In de vorige blogs (hier hier hier hier en hier) kun je meer lezen over de weg die wij afgelegd hebben om zwanger te raken. En toen waren we ineens zwanger!
Zwanger week 4 tot 8
Precies twee weken na de inseminatie kwamen we erachter dat ik zwanger was. Je krijgt echter ook nog 2 weken cadeau, omdat er gerekend wordt vanaf je laatste menstruatie. In mijn geval wordt daar niet mee gerekend en klopt dit ook totaal niet. Maar toch krijg je die twee weken er gratis bij. Anders klopt de telling niet meer. Ik voelde nog niets. Het was weekend en die dag vierde ik groots mijn 30e verjaardag. Verschillende mensen fluisterden bij aankomst: en en? Want de intimi wisten dat vandaag weer ‘D-day’ was. Ik zei dat het helaas weer niet gelukt was. Tot iedereen aanwezig was op het feest en we onze ouders een cadeau lieten uitpakken. In het pakje zat de positieve zwangerschapstest. De hele kamer joelde en gilde van geluk. Iedereen wist van het traject waarin we liepen en iedereen was blij dat er een kleinkind/neefje of nichtje/vriendje of vriendinnetje bij kwam.
Pas maandag konden we contact opnemen met het ziekenhuis. Helaas kreeg ik daar te horen dat de echo pas met 7 weken plaats zal vinden. Daarvoor is er niets te zien. Wat waren dat een aantal lange weken. Ik voelde nog steeds niets. Niets anders dan de vorige keren toen ik niet zwanger was. En toch was ik zwanger. Ik heb 8 testen in totaal gedaan. Ik moest me bedwingen om er niet elke dag 1 te doen, om te testen of ik nog wel zwanger was. In plaats daarvan deed ik een test om de 3 of 4 dagen. En soms gewoon twee op een dag, afhankelijk van mijn gevoel. De echo die op de koelkast hing van onze rijpe eicel groeide verder in mij. De eicel had licht de vorm van een hartje. Alsof het zo moest zijn.
Na die lange weken wachten, kregen we eindelijk ons kindje te zien. Nou ja, kindje. Op de echo zagen we een klein staafje heel erg hard heen en weer zwieberen. Dat was het hartje! Het hartje klopt. HET HARTJE KLOPT! Na zoveel pech, zoveel ellende, zoveel keer: er is niets met je aan de hand en we weten ook niet hoe het komt dat het niet lukt, hadden we het geluk aan onze kant. De eerste zwangerschap in drie jaar eindigde vooralsnog niet in een miskraam. Verder zag de ‘baby’ eruit als een klein patatje. Er was nog weinig baby-achtig aan. Maar uiteraard was dit nu al het mooiste kind op aarde.
Week 8 tot 13
Alsof het zo moest zijn, ontwikkelde ik na deze echo allerlei zwangerschapskwalen. Sowieso waren we zo onzeker. We konden gewoon niet geloven dat we een baby verwachten. Maar jee, die misselijkheid. Ik werd zo onwijs misselijk. Helaas niet alleen in de morgen. Ik hing hele dagen boven het toilet. Ik kon ‘s avonds niet slapen van de misselijkheid. Mijn eten kwam er linea recta weer uit. De eerste paar dagen was ik hier blij om: dit wees erop dat ik nog steeds zwanger was. Want alhoewel de kans op een miskraam met een kloppend hartje drastisch verminderd was, bleef het spannend. We konden niet geloven dat we het geluk gevonden hadden en waren heel bang dat het ons ergens weer in de steek zou laten en we misschien afscheid moesten nemen van dit kindje. Maar na een aantal dagen van euforie over de misselijkheid kwam er ook een enorme vermoeidheid opzetten. En toen ik na twee weken bijna leefde op het toilet, hoopte ik toch niet dat dit de rest van de zwangerschap zo zou zijn. Little did I know…..
In week 9 kregen we weer een echo. Dit keer een reguliere, bij de verloskundige. Voor het gesprek werd er direct een echo gemaakt, om de spanning weg te nemen. En opnieuw hoorden en zagen we een kloppend hartje. Onze baby leeft nog steeds! En ‘het’ zag er al uit als een baby. Een hoofdje, armpjes en beentjes. We huilden. Zachtjes. Onzeker. We houden nu al zoveel van dit kindje.
De weken gingen gestaag voorbij. En voor mij heel erg gestaag. Mijn dagen bestonden uit slapen. Proberen wat te eten en drinken en doorbrengen op de vloer in badkamer of het toilet.
Voor mij voelde het nu al als een olifantendracht. En we hadden nog even te gaan… De volgende keer vertel ik wat er in het 2e trimester allemaal gebeurde!
Dat was een heel zwaar traject zeg! Ik vind het altijd zo wonderlijk dat er ook vrouwen zijn die zich opperbest voelen tijdens de zwangerschap, soms zelfs veel beter dan anders. Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld!