We zijn nu een aantal weken na de negatieve uitslag van de vierde IUI. Hoe het nu gaat? In mijn vorige blogpost vertelde ik dat de mist langzaam optrok.
Ik heb eindelijk weer tijd en ruimte om te ademen. Letterlijk. Verder dacht ik dat ik alle sporen van het traject had gewist, maar zo nu en dan komen we nog wat confronterende dingen tegen. Ik ben nu niet bepaald een opgeruimd of georganiseerd type. Een tijdje geleden had mijn man een zak met hormoontabletten verzameld, om bij het medicijnafval te doen. Gisteren kwam ik nog een prikpen tegen achter de theemokken in de keuken. Vandaag nog een negatieve test die ik ergens verstopt had. Tja, elk traject deed ik wel een test of 4 tot 6. Meestal illegaal, (voor de officiële testdag) en dan stopte ik zo’n test weg op de eerste de beste plek die ik tegenkwam. Soms zelfs zonder te kijken. Het klinkt idioot natuurlijk. Dat is het ook, overigens. Ik kom ook nog overal in huis groende dopjes tegen. Minuscule beschermhoesjes van de naalden. Die zijn dan tussen de bank beland, of onder het matras. Kleine speldenprikjes die me laten merken dat het nog niet helemaal uit mijn leven verdwenen is. We hebben twee vilten prikborden van vloer tot plafond en daar hingen nog wat echofoto’s tussen alle andere foto’s en paperassen. Vandaag heeft mijn man ze er af gehaald. Ze lagen verspreid over de tafel, tussen het knutselwerk van mijn dochter. Het voelde alsof de laatste sporen ook nog uitgewist moesten worden. Vertwijfeld nam ik de gladde afdrukken in mijn handen. Het was zo vanzelfsprekend dat ze tussen ons leven hingen, dat ik ze was vergeten. Een stapeltje met een stuk of acht foto’s van perfecte eicellen. Moest ik ze nu bewaren of juist weggooien? Wat heb ik aan foto’s van eicellen die nooit iets geworden zijn? Toen ik voor de papierbak stond twijfelde ik toch. Met het weggooien van deze foto’s gooide ik misschien wel mijn laatste hoop op nog een kind weg. Ik legde ze neer, voor de papierbak. Want in de papierbak was te confronterend. Vanavond liep ik er langs, toen ik de was ging doen. In 1 beweging en resoluut deponeerde ik het stapeltje in de bak. Toen ik me omdraaide had ik toch moeite met deze kleine handeling. Daar lagen ze. Achteloos tussen het oud papier. Heel even was ik stil. Medicijnen en zwangerschapstesten tot daar aan toe, maar de foto’s wegdoen viel me toch ontzettend zwaar. Ik twijfel of ik ze er nog uit haal. Ik wil mezelf niet pijnigen, maar misschien moet ik ze toch bewaren tot het goed voelt om ze weg te doen.
Lichamelijk gaat het een stuk beter met me. Kalmer ook vooral. Het gehaaste, opgefokte en opgeblazen gevoel ebt weg. De hoofdpijn is als sneeuw voor de zon verdwenen. Ook heb ik geen buikpijn meer. Ik voel en ben gebalanceerde en ik word niet meer alleen gestuurd door de heftigheid die ik in me voel. In mijn relatie is het ook een stuk rustiger geworden. Het is best lastig om elkaar te blijven zien midden in zo’n traject. Je beleeft het ieder op je eigen manier en hoe hard je ook je best doet samen, er ontstaan lastige situaties. Ik word weer een beetje mezelf. En ik weet niet of ik daar om moet lachen of moet huilen. Nu ik de scherven van ons leven weer bij elkaar veeg, voel ik pas echt wat het met me gedaan heeft. Dat ik elke dag mezelf weer een stukje terug vind en weer kan slapen zonder hoofdpijn, niet meer hoef te vliegen naar het ziekenhuis of mezelf andere ellendige dingen niet meer aan hoef te doen is fijn. Maar ik moet ook bijna huilen van wat we onszelf en in het speciaal mezelf hebben aangedaan. En ik moet ook huilen van het feit dat ik niet weet of ik dit nog een keer kan. Mezelf opladen en alles geven. Mezelf in dienst stellen van dit traject. Het makkelijke antwoord is dat we het dan maar moeten laten bij 1 kind. Het realistische antwoord is dat ik verscheurd wordt door het vraagstuk. Saar maakt ons gelukkig en we kunnen alle aandacht aan haar en haar proces in dit leven geven. We zijn gezegend dat ze inmiddels gezond is en dat ik ook ongeschonden uit de zware strijd ben gekomen. Eentje is goedkoper dan twee. Maar het hebben of juist het ontbreken van een kinderwens is niet iets dat je stuurt. Al zou het rijtje van voordelen nog zo lang zijn, de wens knaagt.
Voor nu moeten we accepteren dat we de vraag op het antwoord niet hebben. Wellicht doet de tijd iets voor ons. Wellicht raken we vanzelf zwanger, al acht ik die kans na 6 jaar op nul. En of de tijd alle wonden heelt, zoals weleens bezongen wordt? No fucking way. Maar ik ben wel romantisch ingesteld, dus ik blijf er op hopen.
Quote: Daar lagen ze. Achteloos tussen het oud papier.
Nee niet achteloos ,je bent er mee bezig geweest, heb ze verzameld, verplaatst en ze zaten in je hoofd voor je de beslissing nam ze bij het oude papier deed. Wat was weloverwogen allemaal en zo is het ook goed.