Het lange wachten begon na de cyclus die ik in het vorige deel uit heb gelegd. Twee weken wachten. Twee slopende weken waarin je wanhopig zoekt naar signalen van je lichaam dat je wel, of juist niet zwanger bent. Helaas duurde het wachten maar 5 dagen. Het was duidelijk dat er geen kindje in mijn buik groeide.
De injecties
De injecties waren vreselijk en moesten elke morgen rond hetzelfde tijdstip. Dus ook in het weekend werd ik om 07.00 uur wakker gemaakt. Met inwendige echo’s werd bijgehouden hoe de eicel(len) rijpten. De medicatie moest elke cyclus weer diverse keren worden bijgesteld. De ene keer gebeurde er niets en had ik 5 inwendige echo’s en ditto medicatiebijstellingen, de andere keer duurde dat 6 keer of maar 3 keer. Soms duurde het weken voor er iets te zien was op het scherm. De spanning was elke keer groot en we moesten leren om met teleurstellingen om te gaan.
De volgende behandeling
Ovulatie-inductie vindt in principe 12 keer plaats. We gingen in hetzelfde stramien verder: tussen de 10 en 20 dagen injecties toedienen, om de paar dagen naar het ziekenhuis voor een inwendige echo, de grote enge injectie en het vrijen op de klok. En elke keer begon het lange wachten. En elke keer werd ik na 5 dagen ongesteld.
Een nieuw medicijn
Na 5 van zulke cyclussen werd besloten een nieuw medicijn in het leven te roepen. Blijkbaar had mijn lichaam ook niet genoeg hormonen om een eventueel bevruchte eicel in leven te houden en te zorgen voor dit kostbare product tot de baarmoeder het overnam. Een nieuw medicijn moest zorgen dat mijn lichaam nog meer en andere hormonen kreeg, om een eventuele zwangerschap in stand te houden.
Het lange wachten
En daarna duurde het lange wachten nog langer dan lang. Eerst werd ik 5 dagen na de gruwelijke injectie ‘ al ‘ ongesteld. Nu hield ik mijn cyclus kunstmatig in stand met de nieuwe hormonen. Na 14 dagen moest ik daar dus mee stoppen en dan werd ik na een dag of 3 ongesteld. Liever niet natuurlijk. Elke keer ging ik met angst naar het toilet. En elke keer werd ik geconfronteerd met bloed.
Twaalf keer sprongen we door dit hoepeltje. Twaalf keer. Laat het even tot je doordringen. Het ziekenhuis kende ik inmiddels van binnen en van buiten. Net als de artsen en de verpleegkundigen van de afdeling. Amicaal werd ik begroet als ik er kwam. Aangezien ons medische probleem niet groot genoeg was, kwamen we niet in aanmerking voor het vervolgtraject. Pas als we 12 mislukte pogingen achter de rug zouden hebben, konden we door naar het volgende hokje. Hoe het verder gaat, vertel ik een andere keer weer!
Heftig zeg, 12 keer…. dan lijkt het me heel lastig om er nog vertrouwen in te hebben. Vind het wel apart dat je dan ook echt 12 keer moet om te ‘bewijzen’ dat je toch beter een andere route kunt nemen. Dat iets 3x niet lukt, oké. ‘Gewone’ stellen zijn ook niet altijd binnen een paar maanden zwanger. Maar die worden na een jaar óók doorverwezen. Dit is waarschijnlijk langer dan een jaar én al met hulp – dat moet dan toch ook iets zeggen?
Wij vonden dat inderdaad ook heel heftig. Ik heb er vaak vragen over gesteld, maar het is wel een kans. En als die kans voorbij is, komt de kans niet meer terug. En na zoveel kansen (ook voor IUI en IVF gelden max aantallen) zijn je kansen in NL op.