In de vorige blog schreef ik over het begin van onze reis naar Saar. De arts vertelde me dat ik PCOS had.
PCOS
In mijn eigen woorden en beknopt leg ik uit wat dit is. Indien je meer informatie wilt hebben, kun je op internet de medische informatie vinden. In het kort komt het er op neer dat mijn hormoonhuishouding niet in balans was. Ik miste bepaalde essentiële hormonen om zwanger te kunnen worden. Daarentegen had ik wel veel testosteron. Dit was dus ook een verklaring voor het feit waarom ik zo snel spieren opbouw tijdens het sporten. Ik had ontzettend veel kleine eitjes in mijn eierstok. Maar geen enkel eitje groeide goed genoeg, omdat ik de juiste hormonen mistte.
De behandeling
De eerste fase van de behandeling bestond uit het slikken van een kuur medicijnen. Met deze kuur kreeg ik een hormoonboost, die ervoor zou moeten zorgen dat mijn lichaam een en ander weer oppakte. Uiteraard heeft zo’n medicijn tal van potentiële bijwerkingen. Ik zal je de details besparen; maar ik heb in die week bijna de mensen om mij heen vermoord. Wat was dat spul heftig zeg. Om de aantal dagen moest ik naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. En elke keer werd ik teleurgesteld: een heleboel minuscule eitjes waren te zien. Geen enkel eitje groeide uit tot een formaat waar ooit een baby uit geboren zou kunnen worden.
Het vervolg
Na 1 behandeling besloot de arts samen met mij over te gaan op een andere behandeling: ovulatie-inductie. Bij deze behandeling spuit je elke dag een klein beetje medicijn om de rijping van een eicel te bevorderen. Opnieuw moet je om de aantal dagen naar het ziekenhuis voor een inwendige echo, om te bepalen of er een eicel groeit. Mevrouw FF heeft enorme prikangst. Niet een klein beetje. Maar zoveel dat ze meestal de grond van dichtbij ziet als er geprikt moet worden. Daarom werd besloten dat Meneer FF de prikken zal gaan zetten. Meneer heeft ook een medische achtergrond, dus voor hem was dit ‘ appeltje eitje’ . We moesten nog even op prikles en de volgende horde kon genomen worden.
De eerste eicel
Het duurde heel lang, maar na tal van inwendige echo’s begon er een eicel te vechten om uit te groeien. Dit was zo spannend….. Twee dagen later mocht ik terug en had de eicel de gewenste grootte. Een echo van ons -misschien kindje to be- kreeg ik mee. In de avond moest er een andere injectie gezet worden door Meneer. Een vreselijk grote naald. Het medicijn moest gemengd worden met een hulpstof en daarna opgezogen worden met een nog grotere naald. Daarna de naald wisselen voor een kleiner reuzachtig exemplaar. En wat deed die injectie zeer. Ik heb gehuild van de pijn en van verdriet.
En dan…
Ja en wat je dan moet doen, mag je zelf invullen. In elk geval iets wat nodig is om zwanger te worden. Op de klok, volgens de tijden die de dokter heeft doorgegeven. De details zal ik je besparen. Maar het is echt niet prettig en behoorlijk akward om op een gezet tijdstip zoiets te moeten doen.
De volgende keer zal ik vertellen of deze eerste poging direct gelukt is en geleid heeft tot de komst van Saar.