Mijn geld is van mij!

Ja, wat een vreselijke armoedige gedachte is dat eigenlijk: “Mijn geld is van mij!” Toch ging dat regelmatig door mijn hoofd. Elke collectant aan de deur krijgt een (eenmalige) donatie, maar lid of donateur worden van iets: DAT DOEN WE NIET! Vaak vind ik die studenten die langs de deur komen ook vreselijk irritant. De roze vlaggetjes van de geboorte van Saar hingen nog aan de buitengevel. Ze was nog geen week oud. De student aan de deur zei tegen mijn man: “Ja, maar de kindjes in Afrika hebben geen eten. Die eten blaadjes uit de boom om toch maar iets in hun buikje te hebben. UW kindje krijgt tenminste wel wat te eten, gunt u dat dat kindje in Afrika ook niet?” Resultaat: boze man en een kraamvrouw (ik dus) die overstuur met haar pasgeboren baby in de arm zat.

Het Ronald McDonald huis

En toen kwam het bericht dat onze dochter opgenomen moest worden in een ziekenhuis hier 200km vandaan. Wat een zorgen en verdriet waren er bij ons om haar gezondheid. En toen kwam er nog een zorg bij: hoe gaan we dat doen als ze daar ligt? Elke dag 200km heen en 200km weer terugrijden is geen optie. We waren druk bezig met hotels en B&B’s zoeken; maar elke optie kost in elk geval 50 euro of meer per nacht. Onze dichtstbijzijnde vrienden woonden 1 uur van dit ziekenhuis vandaan, ook die afstand vonden we niet acceptabel. Maar, totaal onverwacht kwam daar een aanbod van de ziekenhuisplanning: als er plek was in het RMD, mochten we daar slapen. Je hoort pas op de dag van opname of er een plekje voor je is, dus dat was goed spannend voor ons. Ondertussen las ik de informatie over deze speciale plek voor ouders van zieke kinderen. De kosten zijn 75 euro per nacht, maar dankzij sponsors en donateurs is de eigen bijdrage voor ouders 15 euro per nacht. Toen ik dat las werd er een klein zaadje geplant bij mij.

Hoe was het daar?

Je baby van 3 maanden oud in zo’n klein ziekenhuisbedje zien is verschrikkelijk. Alle toeters en bellen zaten erop en eraan. Ze moest meerdere keren gefixeerd worden voor bloeddruk en hartfilmpjes. Haar borstje vol plakkertjes. Op het hoogtepunt zaten er een stuk of 15 op haar. De behandeling en de invloed op ons kind was heel zwaar. En dan was daar het RMD: wat een plek is dat. We werden de avond voor de opname verwelkomd door een hele lieve vrouw die ons alles heeft uitgelegd en heeft laten zien. We kregen een PRACHTIGE kamer, die niet onderdeed voor een luxe hotelsuite. En wat was het onwijs fijn. We hadden een rustige plek om ons terug te kunnen trekken, op het gemak te kunnen douchen en gewoon te koken. Als de één er doorheen zat, trok de ander zich even terug. Binnen 15 minuten was je weer bij Saar op de kamer (het was een héél groot ziekenhuis en de kinderafdeling lag helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis).

Afrekenen

Gelukkig mochten we na een aantal dagen naar huis. Helaas zijn er ouders die weken en soms zelfs maanden bivakkeren. We kwamen een stel tegen dat al (7!) maanden in het RMD-huis woont. Wij zijn in totaal 3 nachten gebleven en de financiële schade was € 45,- Spontaan besloot meneer dit bedrag te verdubbelen. De vrijwilliger vroeg of wij dit zeker wisten, aan de reactie was te merken dat dit niet zo vaak gebeurt. En nog later hoorde ik dat je dit bedrag terug kan krijgen van de verzekeraar. Dit hebben we aangevraagd en het bedrag van € 45,- is op onze rekening gestort. Uiteraard hebben wij ook dit bedrag direct overgemaakt aan het RMD.

Terug naar die armoedige gedachten

En toen ik ’s nachts in mijn eentje in een bed lag dat luxer was dan menig hotel, werd ik overspoeld door schaamte en schuldgevoel. Wij halen zonder al te veel moeite een spaarpercentage van 40%. Als het moet, kunnen we dit met gemak vermeerderen. Voor corona gingen we regelmatig uit eten. We gaan naar speciaalzaken voor ons eten. En we hebben alles wat ons hartje begeert. Wij hadden de luxe om te kunnen kiezen voor een hotel of B&B als deze prachtige kamer niet voor ons beschikbaar was geweest, maar veel mensen hebben dat in zo’n situatie niet.

En dus besloot ik ter plekke dat ik voortaan méér wil doen dan eenmalig een donatie doen aan de deur van een paar euro. En als ik heel knieperig was deed ik er gewoon 4 muntjes van 10 cent in. Pfoe, dat hoge woord is er ook weer uit. Dat hoeft niet perse door lid te worden van een organisatie, maar ik wil wél op een betekenisvolle manier bijdragen aan de samenleving. Ik zit in een rijke witte bubbel. Doordat ik in Nederland ben geboren. Doordat ik geluk heb gehad. Door de opvoeding die ik gehad heb. En Saar groeit nu op in dezelfde bubbel. Ze heeft alles wat haar hartje begeert. En meer. Het is pas armoedig als je niets van al deze rijkdom zou delen.

En ja, er zal soms geld aan de strijkstok blijven hangen. En ja, mijn geld zal misschien gedeeltelijk gebruikt worden voor de bedrijfsvoering. En ja, ik kan nog 100 redenen verzinnen om het niet te doen. Maar ik doe het wel. Ik kies er vandaag voor om mezelf voor 2021 een belofte te doen.

Het doel

En dan nu een doel. Want als ik geen doel stel, dan doe ik ook niets. En ik weet dat ik de lat niet te hoog moet leggen. Als ik dat doe, geef ik er waarschijnlijk al na 2 maanden de brui aan. En ooit, een jaar of 3,5 geleden begonnen we met dit bedrag te beleggen. Ik vind het dus wel een mooi gekozen bedrag. Inmiddels beleggen we met een veelvoud van dit bedrag. En wie weet gaan we de donaties die we doen elk jaar verhogen. Overigens denk ik niet alleen aan geldelijke donaties, maar ook aan donaties in natura (spullen en/of tijd). Ik ga eens nadenken wat we in januari willen doen qua goede doelen.

En het bedrag dat we maandelijks gaan doneren is…. rombombom € 50,-