Nee, gelukkig niet ons lieve kind. Maar het kindje van Jan Dulles, Donna. Ze was slechts drie maanden oud. Dit was één van de eerste nieuwsberichten die ik vanmorgen las toen ik nog in bed lag. Met een zwaar gevoel stond ik op. Wat afschuwelijk om je (jonge) kind te verliezen. Ik werd beneden verwelkomt met een dikke lach en een natte zoen. Ik dacht aan de jonge ouders, die op dit moment zoveel andere dingen voelen, maar niet die dikke lach en zoen krijgen van hun dochter. Verdriet overspoelde me.
Vanaf het moment dat ik moeder geworden ben, heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel mij overgenomen. Ik werd er door overvallen. In de kraamweek, met kraamtranen en al brulde ik de boel bij elkaar. Wat als mijn man of ik kwamen te overlijden. Wie zou er dan zorgen voor dit kleine hummeltje? Laatst schreef ik al een bericht aan mijn dochter, voor later: Als jij later groot bent.
Vandaag schrijf ik dit bericht om mezelf er aan te herinneren om alles uit het leven te halen. Om elke dag te beseffen dat het zomaar voorbij zou kunnen zijn. Ik hoop dat ik jou nooit hoef te verliezen. Ik hoop dat er een dag is, als jij al lang volwassen bent en misschien zelf kinderen hebt, dat je afscheid moet nemen van mij. Want zo hoort het. Niet andersom.
Als moeder van een overleden kind en grootmoeder van meerdere kindjes die met 12 weken als miskraam uit ons leven verdwenen, knalde dat bericht er bij mij ook gigantisch in!
Dan lijkt het me extra moeilijk zulke berichten te lezen. Wat een verdriet