Onvruchtbaarheid: deel 4

Twaalf hoepeltjes moesten we dus doorspringen. Hierna begon een nieuw hoofdstuk dat IUI heet. Deze afkorting staat voor Intra Uteriene Inseminatie. Op internet is veel informatie over deze behandeling te vinden. Het begin van het traject werkt hetzelfde als de ovulatie-inductie: injecties, injecties en nog meer injecties. Oh ja, vergeet de inwendige echo’s niet. Inmiddels was ik een expert in het spotten van eicellen. Vaak kon ik zelf al zien of het er geen, 1 of 2 waren en schatten of ze groot genoeg waren om echt door te zetten. De ziekenhuisbezoeken waren ontelbaar. Soms 2 of 3 per week, in een extreem geval zelfs vier keer.

Hierna werd het iets anders. We moesten nog steeds die vreselijk enge injectie doen waar ik eerder over vertelde. Maar dit keer op een precies tijdstip. Dus bijvoorbeeld: 02.00 uur ‘s nachts. Of welk willekeurig ander tijdstip, wat het ziekenhuis bepaalde. Precies 36 uur later vond de behandeling plaats. Op de morgen van de behandeling moest Meneer naar het ziekenhuis om ‘ zijn ding’ te doen. Dat ding, moest in een potje. En dat potje moest naar een lab (hierover zijn hele leuke anekdotes te vertellen). Dan werd het spul bewerkt. In een grote centrifuge werden de beste zwemmers eruit gehaald en gescheiden van de waardeloze exemplaren en de bijstoffen. De kostbare vloeistof die over bleef kon ik uren later ophalen, om vervolgens mee te nemen naar mijn eigen afdeling. Daar werd dit met een speciaal instrument hoog in de baarmoeder ingespoten. En dan begon het grote wachten (en het blijven volgen van mijn medicatieschema) opnieuw.

Deze behandelingen gebeurden allemaal als mijn lichaam er klaar voor was. Zodoende moesten er vaak agenda’s worden omgegooid. Een rijpe eicel wacht niet. En we waren op een punt beland dat we bijna alles zouden doen voor de zo gewenste baby. Vaak zwierven we in het weekend op de uitgestorven afdelingen van de vruchtbaarheidskliniek in ons ziekenhuis. Het lange wachten bleef precies hetzelfde, ook met dit traject. En ons geduld werd op de proef gesteld. Na een aantal behandelingen kregen we zelfs toestemming om MET medicijnen op vakantie te gaan – naar het buitenland-. Zo konden we even genieten zonder te hoeven stoppen met de behandeling. Een break was niet zo makkelijk te nemen namelijk. Al met al kon het maanden duren voor het traject weer was opgestart. Dit moest namelijk ook precies op het goede moment gebeuren en vaak had ik medicatie nodig om mijn lichaam überhaupt aan de gang te krijgen. Soms duurde het wel 14 weken voor we weer op gang waren. Kostbare weken. En onze kinderwens was zo’n beetje het enige wat nog telde op dat moment. Met gekoelde injecties op reis in een vliegtuig bleek overigens nog niet zo makkelijk te zijn.

De eerste keer IUI waren we gespannen en zenuwachtig. Als twee verliefde pubers. Hopend dat deze nieuwe behandeling wel zou aanslaan. Een echte reden voor onvruchtbaarheid was er namelijk niet gevonden. Voor de IUI gestart werd, heb ik nog een aanvullend pijnlijk onderzoek gehad waarbij mijn eileiders zijn doorgespoten met radioactieve vloeistof, om te kijken of alles wel ‘open’ was. Behalve PCOS was ik kerngezond en de medicatie sloeg goed aan. Waarom ik maar niet zwanger raakte was voor de dokters ook een groot raadsel. Ik viel onder de statistische pech. Elke behandeling heeft zoveel % kans op zwangerschap. En wij hadden dus gewoon heel veel pech.

De eerste IUI ging voorbij. En de tweede. En de derde keer hadden we zelfs twee rijpe eicellen en werd er gevraagd of wij het traject wilden doorzetten: er was namelijk kans op een tweeling. We besloten deze cyclus niet verloren te laten gaan, ook twee kindjes zouden welkom zijn. Helaas bleek die ronde kwalitatief heel slecht zaad te bevatten. Zo slecht zelfs dat er minder dan 250.000 zwemmers overgebleven waren. En ja heren, dat is niet genoeg. Miljoenen heb je er nodig om een kans te maken. De kans op zwangerschap was 0,01%. Voor de vorm werd het wel ingebracht, omdat het anders weggegooid zou worden. Wat een pech. Dubbele kansen. Altijd was de productie goed, heel goed. Behalve de ene keer dat onze kansen verdubbeld konden worden. Ook deze cyclus was -verrassing- niet succesvol. De vierde poging brak aan ik smeekte de dokters om IVF te proberen. Maar ook dit keer moesten we door de hoepels. Zes keer IUI. Na zes mislukte pogingen kwamen we in aanmerking voor IVF. En na IVF blijven er weinig mogelijkheden meer over. Dus alle zes de pogingen moesten benut worden. Elke keer weer hadden we evenveel kans op een zwangerschap als alle vorige keren. Ook de vierde IUI bleek niet succesvol te zijn.

Al die tijd hing er op onze koelkast een echo van een rijpe eicel. Prachtig mooie eicellen. Elke keer een mogelijk kindje. We kregen ze altijd mee uit het ziekenhuis. We hingen ze op, om ons er elke dag aan te herinneren waarom we dit traject volgden. Loodzwaar was het. Er waren veel momenten dat we het niet meer zagen zitten. En heel soms vroeg ik mezelf af: hoe ziet mijn leven eruit als er geen kindje zal komen. En tegen de tijd dat we aan de vijfde IUI begonnen vroeg ik mezelf serieus af of ik nog verder wilde, maar vooral kon gaan. Ik wist het niet. Ik durfde het nog niet hardop uit te spreken. Maar mijn vertrouwen in mijn lichaam was weg. Ik was moegestreden. Misschien was er geen kindje voor ons voorbestemd….

In het volgende en laatste deel van deze reeks lees je over de laatste IUI-poging en het mooiste cadeau dat we gekregen hebben.