Al tijdens ronde 1 werd ik knock-out geslagen. Met lood in mijn schoenen gingen we vandaag op weg naar de afspraak waar de (bloed)uitslagen en het traject besproken zou worden. De bloeduitslagen kon ik al eerder inzien en die gaven mij geen reden tot hoop. Het is guur buiten. Zo ongeveer is het ook vanbinnen. Het stormt en waait. Het regent. De regen striemt tegen mijn huid aan. Het is koud en het snijdt.
Zwijgend pakken we elkaars hand als we uit de auto stappen. In mijn hoofd tel ik de stappen die ik zet. Als ik bij 87 ben, dan stap ik de draaideur binnen en ontsmet ik mijn handen. De geur van de ziekenhuiskantine is nog niet veranderd. Op 190 ga ik de hoek om. Op 235 de volgende hoek. Bij 303 zijn we er. Mijn eigen vertrouwde arts begroet me met de woorden: “dat is lang geleden, mevrouw FF. Welkom terug op het vertrouwde honk.” Er volgt een gesprek over hoe het leven sindsdien gelopen is. Ik vraag hoe het met haar kinderen is. Ja, dat niveau bereik je na zo’n intensief traject.
Na een gesprek over onze dochter en het leven, schakelen we over naar het officiële gedeelte. Ik vertel haar welk gevoel ik overgehouden heb aan de vorige afspraak en hoe ik er vandaag bijzit. Direct neemt ze mijn zorgen weg. Ze kent ons van binnen en van buiten. Of ik PCOS heb doet er niet eens toe, want het is een feit dat ik niet zwanger kan raken uit mezelf. Welke naam dat exact heeft, maakt niet uit. Voor de volledigheid neemt ze ons mee langs de uitslagen. Een aantal jaren geleden is er PCOS vastgesteld op basis van onderzoeken. Aan 2 van de 3 pijlers voldoe ik 100%. Er zijn argumenten die passen bij de diagnose en ook argumenten die passen om de diagnose niet te stellen. Maar de diagnose is al gesteld. En de diagnose maakt voor de behandeling niet veel uit. Er is al veel geëxperimenteerd aan mijn lijf. Wat werkt en niet werkt is bekend. PCOS komt wel weer om de hoek kijken bij een eventuele zwangerschap en de kans op het ontwikkelen van zwangerschapsdiabetes. Die box tik ik al aan, dus ook daar hoeven we ons geen zorgen om te maken. Zwangerschapsdiabetes is net zo’n gegeven als het feit dat ik spontaan niet zwanger zal raken.
We bespreken welk traject we in zullen gaan en de voordelen en nadelen per behandeling. Het scheelt dat we de basiskennis al hebben en schakelen met elkaar snel tussen de opties. Haar professionele advies strookt met datgene wat ik heel sterk voelde: ik wil niet meer dat oeverloze getrek en geëxperimenteer aan mijn lichaam. Wat werkt (en vooral: wat niet werkt) is al bekend en dat recept voor succes opnieuw gaan ontdekken voelt onnodig en onmenselijk. Het grootste nadeel is het aantal behandelingen. Als we vooraan zouden starten zouden we 12 behandelingen OI inductie hebben, gevolgd door 6 behandelingen IUI, waarna alleen nog 3 behandelingen IVF/ICXI mogelijk zijn. Door te starten met het succesvolle traject, slaan we de eerste 12 behandelingen over. Bij Saar ben ik zwanger geraakt na 18 pogingen (12 OI en 6 IUI). Sommigen zullen zeggen dat we 12 kansen door de gootsteen spoelen. Ik zie vooral de gerichtheid van de behandeling en perspectief op een einde. Als na deze 9 kansen een tweede kindje ons niet gegeven is, dan houdt het op.
De arts schrijft de medicijnen voor en informeert of we nog prikinstructies willen krijgen van de verpleegkundige. We lachen met elkaar. Ze neemt ons mee naar het kamertje van de verpleegkundige en zegt: “volgende week een echo en ze weten alles al”. Vier recepten en een afspraak later lopen we de deur uit. In de ziekenhuisapotheek is het nog even druk als anders. Zelfs daar zie ik veel gezichten die ik ken. Een grote tas met medicatie en een gele naaldencontainer gaan mee naar huis.
In de auto legt mijn man zijn hand op mijn been. Hij informeert of de spanning weg is. Ik zucht diep. Ja, de spanning voor deze afspraak wel. Maar ik maak me zorgen om de dag van morgen. Ik spreek uit dat ik bang ben voor wat er komt en wat voor uitwerking dat op ons zal hebben. Volgende week heb ik een college af moeten zeggen voor de afspraak, morgen prik je die verdomde naald weer in mijn buik. Wat zal ik voelen? Word ik iemand anders? Of blijf ik mezelf? Wanneer gaan we mensen informeren? Voor nu voelt het alsof ik dat niet wil. Want ik wil niet opnieuw alle goedbedoelde vragen langs. De ongewenste adviezen krijgen. Maar er komt een moment dat we het niet kunnen uitstellen. Er komt een dag waarop we onze onverklaarbare afwezigheid op het werk en op studie moeten uitleggen. Er komt een dag dat ik zo mezelf niet ben, dat dat roept om een verklaring. Er komt een dag dat ik het nodig heb om er over te praten. Maar voor nu nog niet. Het is nog even van ons.
Wat ik me herinner van het vorige traject is de onophoudelijke stroom aan dooddoeners. Van die opmerkingen die echt heel goed bedoeld zijn, maar die alleen maar kunnen komen van mensen die niet begrijpen waar je doorheen gaat. Logisch. Want het is ons traject.
Mijn man zegt liefkozend: “zet het zorgenmaakmeisje even uit’.
Ja precies. Dat kan dus niet. Het slaat helemaal plat wat ik op dit moment voel. Ik glimlach en zeg: “zet jij de jouwe even aan dan?” En dan lacht hij terug….
Fijn dat de arts je “hoort”. Sterkte met deze nieuwe rollercoaster aan prikken en hormonen en zorgen! (hoop dat dat geen dooddoener is)
‘Één dag tegelijk’ is wat wij hebben geleerd van ziekenhuistrajecten. Voor ons een goede manier om het aan te kunnen, al is het soms bijna onmogelijk om de zorgen voor ná vandaag uit te schakelen.
Wens je veel kracht toe voor deze intensieve en spannende periode!
Heel erg bedankt. één dag tegelijk is een goed mantra.