Pling deed mijn telefoon. Een bericht van het ziekenhuis dat mijn onderzoeksuitslagen bekend waren. Huh? Eerst op zoek naar dat verdomde wachtwoord. Voorheen was ik een frequent bezoeker van mijn online omgeving. Nu niet meer. Dus ik weet niet of ik nu bij wachtwoord + toevoeging #1 of #250 gebleven was voor dit platform. Ik beslis dat een random gok te weinig resultaat zal opleveren, dus ik klik na 2 pogingen op ’wachtwoord vergeten’.
Het voor- en nadeel van een medisch traject anno 2022 is dat je de uitslagen vaak al in kunt zien ver voor je de officiële uitslagen krijgt. Dit helpt mij om me voor te bereiden op wat er komen gaat, maar het laat ook ruimte om dr. Google te raadplegen. En als het zo makkelijk was om dokter te zijn, was iedereen het wel. Ik heb niet de illusie dat ik het beter weet dan hen. Als ik in mijn dossier ben, zie ik dat het om mijn bloeduitslagen gaat. Mijn ziekenhuis heeft keurig de bloedwaardes geplaatst op een lijn. De waarde wordt in een kleur op die lijn geplaatst en kan te hoog/te laag/binnen de norm zijn. Sommige waardes hebben geen lijn, maar alleen een getal. Dit zijn de waardes die afhankelijk zijn van het moment van je cyclus. FSH bijvoorbeeld, dat is het folikelstimulerend hormoon. Hier zijn vast bepaalde ranges voor (ja, ik heb ze ook gegoogled), maar die verschillen nogal afhankelijk van het moment waarop je prikt.
Binnen één oogopslag zie ik dat geen enkele waarde buiten de norm valt. Voor de vorm -want ik weet het nog als de dag van gisteren- zoek ik mijn bloeduitslagen van weleer op. En daar zie ik het. Wel 15 keer. Uitroepteken. Rood. Uitroepteken. Oranje. Testosteron en vrij testosteron springen uit de band. De reden dat ik -mag ik even gender uit de kast trekken- voor een meisje heel goed kan opdrukken en uitzonderlijke spieropbouw heb. Misschien moet ik daar ooit nog eens iets mee doen. Ik scroll weer terug naar boven: 26 augustus 2022: Groen. Groen. Groen. Groen. Groen. FSH (googelt: prachtig). LSH (googelt: prachtig). Als je de bloeduitslagen ziet zou je niet zeggen dat je naar die kijkt van iemand met PCOS.
En nu? Ja. En nu. Dat horen we eind september. Als álle puzzelstukjes bij elkaar komen. Maar ik kan het wel invullen, want ik heb al een aantal echo’s gehad en het gesprek met de dokter (dat in #2 beschreven is) was ook niet heel positief. Mijn lichaam laat zien dat er (op dit moment) geen beperkingen zijn, blijkbaar. Het verleden heeft echter al uitgewezen dat dat in mijn geval niet zoveel zegt. In die vier jaar heb ik zo vaak gehoord: de medicatie slaat aan, er zijn perfecte eicellen, er is geen reden dat het keer op keer mislukt. Behalve dan statistische pech. Ja, zo hebben ze me op een dag genoemd. Een statistisch pechgeval. Want de kans op slagen was elke behandeling rond de 30%. Best knap als je dan 18 keer mis schiet. En we gebruiken sinds de geboorte van onze dochter geen enkele vorm van geboortebeperking.
Het is best moeilijk om vertrouwen te houden in je lichaam. Als het je keer op keer in de steek laat. En het helpt dan vooral niet dat er elke keer iemand is die je fijntjes onder je neus wrijft dat het er allemaal perfect uitziet. Dat er geen enkele medische reden is dat het niet lukt met de hulp die je aangereikt krijgt. Het voelt alsof je faalt. Positieve uitslagen zijn altijd goed. Maar als die positieve uitslagen niet bijdragen aan het resultaat dat je voor ogen hebt, dan doet het er niet zoveel toe. Het is alsof je alles goed doet, en toch mislukt. Had ik dan toch teveel stress? Heb ik iets verkeerd gegeten? Heb ik er wel echt alles aan gedaan om mijn lichaam deze maand in optimale conditie te houden? Die ene keer dat ik zo hard gesport heb, heb ik toen mijn eicel kapot gemaakt? Die kersenbonbon die ik per ongeluk gehad heb, daar zat drank in ja. Oh fuck. Alcohol heeft ervoor gezorgd dat ik niet zwanger ben geraakt. Heb ik de hormonen wel op de juiste tijd ingespoten? Chocolade is vast slecht. Ah, ik ben op vakantie geweest en heb teveel ontspannen. Dat zal het zijn. Of het zwembadwater. Dat zit vol bacteriën. De jacuzzi ook. Misschien had ik het op z’n kop achterstevoren moeten doen. Ik heb het gejinxt door kleertjes te kopen voor een toekomstig kind. Zomaar een greep uit de bullshitredenen die je verzint om jezelf de schuld te geven dat het weer niet gelukt is om zwanger te worden.
Maar dan kijk ik in het bedje in de mintgroene kamer. En dan weet ik dat ik heel, heel vaak in die lege kamer heb gestaan. De echo’s van rijpe eicellen op de muur geplakt. Om niet te vergeten waar ik het voor deed. Ik sta in de geschilderde kamer en adem diep in. Ik neem de mengeling van geuren in me op. Wat een rijkdom. Ik kniel bij haar bed, zoals ik zo vaak doe. Zachtjes pak ik haar handje vast en ik hou het even in de mijne. Wat wordt ze groot. En dan weet ik dat mijn hart voor altijd gevuld zal zijn. Mijn lichaam heeft me niet in de steek gelaten, want het heeft dit wonder laten groeien in mijn buik. Ik geef nog niet op, maar als het moment komt dat we niet doorgaan met dit traject dan is het goed. Dan geeft ik mijn liefde alleen aan jou.
Omdat juist jij, voor ons was bestemd.