In de eerder verschenen blogs kun je lezen over ons avontuur om zwanger te worden en de uitdagingen die ons te wachten stonden in het 1e en 2e trimester. Vandaag is het laatste trimester aan de beurt.
Week 26 t/m 30
Helaas lukte het nog steeds niet om mijn suikerwaardes stabiel te krijgen. Elke keer werd de insuline opgehoogd. En rond deze periode kwam er ook een insulinemoment bij. Eerst kreeg ik alleen insuline in de avond toegediend, maar nu werd dit ook bij het ontbijt voorgeschreven. Langzaamaan ontwikkelde ik nog meer zwangerschapskwalen: slapeloosheid in de nacht, overdag was ik vooral ontzettend moe, de pijn in mijn bekken was niet te harden, ik leek serieus dement en stelde soms per dag 8 (!) keer dezelfde vraag, ik moest ongeveer 50x per dag naar het toilet, volgens mijn lijf bij voorkeur midden in de nacht. Verder was ik kortademig en had ik last van bloedneuzen.
Ook was er nog een bijkomend probleem. De baby in mijn buik was vaak heel actief, maar hierna volgde een periode dat ze heel rustig was. Voor het eerst werd ik aan de CTG gelegd, nadat ik haar 2 dagen niet gevoeld had. Gelukkig was ze kerngezond en ook de groeiecho toonde geen bijzonderheden. Ons kindje was niet supergroot, maar ik ben zelf ook maar heel klein. In de weken die volgde werd ik regelmatig aan de CTG gelegd en volgde er nog wat groeiecho’s. De CTG was steeds nodig omdat de baby weer inactief werd. Elke keer was het spannend en elke keer weer moest ik alleen naar het ziekenhuis vanwege de coronamaatregelen. Met de dag werden mijn klachten erger en het voelde als een marathon waar geen einde aan kwam. Mijn lichaam was op. Mijn geest soms geknakt. Ik keek reikhalzend uit naar de bevalling. In week 30 waren er mensen die niet geloofden dat ik al 30 weken zwanger was, zo klein was mijn buik. Ik at dan ook heel weinig, omdat ik zo ziek werd van bijna elke vorm van voedsel. En ondanks dat werden mijn suikers hoger en hoger en werd de insuline steeds weer bijgesteld. Rond de 30 weken was ik nog maar een kilo of 4 aangekomen. Pas rond een week of 34 begon mijn buik keihard uit te zetten en was ik na al die kwalen zo tonnetje rond dat ik niet meer uit bed of van de bank kon komen. Ik moest soms opgehesen worden, wat leidde tot hilariteit bij mij en mijn man.
Omdat ik diabetes had, zou ik ingeleid worden rond de 38e week. Ik kon hier niet op wachten. Mijn baby werd steeds inactiever en ik lag met steeds kortere tussenpozen aan de CTG. Er werd geen reden gevonden voor de inactiviteit. De laatste groeiecho kreeg ik met 36,5e week en opnieuw kreeg ze een 10! Er werd een baby verwacht van rond de 7 pond. Door de zwangerschapsdiabetes zou ik ingeleid worden met 38.0. Vanaf die termijn heeft de baby het buiten de baarmoeder beter dan binnen de baarmoeder. De hoge suikers zijn erg schadelijk voor een baby, maar die waren wel onder controle door de insuline. Aangezien ik rond deze tijd amper sliep door het vele toiletgebruik (10 keer per nacht) en ik dood- en doodversleten was, kreeg ik kortdurend een aantal slaaptabletten om wat rust te krijgen. Met 37 weken meldden we ons in de nacht in het ziekenhuis, omdat er het vermoeden was dat er een scheurtje in mijn vliezen zat. Ook dit bleek vals alarm. Mijn lichaam en de baby hielden me voor de gek!
We ontmoetten vast de verloskundige, die later ook de bevalling bleek te doen. Dat was puur toeval natuurlijk, maar het was een geweldig mens. De week die volgde was spannend. Ik hoopte dat de bevalling vanzelf op gang zou komen. Ik kon niet wachten om ons kleine meisje te ontmoeten. En ik was gewoon helemaal op. Maar wat ik ook deed (wat eigenlijk niet zoveel was dus), de bevalling kwam niet op gang. En dus meldden we ons met 37 weken en 6 dagen om 19.00 uur in het ziekenhuis.
En toen…. Ja en toen. De bevalling bleek zich af te spelen in lijn der verwachting, geheel zoals ons traject tot nu toe gelopen is. Misschien schrijf ik er nog eens over. Dat is wel een ding natuurlijk. Een beetje persoonlijk. Maar ik deelde al zoveel van ons persoonlijke verhaal, dat ik dit wel ga doen. Gisteren deelde ik ons inkomen al, met mede FIRE-aanhangers. Ook wel een stap. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou doen. Maar ik had ook nooit gedacht daadwerkelijk een blog te gaan schrijven. Dus who knows?
Het was mij al duidelijk dat jouw zwangerschap geen feestje was! Wat zwaar moet je het gehad hebben! Ik heb met terugwerkende kracht met je te doen.
Ik zou me voor kunnen stellen dat je geen tweede wilt, maar misschien gaat een volgende zwangerschap een stuk beter?
Ik had bij mijn oudste hevig zwangerschapsdiabetes, ze is toen met 36 weken zwangerschap gehaald met de keizersnee. Die diabetes ging bij de zwangerschap van mijn jongste een stuk beter. Ik heb zelfs geen insuline hoeven spuiten en jongste hoefde ook niet eerder gehaald te worden.
We willen wel graag een tweede. Maar met alle perikelen rondom het zwanger worden, zwanger zijn en de gezondheid van onze dochter; weten we niet of we het nog gaan doen.
Wij hadden geen keuze voor zwangerschap gemaakt, ik werd per ongeluk zwanger. Toen hebben we er wel voor gekozen om de jongste te laten komen en niet voor een abortus te kiezen.
Bij de oudste verbleef ik in de zwangerschap door de zwangerschapsdiabetes 10 weken in het ziekenhuis en bij mijn jongste was ik bij de bevalling al 36 jaar. Ik denk dat ik niet aan een zwangerschap begonnen was als als mijn jongste dochter zich niet spontaan had aangediend.
Wij doen er momenteel niets aan om het tegen te houden en als ik zwanger raak zou het kindje méér dan welkom zijn. Gezien mijn voorgeschiedenis is de kans op spontane zwangerschap nihil. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een bewuste keuze ervoor maken, daar zijn we nog niet over uit. Maar wel fijn om te lezen dat het bij een volgende zwangerschap anders kan verlopen. Dat geeft de burger moed.