Na een lang en zwaar traject waren we in verwachting van onze dochter. Het eerste trimester vond ik vrij pittig, het was maar goed dat ik niet wist wat er allemaal zou volgen.
Week 13 t/m 16
In week 13 liet ik bloed prikken voor de NIPT-test en hadden we een echo geboekt als onderdeel van de prenatale screening. Godzijdank namen we mijn moeder mee naar deze echo. Dit was namelijk de 1e keer dat mijn moeder mij zag terwijl ik zwanger was. De keer daarna zou, dankzij corona, pas vlak voor mijn bevalling zijn. Ik was nog steeds onwijs misselijk en spuugde vaak. Tijdens de echo was nu duidelijk te zien dat er een klein mensje in mijn buik zat. Ongelofelijk, dat eigenlijk alles er al op en aan zit rond de 13e week. Tijdens deze screening werd in grote lijnen gekeken of onze dochter (het geslacht wisten we nog niet) in orde was. Dit bleek nog een hele uitdaging, aangezien ze door mijn buik danste. Ze maakte koprolletjes en lag geen moment stil. Voor zover te zien was alles goed, maar dit was moeilijk te beoordelen voor de echoscopist. Uit de NIPT-test en de gewone bloedtest kwam niets bijzonders. Het geluk lacht ons eindelijk toe!
In week 13 waren ook mijn ouders hier, vandaar dat mijn moeder mee kon naar de echo. Samen met mijn vader zette ik de babykamer in elkaar. Hij verfde. Ik gaf aanwijzingen en deed de kleine klusjes. Samen zetten we de meubeltjes in elkaar. We konden niet geloven dat er over een paar maanden zo’n klein hummeltje in dit kamertje zou wonen.
Aan het einde van week 15 stopte de misselijkheid en begon tegelijk mijn buikje wat te groeien. De vermoeidheid nam af. Tegelijkertijd sloeg corona in als een bom in Nederland. Ik maakte me druk om de gezondheid van mij en de baby. En al mijn afspraken bij de verloskundige werden afgezegd.
Week 16 t/m 20
Het was rond de 18e zwangerschapsweek dat ik me ontzettend naar begon te voelen. Ik belde hierover met de verloskundige, maar volgens haar was er niets om me zorgen om te maken. In de 20e week kregen we de zo beroemde twintigwekenecho. Helaas mocht mijn man niet mee. Ook een livevideo-verbinding was niet mogelijk. Later begreep ik dat dit vaak gedaan werd om zichzelf in te dekken tegen medische missers (die niet op camera mochten komen). Ik vond het heel eenzaam en spannend. En ook verdrietig voor mijn man, dat hij bij dit belangrijke moment niet aanwezig mocht zijn. Op een briefje kreeg ik het geslacht van onze dochter mee; thuis bekeken we dit samen en ontdekten we dat we in verwachting waren van een meisje. Voor zover te zien was onze dochter kerngezond.
Week 20 t/m 24
Mijn buikje groeide langzaam. Ik paste allang geen gewone broek meer. Wat een heerlijkheid was dat. Ik was zo trots op mijn buik. Het eerste schopje voelde ik pas rond de 20e week. Wat was het bijzonder om je eigen kindje te voelen bewegen in je buik. Ik kon er niet over uit dat er iets leefde in mij.
Ondertussen ging ik me steeds slechter voelen en functioneerde ik heel slecht. Ik begon weer steeds meer te spugen en hield amper eten binnen. Meerdere keren had ik hierover de verloskundige gebeld. Steeds werd mij op het hart gedrukt me geen zorgen te maken. Tot ik het in week 22 niet meer hield van de zorgen en ze bij me langskwamen. Al mijn controles waren goed, voor de zekerheid werd er urine op kweek gezet, maar ook hier kwam niets uit. Al vanaf het begin van mijn zwangerschap had ik een formulier voor een suikertest in mijn bezit. Deze moest ik tussen week 22 en 28 laten doen. In verband met mijn PCOS had ik een verhoogde kans op zwangerschapsdiabetes. De 1e dag van de 22e week liet ik deze test doen. Vooral omdat ik niets beters te doen had en ik van ellende niet wist waar ik het moest zoeken soms. In het ziekenhuis werd er eerst bloedgeprikt en daarna moest ik een zoete suikerbom opdrinken. Ik moest twee uren in het ziekenhuis wachten en mocht niet bewegen, het liefst ook niet naar het toilet. Daarna werd er weer bloed afgenomen. Diezelfde middag nog werd ik gebeld dat mijn bloedsuikers veel te hoog waren.
Er werd van alles opgetuigd. Ik kreeg een afspraak bij de internist, de diabetesverpleegkundige, de gynaecoloog, de diëtist en er werd een reeks groeiecho’s ingepland. Twee weken lang volgde ik een streng dieet. En ik moest mijn eigen bloedsuikers prikken. Ik heb enorme prikangst en elke injectie die tijdens ons fertiliteitstraject gezet moest worden, heeft mijn man gedaan. Mijn eigen bloedsuikers controleren was echt een hel, maar mijn man kon moeilijk thuisblijven van zijn werk omdat ik niet durfde te prikken. Ik bleef me beroerd voelen. Dat was niet verwonderlijk, mijn bloedsuikers waren torenhoog. Zelfs als ik niets at. En vaak at ik niets. Want alles kwam er met dezelfde hoeveelheid uit.
Na twee weken werd er ingegrepen; ik moest aan de insuline. Ik bleek bij de 15% te horen bij wie een (streng) dieet niet voldoende helpt. Opnieuw had ik een controle bij de internist en de diabetesverpleegkundige. Al deze afspraken moest ik overigens in mijn eentje doen. Mijn man mocht nergens bijzijn i.v.m. corona. De eerste groeiecho bij mijn dochtertje was goed. Ze leek nog weinig last te hebben van mijn diabetes en gelukkig waren we er heel erg vroeg bij. Met de insuline ging ik me iets beter voelen. Maar zodra ik één dropje at, had ik spijt als haren op mijn hoofd. Mijn hele lijf sputterde tegen de suikers die ik binnenkreeg en van zo’n dropje kon mijn suiker zomaar naar 8.6 schieten. Voor een normaal persoon is dit een iets te hoge waarde, maar voor een zwangere vrouw is dit echt veel te hoog. Voor mij niet schadelijk, voor de baby kan dit wel schadelijk zijn.
Week 24 t/m 26
Mijn buik groeide langzaam verder. Doordat ik weinig kon eten groeide ik niet heel hard, ik was echt heel erg zwanger aan de voorkant. Je zag verder niet dat ik zwanger was. Mijn suikers bleken maar moeilijk onder controle te krijgen. En de volgende kwaal diende zich aan: ik kreeg heel veel pijn in mijn bekken. Een bekkentherapeut werd ingeschakeld en ik bleek óók al last te hebben van bekkeninstabiliteit. Nog meer rust werd voorgeschreven. Ik mocht nog maar 1x per dag de trap op en af. Wandelen was uit den boze. En corona was heel actief in Nederland. Ik zag dus zo’n beetje niemand. Soms voelde het als overleven.
Opnieuw kreeg ik een groeiecho en opnieuw mocht mijn man niet mee. Onze baby deed het nog steeds uitstekend. Het kostte mijn lijf zo’n beetje alles, maar onze baby bleef gezond. Ze kon hard trappen. En ze was heel erg eigenwijs. Het liefst ging ze draaien en keren tijdens de controles. Haar handjes voor het orgaan dat opgemeten moest worden. Het duurde soms een half uur voor de benodigde metingen binnen waren.
Heel langzaam ging het 2e trimester over in het 3e trimester. In het 3e trimester stonden ons nog meer verassingen te wachten!
Pff, een heftig traject, die zwangerschap! Zwaar hoor!