Vanmorgen werd ik wakker. Na vier nachten hebben we eindelijk weer een nacht redelijk goed kunnen slapen. Ik kwam bij mijn dochter, die op z’n kop in haar ledikant vrolijk lag te lachen. We kropen nog even terug in het warme bed van papa en mama met z’n drieën. Haar handjes bleken ijs- en ijskoud. En bij nader inzien haar armpjes ook. Zij heeft geen slaapzak met lange mouwen, i.v.m. de spreidbroek die ze aanheeft. Ik kan er geen vinden. En ook niet zo’n speciaal winterexemplaar. Dus, een slaapzakje en deken dan maar. Waar deze tante natuurlijk niet onder blijft liggen. Haar vader had haar ook nog een romper aangedaan met korte mouwen. Nou, een lang verhaal kort. Ze had blauwe ijsklompjes. Terwijl we nog lagen te soezen in bed nam ik me voor de kachel in haar kamer wat hoger te zetten. Het ventilatierooster maar even dicht. Maar toen bedacht ik me ook dat er nu mensen zijn die geen dak boven hun hoofd hebben. Terwijl ik de handjes van mijn dochter warmde tussen mijn handen onder de dekens, overspoelde dit gevoel mij.
En dus besloot ik impulsief iets te doen. Eigenlijk zou ik deze maand een egeltje adopteren. Toch heb ik vanmorgen impulsief een donatie gedaan aan Sheltersuit. Ik heb me niet compleet verdiept in jaarverslagen en dat soort dingen. Ik heb op de website gekeken. Ze hebben de ANBI-status. Ze maken sheltersuits voor daklozen. Het is een noodoplossing: een wind- en waterdichte jas die omgetoverd kan worden tot slaapzak. Met temperaturen van -12 heb je daar natuurlijk geen reet aan. Maar ik ben bang dat ik niet alle daklozen vanavond kan redden. Ik hoop dat er genoeg plek is in de noodopvang. Maar ik heb genoeg gedoneerd voor 1 sheltersuit (je kan ook je oude slaapzakken doneren trouwens!). Ik hoop dat er iemand is die zo’n mooi exemplaar ontvangt. En waarmee de nachten op straat iets verlicht worden.
En ja, misschien blijft er geld aan de strijkstok hangen. En ja, misschien is het van sommige mensen hun eigen schuld dat ze dakloos zijn. Maar als je zelf een dak boven je hoofd hebt, de kachel kan opstoken wanneer je wilt en nog even onder de dekens kan krijgen, mag je niet klagen.
En ik heb me voorgenomen de volgende keer dat ik een dakloze tegen komt, ik hem of haar wat te eten zal geven. Geld geven doe ik niet, omdat ik bang ben dat er een verslaving mee betaald wordt. Maar eten aanbieden is een kleine moeite, waar zo iemand misschien ook blij mee is.
Terwijl ik in een warm bad zat, maakte ik mijn donatie over. De ironie.
Een dakloze maak je ook blij met een pakketje verzorgingsspullen, tandenborstel,tandpasta,deo,scheerspullen(bij een man) maandverband/tampons(bij een vrouw)en ondergoed en warme sokken.
En natuurlijk gewoon een babbeltje. Dat ze gezien worden, dat ze niet genegerd worden…
Kijk even op marktplaats voor een spreidbroekslaapzak, er staan er genoeg.
Wat een mooi doel, dank voor het delen!
Wij hebben ook geen slaapzakken met mouwen. Maar bij onze zoon heb ik nu onder zijn pyjamabloes met lange mouwen ook een romper met lange mouwen aan gedaan. En hij blijft gelukkig steeds beter onder zijn dekentje liggen (waarbij ik wel moet toegeven dat ik hem bij het naar bed gaan nog even extra check en (omdat hij in ledikant naast me ligt) ook ’s nachts als ik even wakker ben even kijk.
Hoe oud is jullie zoontje? Ik heb haar nu ook een romper met lange mouw aangedaan! Onze dochter slaapt niet meer bij ons op de kamer. Ik hoorde letterlijk elk zuchtje en sliep zelf niet meer. Hopelijk blijft Saar ook steeds beter lekker liggen onder haar dekentje.
Ons zoontje is nu ruim 2 en een half. Maar volg bij hem hetzelfde ritueel als bij zijn zus (klein en volgens statistieken wat te slank dametje toen ze onder de 3 was) . Zij had in koude periode naast lange romper en lange pyama de babydeken zo over zich heen dat hij haar één keer tot de hals en één keer tot de oksels bedekte .Als ik jouw verhaal van compleet gedraaide dame en eigen kamer lees zou ik dat met haar niet aandurven.
Zij had 1 dun slaapzakje met lange mouwen. Die hele dikke werd het zo’n stijf poppeke van … dan vond ik de laagjes waardoor haar armpjes konden blijven bewegen fijner lijken. En voordeel van bij ons op de kamer is natuurlijk dat temperatuur in de kamer gemakkelijker wat hoger blijft door ons als menselijke verwarmingselementen.
Hoor van meer moeders dat ze zelf niet meer sliepen met kind op de kamer. Merk dat ik bij zowel dochter als zoon eerst even erg moest wennen (vooral bij ons manneke, omdat hij veel meer geluidjes maakte dan zijn zus in het begin). Ik word soms juist wakker als het te stil is naast me (bij hele diepe slaap) zeker als ik overdag een wat minder fit kleintje had. En kan genietend liggen luisteren naar de slaapgeluidjes uit het ledikant en vanaf de overkant van de hal (grote zus). Kan me dan intens dankbaar en ‘rijk’ voelen 🙂
Misschien kun je je dochter een vestje aantrekken als ze naar bed gaat nu het zo koud is.
Dat heb ik vannacht geprobeerd. Ik vond haar armen toch nog wat koud. Maar ik kreeg ook een tip om op marktplaats te kijken, dus dat zal ik maar doen.