Hier schreef ik nog dat ik twijfelde om over mijn bevalling te schrijven. Ik was zelf enorm bang voor de bevalling. Ik stak mijn kop in het zand. Dat het er ook nog uit moest, daar had ik niet aan gedacht. Of wilde ik niet aan denken. Want ik wist het wel natuurlijk. Tot zowel de verloskundige als de gynaecoloog met 37 weken vertelde dat het toch echt wel heel handig zou zijn als ik me een klein beetje zou verdiepen in wat me te wachten stond. Ik vloog (voordeel van coronatijd) lastminute een bevallingscoach in. Ik leerde alles over de technische kant van een bevalling. En over de weeëndans. En over het feit dat ik de regie had. Het was immers mijn lichaam.
Met 38.0 werd ik dus ingeleid. Dit betekende dat ik met 37 weken en 6 dagen werd opgenomen in het ziekenhuis. Voor je verder leest, moet je weten dat ik niet alle Bloederige Detals hier zal bespreken, maar toch adviseer ik de gevoelige lezer dit artikel even overslaan. Ook als je binnenkort moet bevallen, zou ik dit artikel even skippen.
De Ballon
Ja, er wordt een ballon geplaatst als je ingeleid moet worden. Om 19.00 uur meldden we ons in het ziekenhuis. Ik had zo’n jonge God als arts. En die beste meneer zou in mij moeten roeren om die ballon te plaatsen. Je hebt weinig keuze natuurlijk. En ik was wel wat gewend na tientallen inwendige echo’s. Dus hup benen wijd. En de boel een beetje bijhouden daar beneden komt er niet meer van hoor, met zo’n dikke buik. Alhoewel hippe insta-moeders zoiets vast wel voor elkaar krijgen. De rode draad van een kindje krijgen bij ons, is dat niets vanzelf gaat. Ook dit niet. De ballon plaatsen duurde 3 uur, was een hel en moest 3x opnieuw. De beste meneer de Arts had dit ook nog weinig meegemaakt en had medelijden met mij. Hij kreeg het er zelf een beetje warm van. Na veel Bloed, Zweet en Tranen. Letterlijk. Alle drie. Zat dat verrekte ding eindelijk. Ik werd om 23.00 uur de kamer weer opgereden en kreeg een spuitje om te slapen.
De Nacht
Voor het eerst in het hele traject van zwanger zijn mocht mijn man bij mij blijven in het ziekenhuis. Hij sliep als een roosje. Ik sliep ondanks het prikje niet. Om 06.00 moesten we opstaan voor “De Bevalling”. Meneer de Goddelijke Arts had weinig hoop dat De Ballon zijn werk zou doen. Aangezien mijn Baarmoeder nog helemaal gekanteld was en allerlei ander technisch geneuzel. Groot was dan ook de verbazing dat om 07.30 na controle bleek dat mijn Baarmoeder week genoeg was. De Ballon werd eruit gerukt -echt waar-. En in 1 haal werden ook Mijn Vliezen gebroken. Het ontbijt zou op de bevalkamer geserveerd worden. Nou dat hele ontbijt heb ik niet meer gezien. Alhoewel het volgens mijn man wel geserveerd is.
De Storm
Na het breken van mijn vliezen kwamen de weeën direct op gang. Toch was het blijkbaar nodig om mij nog aan de opwekkers te leggen. Geen idee waar dat goed voor was. Alles wat ik tijdens de bevalcursus geleerd had, over de regie in eigen handen enzo, was ik vergeten. Sowieso zag ik als een Berg op tegen de Bevalling. Vanaf minuut 1 kwamen de weeën in rap tempo. De hartslag van de baby daalde gevaarlijk laag en ik moest allerlei capriolen uithalen om haar hartslag weer goed te krijgen. Ik kreeg amper rust tussen de weeën door en al heel snel (binnen een uur) zat ik op 5 centimeter ontsluiting. Ik gilde om een ruggenprik. Maar niemand luisterde. Mijn man, die weet hoe bang ik van naalden ben, zei dat ik dit écht kon. Ik gilde nog harder dat ik een ruggenprik MOEST. Ik zou dit niet overleven! Er was mij gezegd dat je ongeveer 12 tot 16 uur doet over een eerste bevalling en ik dacht dat ik nog de hele dag voor me had. Het was zo heftig dat wegpuffen amper lukte en tussen de weeën door had ik max 20 seconden rust. De verloskundige kwam kijken en ze ging bellen voor een ruggenprik. God Zij Dank. Ze kwam vertellen dat de anesthesist tijd had. Ik vroeg haar hoelang het ging duren. Het kon een half uur tot een uur duren. Ik werd hier vreselijk boos om. Ik wist echt niet hoe ik dat zolang nog moest volhouden.
De Prik
Een lieve verpleegkundige, die vast meer vrouwen in nood heeft gezien, bleef geduldig. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voor die anesthesist kwam opdraven. Een onwijs grappige man die mij door dit stukje gesleept heeft. Helaas ging ook het zetten van de ruggenprik mis. De eerste keer zat het teveel naar rechts, de tweede keer niet diep genoeg. De derde keer was raak. En toen daalde mijn bloeddruk gevaarlijk snel en de hartslag van de baby daalde net zo hard mee. Ik hoorde nog net hoe de arts mij influisterde dat de pijn zo beter zou worden. Ik fluisterde huilend terug dat hij mijn reddende engel was. Daarna ben ik een heel stuk kwijt. Ik kreeg medicijnen voor mijn bloeddruk, er werd overleg gepleegd met de gynaecoloog over de baby. Alles kwam gelukkig weer op gang.
De Geboorte
Eenmaal terug op de kamer (ongeveer 20 min na het zetten van de ruggenprik), voelde ik dat de baby geboren zou worden. Volgens de verpleegkundige van dienst kon dat niet, omdat ik wegging met 5 centimeter ontsluiting. Vier keer vertelde ik dat ik het niet meer kon ophouden. De vierde keer haalde ze na aandringen van mijn man de verloskundige. Ik bleek volledige ontsluiting te hebben. Drie uren na de eerste weeën zou onze dochter geboren gaan worden. Twee persweeën later gilde ik dat ik niet meer kon. Dat ik ermee stopte! Ik was uitgeteld. Mijn man zei dat ze al geboren werd, hij kon haar al zien. Bij de derde wee kwam ze ter wereld.
Stilte
En toen was het stil. Saar was geboren, maar ze huilde niet. Saar werd geschud en geklopt. Ze werd gewreven. Maar ze keek alleen maar met grote blauwe ogen de wereld in. Gelukkig was ze mooi roze. Ik huilde dat ze geluid moest maken. Maar de dokters maakten zich niet ongerust. Al snel bleek waarom Saar niet huilde. Saar was zo klein. Ze was maar 2500 gram. En moe. Klein en moe. Ze werd aangekleed en daarna meegenomen naar de kinderafdeling. Haar lage gewicht in combinatie met mijn zwangerschapssuiker was gevaarlijk. Haar hersentjes konden beschadigd raken. Meneer ging mee met Saar naar de couveusekamer. Ik bleef achter en werd gehecht. Hierna werd ik met bed en al naar Saar toegereden. Mijn lieve kleine meisje lag daar in een bedje. Aan draadjes. Op haar borstje en om haar voetje. Het bandje moest eigenlijk om de grote teen, maar ze was zo klein dat ze het om het voetje gedaan hadden. Saar werd op mijn borst gelegd en samen sliepen we. Tot het tijd was om haar achter te laten. Ik werd naar mijn kamer gebracht en we konden haar met live camerabeelden volgen. Midden in de nacht tijdens het kolven keek ik naar haar. Ik zag hoe ze lag te huilen. Geen zuster bij haar op dat moment. Mijn moederhart brak. Mijn lieve kleine meid alleen in haar bedje. Al op dat moment leerde ik dat je je kind niet voor al het verdriet en gevaar in de wereld kan behoeden. Maar wat voelde ik me machteloos.
Naar huis
Saar deed het onwijs goed. Ze was binnen 18 uur van de kinderafdeling af. En na nog eens 18 uur mochten we naar huis. Ook hier bleken we voor uitdagingen te komen staan. Saar kon haar temperatuur midden in een hittegolf niet vasthouden, ze moest mee naar de coronateststraat en we gingen in quarantaine. Ze werd meerdere keren opgenomen en haar groei stagneerde. Zes maanden later typ ik dit stuk met een meisje dat op mijn buik ligt te slapen. Ik kus haar bolletje. Wie had dit allemaal gedacht, toen we hier zo’n 5 jaar geleden aan begonnen…
Tegen de tijd dat je denkt dat je dood gaat, wordt je kindje geboren. Bizar dat ze je weeën opwekkers gaven! Klinkt redelijk traumatisch allemaal.
Mocht je ooit nog willen bevallen: mijn eerste keer was ook traumatisch en de tweede was fantastisch!
Ik hoop dat je nazorg kreeg!
Het is me opgevallen dat het helpt om het op te schrijven voor verwerking. Goed dat je dat alsnog gedaan hebt. Heftig verhaal, vooral dat je zo machteloos bent in wat je wilt en voelt (ruggenprik en ontsluiting). Mocht je het gevoel hebben dat je het niet achter je kunt laten, zoek dan nog wat hulp.
De helende werking om van je af te schrijven heb ik inmiddels ook ervaren. Wellicht dat ik daar nog wat hulp bij zoek. In elk geval, mocht er ooit een 2e komen, wil ik deze voor mij toch best traumatische ervaring voorkomen.