Zojuist stond mijn vriend weer aan de deur. Hij probeerde me een klein beetje te tillen. Hij had wat accessoires overgenomen voor 2 euro. En daarna drie sieraden voor 7,50, 7,50 en 6 euro. Hij vroeg of die sieraden bij elkaar voor 20 euro mochten. Ik ben de beroerdste niet en zei dat het goed was. Nu probeerde hij het totaal voor 20 euro mee te krijgen. Ik ben niet gek uiteraard en zei dat dat alleen voor de sieraden is. Hij lachte een beetje vreemd en zei: Ja, jij bent een echte handelsvrouw. Ik kaatste terug dat hij ook een echte handelaar was. Bij terugkomst telde hij zijn wisselgeld, ik verzekerde hem dat het in orde was. Zodoende ging het over vertrouwen e.d. Hij versprak zich en zei dat hij op marktplaats uitermate goede recensies heeft. Want als je elkaar niet meer kunt vertrouwen in deze wereld, dan was het allemaal wel heel erg.
Nu weet ik dus dat hij handelaar is (hoogstwaarschijnlijk) en ga ik mijn tactiek aanpassen. Ik ga hem laten bieden en dan daar boven zitten. Dan komen we wel in het midden uit. De smiecht. Eigenlijk vind ik het niet zo erg. Ik kom van mijn spullen af, op een relatief eenvoudige manier. Laat hem maar al het werk doen, op zoek naar een goede koper.
Inmiddels zoek ik wel marktplaats af naar ‘mijn’ spullen. Maar die kan ik nog niet vinden. Ik ben benieuwd wat hij er voor vraagt. Ik geef mijn zoektocht nog niet op. En ondertussen ga ik even verder met snake spelen op de nokia 3310 die ik in de krochten van dit huis vond.
Wel leuk spelletje zo en als het voldoende oplevert voor jou prima toch?