Ik schreef al twee keer eerder over Kane. Die twee delen vind je hier en hier. Het verhaal gaat verder. Het is een utopie om te denken dat huiselijk geweld ineens oplost in het niets. Als het pauze is komt Kane bij me. Hij vraagt zachtjes aan me of hij met me mag praten. Ik draag de klas over en zoek met hem een rustig plekje. Het gesprek gaat ongeveer zo:
Ik: Kane, je wilde met me praten?
Kane: Ja juf. Ik ga niet zeggen wanneer en wat er gebeurd is. Maar er is iets gebeurd en daarom doe ik zo.
Ah, zo. Ja. Kane was inderdaad een beetje apart vanmorgen.
Ik: Wat fijn dat je dat even komt vertellen. Maar je wilt er niets over vertellen?
Kane: Nee. Dat mag ik niet.
Ik: Van wie niet?
Kane schuift heen en weer op zijn stoel. Hij slaat zijn ogen neer.
Kane: nou uhm. Van mijn moeder.
Ik: Oh, ik begrijp het. Ik zie dat je er wel verdrietig om bent, klopt dat?
Kane: Ja. Nou. Het was weer zo iets. Je weet wel. Als de vorige keer.
Kane begint te snikken.
Kane: Ik moest het beloven van mijn moeder. Als ik het vertel gaat er iets heel ergs gebeuren.
Ik: Wat gaat er dan gebeuren?
Kane: dan moet ik naar een ander huis met andere mensen en dan zie ik mijn hond noooohooooit meer.
Ik: Zegt je moeder dat?
Kane: Ja, want mijn moeder weet ALLES wat ik jou verteld heb. Jij hebt het doorgezegd. Want ik heb het alleen tegen jou verteld.
Fijn. Heel prettig dat ze me dit ook verteld hebben. En blijkbaar hebben ze toch wél wat met mijn melding gedaan. Namelijk, moeder bellen. Great.
Ik: hoe weten ze wat jij gezegd hebt?
Kane: juf heeft mijn mama gebeld.
Ik: Weet je Kane. ik maak me zorgen om jou. Ik ben jouw juf en ik moet er voor zorgen dat je veilig bent. Dat ben je niet. Dat heb je me de vorige keer verteld. En dan is het mijn taak om ervoor te zorgen dat er gepraat wordt, zodat het misschien opgelost kan worden.
Kane: ja en nu kan ik dus niet zeggen wat er gebeurd is. Maar ik wil dat zeggen tegen jou.
Ik: Je kan altijd alles tegen mij zeggen. Alleen soms moet ik ook kijken hoe ik het kan oplossen. Voor jou.
Kane: Sara zegt dat als grote mensen je laten beloven dat je het niet mag doorvertellen aan iemand dat je het ALTIJD wel moet zeggen tegen iemand.
Ha, die Sara. Vanmorgen vertelde ze nog dat het prima was dat er bommen op Oekraïne vallen. Maar dit is toch wel een bijzonder slimme opmerking.
Ik: Sara heeft gelijk. Meestal als een volwassene zegt dat je moet beloven je mond te houden, dan willen ze heel graag iets geheim houden.
Kane: Nou ja. Weet je ik wil het zeggen juf. Maar jij moet beloven dat je het geheim houdt.
Een lastig loyaliteitsconflict voor mij én Kane. Hij met zijn moeder. Ik met dit kind. Ik voel namelijk de afstand die hij van me heeft genomen. Hij heeft zijn laatste restje moed bijeengeschraapt om dit te vertellen aan me. Maar hij is als de dood voor de consequenties.
Ik: Dat vind ik lastig Kane. Nogmaals: ik moet voor jouw veiligheid instaan. Ik kan het je niet beloven. Kunnen we afspreken dat ik geheim hou wat je precies zegt, maar dat ik wél tegen de andere juf vertel dat er iets ergs gebeurd is?
Kane: Ja. Oké. Dat mag. Nou weet je. Mijn vader heeft mijn moeder helemaal in elkaar getimmerd gisteren.
Ik: Was je daar bij?
Kane: Ja.
Ik: Ik vind het heel naar om dit te horen. Hoe was het om dat te zien?
Er volgt een kort gesprek, waarin Kane nog wat meer vertelt. Maar hij geeft ook aan niet meer details te willen geven. Ik moet dat respecteren en ik maak me zorgen. Hij vertrouwde mij. En ook al heb ik nooit gezegd of beloofd dat ik er met niemand over zou praten, ik snap dat ik zijn vertrouwen beschadigd heb. Ik zit in een spagaat en ik weet niet wat ik moet doen. Ik sluit het gesprek af met de woorden: Je bent een dappere jongen. Bedankt dat je verteld hebt wat er met je aan de hand is vandaag. Ik hou me aan de regels van Kane en mij en vertel alleen het hoognodige.
Morgen doe ik zelf een melding bij Veilig Thuis. Ik weet niet welke impact dat gaat hebben en op wie precies. Zelf vind ik het doodeng. Kan ik dit wel? Ik kan deze jongen niet redden. Zijn naam en gezicht zal ik nooit meer vergeten, dat weet ik zeker. Heb ik nog invloed op zijn toekomst? Ik weet het niet. Maar ik ben het verplicht om niet weg te kijken. Ik zou het mezelf niet kunnen vergeven als er iets met dit jochie gebeurd en ik heb niets gedaan. En hoe serieus kan ik mezelf nog nemen als ik in mijn pedagogische relatie met kinderen hun veiligheid niet serieus neem?
Ik hoop met alles in mij dat Kane zich opnieuw durft te openen voor mij. Ik ben zo ontzettend bang dat ik hem ben kwijtgeraakt……………………………………………………………………………..
wat heftig om mee te maken, zeker als stagiaire zonder de back-up van de school. ik werk zelf als orthopedagoog in het onderwijs en melding gaat bij ons altijd door de directie en aan de hand van een protocol. de leerkracht kan dan nog de band houden met ouders. het wordt een stuk lastiger als het ineens zonder is en ik snap heel goed dat het spannend is.
de meldcode beschrijft op zich heel helder wat de verschillende stappen zijn. er is meen ik zelfs een app over. 1 van de eerste stappen is, is dat je het met de ouders bespreekt wat je gehoord hebt, zodat zij weten wat er speelt en wat je door geeft. ook al voelt het heel tegennatuurlijk, het is dus logisch dat de leerkracht het er met moeder over heeft gehad.
elke school heeft als het goed is een aandachtsfunctionaris met betrekking tot de meldcode. misschien kan je achterhalen wie dat bij jou op school is en of je daar iets mee kan afstemmen. Als stagiaire zou ik het denk ik ook melden bij de pabo want ook die zouden daar vertrouwenspersonen voor moeten hebben, waar je mee kan sparren.
je kan ook zonder een officiële melding te doen, altijd even bellen met veilig thuis. bespreken wat je gehoord hebt en aan hen vragen wat zij vinden dat de stappen zijn, wat er moet gebeuren. dat geeft misschien wat houvast.
de school is een instantie die altijd openlijk een melding plaatst, dus met naam en toenaam. ik heb zelf wel eens via mijn vrijwilligerswerk een melding gedaan en dat heb ik anoniem gedaan. we werden daarna wel meegenomen in het geheel en konden openlijk delen wat we gedaan hebben, maar ouders zijn er nooit achter gekomen dat wij de oorzaak waren, waardoor dit kind wel zijn hobby kon blijven uitoefenen. dus dat is ook een optie.
ik hoop dat je wat hebt aan mijn gedachtespinsels. Heel veel succes en sterkte voor Kane, maar ook voor jou.
Bedankt voor je uitgebreide reactie hierop. Je uitleg geeft voor mij ook wat duidelijkheid mbt de stappen die wellicht genomen zijn en de achtergrond daarvan.
Ik ga met de directie of mijn praktijkbegeleider een gesprek aanvragen om te leren van wat er hier gebeurt en welke processen er waarom in gang gezet zijn. Ook de tip van de PABO hoorde ik vandaag vaker. Morgen ben ik op school en ga ik hier direct naar informeren.
Ik lees dit met ontroering. Vraag me af: doe jij nou een bijzondere PABO-opleiding, of heb je een bijzondere antenne voor problemen bij “jouw” kinderen. Want het valt me op dat je ze ZIET, ook in dit soort ellende. Het is ZO waardevol dat dit kind zich uit kan spreken tegen je, dat het gezien wordt, niet alleen blijft. En dat het de verantwoordelijkheid bij een volwassene neer kan leggen, i.p.v. die verantwoordelijkheid op de eigen, nog te jonge en smalle schoudertjes te moeten nemen….
Ik zou willen dat ik (heel) vroeger (toen jij nog niet geboren was), zo’n juf had gehad!!!
Hoi! Ik doe inderdaad een bijzondere PABO-opleiding: ik doe een opleiding die qua kwaliteit in de top 3 van onderen zit. Het is de antenne die je noemt.
Bedankt voor het compliment 🙂
Ha, dat je opleiding tegenvalt – om het netjes uit te drukken – was me al opgevallen! Maar ik heb er echt bewondering voor hoe je omgaat met je kinderen! Zeker voor kinderen die te maken hebben met mishandeling of andere moeilijke zaken thuis is het het allerbelangrijkste om gezien te worden – zeg ik als (ex-)pedagoge, (ex-) PA-studente en “ervaringsdeskundige”.