Tiktaktiktaktiktak. Dit keer ben ik het, die de serene rust in de ziekenhuisgangen verstoort. Ik heb nog 90 seconden om bij mijn afdeling te komen en met ferme passen trippel ik door de gangen. Ik ben nogal kort. Als ik hakken draag, geeft dat een merkwaardig effect. In mijn ooghoeken zie ik mensen glimlachen.
Nog voor de dokter iets gezegd heeft, denk ik het te zien op het scherm. Die follikel ziet er niet goed uit. Inwendig vloek ik terwijl ik naar het gezicht van mijn arts kijk. De goedlachse krullebol kijkt ernstig. Aarzelend vraag ik: ”geen groei?” Ze schudt haar hoofd: ”Ik snap niet waarom er niets gebeurd is sinds woensdag. Merkwaardig.” Ze blijft aan de gang met het echo-apparaat om de follikels van alle kanten te bekijken. Er is weinig meer van te maken. De afspraak van vandaag was voor de vorm, want de inseminatie stond al ingepland.
Follikel 1 is 16,4mm en follikel 2 komt niet verder dan 11mm en zal niet eens meedoen deze ronde. Ik hoor de arts vertellen dat de inseminatie een dag uitgesteld wordt, in de hoop dat er nog wat ontwikkeling plaats zal vinden. Niets doen betekent dat ze verloren zullen gaan. En dus wordt er wel geïnsemineerd, ook al zijn onze kansen drastisch gedaald met eicellen van deze kwaliteit. Het benodigde formaat is ongeveer 21mm tot 22mm. De kans dat ze nog zo groot zullen worden is nihil. Mijn lichaam reageert net zo onvoorspelbaar als ik in dit leven. Zo vaak volgden slechte berichten en uitslagen na hoopgevende signalen. Ik had beter moeten weten.
Het bliksembezoek duurde korter dan de gratis parkeertijd van 20 minuten. Een schrale troost na dit bericht. De stoplichten en wegen trekken als een waas aan me voorbij. Ik rij op de automatische piloot naar huis. De airco heb ik op maximaal gezet. Mijn handen worden koud. Prima. Kouder. Laat me doodvriezen. Ik doe er alles aan om de pijn in mijn hart niet te voelen. De muziek zet ik op 45. Want ik wil ook niets meer horen. Vooral niet mijn eigen gedachten. Het werkt niet. En dan komt dat ene liedje op de radio. Mijn liedje.
When you try your best, but you don’t succeed
Even geen woorden voor, digitale knuffel voor jou.
Bedankt…!