Wowzers, zo’n auto is duur

Vandaag heb ik nogal wat inspiratie. Dat komt omdat ik twee keer een autorit had van een uur. Twee keer een uur om in stilte na te denken. Ik zou iets willen schrijven over borden en kopjes. Of over lastige momenten. Eigenlijk had ik ook wel willen schrijven over hoe ik deze week bijna door een scootmobiel aangereden werd. De dingen die ik meemaak in de klas en die ik weer geleerd heb over mezelf. Over twijfels en angsten. Over liefde en verdriet. Of over Saar. Die lieve slimme meid. Ze begint grapjes te maken. Daarover later meer. Ik had ook nog kunnen schrijven over de nieuwe gasprijzen die vandaag in mijn inbox zijn geland.

Het had weinig gescheeld of ik had niet eens op pad gekund vandaag. De auto die ik heb, kocht ik toen ik uit elkaar ging met mijn ex. Of eigenlijk ruilde ik het exemplaar dat we hadden in voor een handzamer formaat. Toen ik naar het Hoge Noorden verhuisde, hield ik de auto aan. Ook al was hier een auto en hadden we er geen twee nodig. Maar het was mijn auto. Mijn stukje dat mee ging naar Friesland. Oud sentiment. Door de jaren heen werd dit een slappe smoes om de auto aan te houden. Soms gebruikten we ze tijdelijk allebei, maar meestal stond er minimaal één (en soms zelfs twee) werkloos op de oprit. Toen ik zwanger en ziek was en daarna corona de wereld onveilig maakte, stond mijn auto zo lang stil dat de complete remmerij was vastgeroest. Levensgevaarlijk en een aan mij zelf te wijten dure reparatie volgde. Ik kocht ooit een elektrische fiets met het voornemen om mijn eigen auto dan maar te verkopen en met de ongeboren baby veel fietskilometers te gaan maken. Tijdens het ritje naar huis, flikkerde ik gelijk van dat ding. Niet zo zachtjes ook. Nou ja, de auto bleef tot op de dag van vandaag. Naast de andere auto en de elektrische fiets die ik deze week voor de tweede of derde keer in z’n leven moest opladen.

Auto nummer 1 ging onlangs voor een grote beurt, bandenwissel en APK naar de garage. De schade was € 645,80.

Auto 2 ging drie weken later voor een grote beurt en APK naar de garage. De schade bedroeg € 603,87.

Deze week vervoerde ik veilig (dacht ik) vier kinderen uit mijn stageklas naar het museum. Bij het parkeren hoorde ik een HEULE GROTE ’pets’. De kinderen: ooooooooooh juf, een lekke band! Bij het uitstappen trof ik geen platte band aan, maar wel twee onderdelen van de auto. Een soort schroef en bout. Doormidden gebroken. De behulpzame automonteur lag samen met mij op z’n buik op de grond met een lampje. Ik keek naar allerlei roestige onderdelen die ik amper van elkaar kon onderscheiden, terwijl de monteur z’n best deed mij uit te leggen wat er aan mankeerde. Met de beste wil van de wereld kon ik niet zien wat hij bedoelde. Maar ik heb wel geluisterd naar wat hij zei: een onderdeel van de stabilisator is afgebroken. Een bekend probleem bij dit type auto. Dinsdag wordt het gerepareerd, de kosten zijn voor mij nog onbekend. Het maakt me niet heel veel uit wat het kost. Het zal toch gemaakt moeten worden en de garage is een betrouwbare no-nonsense garage met een eerlijk uurtarief.

Ik gebruikte auto twee, mijn eigen dus, die zeer onpraktisch is voor het vervoeren van mijn dochter en haar wagen. Tot er een brief in het groene brievenbusje van ons gestopt werd dat ik een boete zou krijgen omdat ik mijn auto niet had laten keuren. Nou wel dus. Foutje van de garage. En tot overmaat van ramp ging de airco ook kapot. Auto nummer twee bezocht dus vandaag ook weer een bezoekje aan de garage. Ook hiervan zijn de kosten mij nog onbekend.

En nu rijden we lekker door met die auto’s natuurlijk, want het ’heeft al zoveel geld gekost en we kunnen weer een jaar vooruit’.

Jaja. Make that the cat wise.