Gedachteloos en uitgeput zeg ik tegen mijn man: ”nee lieverd, ik bedoelde ….’ Met een grote grijns hoor ik naast me: ’Nee liefurd’. Een papegaai. Die hebben we in huis.
In mijn hoofd ontsnapt er een kleine vloek. Niet omdat je zoiets grappigs zegt of ons na-aapt. Maar omdat je zo groot wordt. Op (zien) groeien is fantastisch. Groot worden is ook loslaten. Elke keer een stukje. Soms sluiten we af en komt er een nieuwe fase voor in de plaats. We weten niet of er ooit nog zo’n tweede wonder in ons leven zal verschijnen. We nemen geen actieve maatregelen om dat te voorkomen, maar met mijn voorgeschiedenis zou het een soort 9de wereldwonder zijn als enkel het niet nemen van actieve maatregelen zou resulteren in een zwangerschap. Mocht het gebeuren, gebeurt het. Of ik (we) ooit weer zo’n traject aan zullen gaan; geen idee. En eerlijk is eerlijk: ik-wij-Saar hebben toch wel de grenzen opgezocht van het geluk. Na vier jaar geen zwangerschap, maar bij de eerste keer raak ook geen miskraam. Een risicovolle zwangerschap, die wonderwel goed afliep. Een kind met veel medische zorg, maar dat nu in volledige gezondheid haar weg mag vervolgen. Het past wel bij me. Ik balanceer graag op het randje van het ravijn. Natuurlijk had ik mezelf/ons/Saar iets anders gegund.
Terug naar Saar. Het knapste, stoerste en leukste meisje dat ik ken. Ze was op vakantie laatst. En ging voor het eerst in haar leven naar de dierentuin. Schreef ik daar al eerder over? In elk geval waren ‘de lange nekken’ haar favoriet en begint ze elke morgen standaard met ’de lange nek’. Ze vertelt het aan iedereen die het horen wil. En ook aan iedereen die het niet horen wil.
Verder geeft ze graag de buurman van 95 handkusjes. Ze zijn een soort van verliefd op elkaar. Of nou ja. Verliefd is misschien een groot woord. Er is eerder sprake van liefde en verbondenheid. Ik vind het heel erg onroerend om zo’n oude man, trillend en amper kunnen staan op zijn benen, zo liefdevol naar mijn dochter te zien kijken. De lach die op zijn gezicht ontstaat en met de wankele stappen die hij zet om mijn dochter een boks te kunnen geven. En andersom heeft hij die uitwerking ook op mijn dochter. Ik vind het machtig om te zien dat ze zich net zo makkelijk laat raken en enorme innerlijke connectie met mensen lijkt te kunnen voelen. Dat wordt geen makkelijk leven, als je jezelf zo diep kan laten raken door iemand. Maar het is tegelijkertijd een eigenschap die ik zelf niet zou willen missen. Het maakt wie ik ben. En zij, zij laat mensen stralen met haar aanwezigheid.
Verder praat ze nu in zinnen. Nog wel op z’n peuters, waarbij sommige woorden of letters nog niet helemaal goed worden uitgesproken. Het geeft me wel inzicht in wat er in haar koppie om gaat. Laatst, op vakantie dus, was haar baby blijkbaar ziek (siek) en moesten we allemaal shhhhht! Ze had hele verhalen over de zieke baby. En ze was ook heel druk doende met het verzorgen van haar poppekind. Ze weet nog heel goed wat we in de vakantie gedaan hebben. Toen papa haar vandaag vertelde dat ‘mama met de kindjes naar een hele grote speeltuin is’ begon ze over de glijbaan en woehjjj!
Gisteren had ik het zwembadje opgezet en ik zei tegen haar dat ik iets grappigs had neergezet in de tuin. Helaas heeft ze sinds 1,5e week een panische angst voor water. Nog nooit heeft ze problemen gehad met bad/douche of zwembad, maar ze is nu enorm bang voor water. Dus, toen we bij het badje aankwamen zei ze: mama, grappig niet! Het badje is inmiddels alweer leeg. Toch begon ze aan tafel alweer: mama grappig niet bad! Als ze naar de opvang gaat, dan vertelt ze wie er die dag allemaal wel of niet zijn. Dat klopt natuurlijk voor geen meter, maar in haar beleving weet ze het precies. Joah issss er. Joah slapuh ssssht! Manninnnnnn niet. Manninnnn tuisss. Als het voorverhaaltje ’s avonds uit is zegt ze: morguhhh weer! Tandjus poetsuh. Elke dag bellen we haar opa en oma op afstand. Als mijn moeder niet op dreigt te nemen zegt ze met een dramatisch gezicht: denkuh niet oma tuis. Oma beddddd. En als mijn moeder dan toch opneemt: oh, oma bedduh niet!
Ik probeer wel voor ogen te houden dat ze qua intelligentie of ontwikkeling (iets) voorloopt op haar kalenderleeftijd, maar dat ze sociaal-emotioneel bezien nog steeds een kind is van slechts 21 maanden oud is. Dat oorzaak-gevolg nog niet altijd kan overzien. Daarin probeer ik oog te hebben voor het feit dat ze nog heel jong is. Ik merk alleen aan mezelf dat ik dat best wel lastig vind soms.
En de meest uitgesproken zin momenteel: solly mama/papa niet etuh gooie!