Ik zit in de trein en luister het nummer van Veldhuis en Kemper. De operatie is nu een klein poosje geleden. Vandaag mochten de hechtingen eruit. Ik probeerde mijn angst de baas te worden en besloot te kijken naar de procedure. Uiteraard mislukte dit jammerlijk. Voor ze bij hechting nummer twee waren, lag ik op de grond. Figuurlijk dan. Want ik lag op de behandeltafel. Ik had beter moeten weten. Sommige dingen veranderen gewoon nooit.
Het leven na de operatie valt een beetje tegen. Als ik dit had geweten, had ik het (nu) niet laten doen. Ik ben veroordeeld tot zes weken absolute rust met die ene hand. Bij 80% van je dagelijkse handelingen gebruik je beide handen. Dit is heel onpraktisch. Het meeste mis ik het contact met mijn dochter. Ik kan haar niet oppakken. Niet knuffelen. Niet troosten.
Over het resultaat van de operatie kan ik kort zijn: daar is nog niets over te zeggen. Mijn arm zit in een brace, die niet af mag. Op dit moment heb ik nog pijn, maar dat komt vooral door de operatie. Ik zal nog 6 tot 20 weken moeten wachten voor ik weet of de operatie het gewenste effect heeft bereikt.
Terug naar het hier en nu. Ik staar naar buiten. Ik luister het liedje dat ik zo mooi vind. Ik lees de blog die ik erbij geschreven heb. Mijn hoofd blijft hangen in de muziek bij de volgende zin:
In de trein droomt hij de toekomst
Vandaag probeerde ik de angst de baas te worden. Niet gelukt. Morgen weer een kans? Ik worstel. De toekomst? Ik weet het niet. Vandaag weet ik het gewoon even niet meer. En dat mag. De dag gaat vanzelf voorbij. Morgen is er weer één. Misschien weet ik het dan.
volgens mij ben je je angst al redelijk de baas door de operatie te hebben laten doen. Dat je er dan niet naar gaat kijken, is dat een overwinning die nodig is om verder te kunnen? als ze mij moeten opereren voor wat voor reden dan ook, heb ik daar in principe geen probleem voor, maar ik ga echt niet kijken. nooit never ever niet. Ik weet dat mijn opa zijn staaroperatie lang geleden onder plaatselijke verdoving heeft laten doen en dat machtig mooi vond. nou mocht ik ooit een staaroperatie nodig hebben: helemaal prima, maar ze moeten me volledig plat spuiten. en daar zie ik ook totaal geen probleem in: ben niet voor niks geen dokter geworden. ik vind het dus persoonlijk niet echt een stuk van je angst die je de baas zou moeten worden. je hebt de operatie ondergaan. dat is de winst. ik zal voor je duimen dat het effect heeft.
Wat naar dat het zo lang duurt dat je hand en arm niet kunt gebruiken. Bij heel veel handelingen gebruik je inderdaad 2 handen en is 1 niet genoeg. Een aantal jaren geleden ben ik aan mijn linker hand geopereerd (carpaaltunnel syndroom). Ik ben rechts en het viel me vies tegen! Ik kon veel dingen niet!
Ik kijk altijd de andere kant op bij bloedprikken en het verwijderen van hechtingen. Ik heb helemaal geen behoefte om er naar te kijken.
@ Ilse: staaroperaties zijn standaard onder plaatselijke verdoving. Het is niet gebruikelijk dat deze operaties onder narcose plaatsvinden. Mijn broer, ikzelf en mijn moeder hebben 2 operaties ondergaan, allemaal onder plaatselijke verdoving. Mijn moeder was toen al in de 80.
Als je het persé wilt, kan het wel onder narcose. Een collega van mij werd onder narcose gebracht. Ze was te bang voor een plaatselijke verdoving.