Lichamelijk ben ik op. Al een half jaar vraag ik mezelf af of er de komende 18 jaar ooit een moment zal komen dat ik uitgerust ben. Het moeder- en/of vaderschap is best zwaar. Daar lees je (ik althans) vrij weinig over. Ik was er totaal niet op voorbereid.
Als je te weinig rust krijgt, is het soms ook moeilijk om mentaal rust te vinden. Alles lijkt harder binnen te komen. Je filter lijkt verdwenen.
Vandaag was een moeilijke dag. Ik had een collegemarathon van 08.30 tot 18.00 en vanaf 18.30 tot 21.00 (die ik skip). De opvang voor mijn dochter viel weg, er was geen back-up. Met 1 hand kon ik niet voor haar zorgen. En dus krijste ze door mijn colleges heen. Ik kon haar niet troosten. Niet voeden. Tot mijn man haar ophaalde en haar meenam naar de zaak. Mijn moederhart geknakt. Vandaag komt alles hard binnen. Mijn filter is vol.
Net liet ik mijn kom met soep vallen. Hete soep over mijn voeten. De kom brak in honderd stukken. Ik snij mezelf. Het doet pijn. Maar dan voel ik dat ik leef. Die lichamelijke pijn verdrijft de pijn in mijn hart. De gelijkenis met mijn leven treffend. Ik veeg huilend de scherven bij elkaar. De scherven van de kom. De scherven van mijn leven.
Ik ben zó ontzettend moe. Mijn lijf. Mijn hoofd. Ja vooral mijn hoofd. Ik wil de dekens over mijn hoofd trekken. Slapen. Voor altijd. Nooit meer wakker worden. Dan heb ik rust, eindelijk. Zal het morgen weer dag worden? Zal ik dan teleurgesteld zijn? Gelukkig heb ik wat om voor te leven. Morgen word ik begroet door de mooiste lach op aarde. Morgen is er weer een dag. En daarna nog één. Ik mag niet opgeven. Want ik heb één verantwoordelijkheid. En dat is zorgen voor het allermooiste mensje op aarde. Mijn dochter. Mijn lieve, prachtige, eigenwijze dochter. Ik raap de scherven op. Ik moet.
Ik denk aan een postpartum depressie. Als je een huisarts hebt waar je mee door één deur kunt: vraag om hulp. Je kunt nu wel een beetje steun gebruiken, dan kun je ook weer beter voor je baby zorgen.
En het is trouwens ook oké als je man helpt of als andere mensen je bijstaan. (Nu met COVID19 even wat moeilijker trouwens, helaas!). Stel je voor dat jouw kindje later alleen bij jou zou willen zijn! Het is goed om het sámen te doen, dan leert jouw kindje ook meer mensen kennen en hoe iedereen een beetje anders is en ook een beetje anders mag zijn. Dat helpt jouw kindje om socialer te worden later.
Veel sterkte, hoor!
Mooi geschreven. Een sterke vrouw die wordt gesmeed door het vuur van deze beproeving. Je kunt één kant op: door!
O zo herkenbaar. Maar het wordt beter. Echt waar. Zorg dat je, waar je kunt, tijd voor jezelf krijgt. Een nacht doorslapen helpt al zoveel. En even alleen maar voor jezelf moeten zorgen ook. Er zijn vast mensen om je heen die met liefde af en toe de zorg van Saar willen overnemen.
En die ene verantwoordelijkheid is eigenlijk een ander: je moet echt goed voor jezelf zorgen anders kun je niet voor een ander zorgen. Denk maar aan het zuurstofmasker in het vliegtuig. Sterkte de komende tijd!
Lieve mevrouw FF,
Allemachtig, wat een dag! Geen wonder dat het je over de hoge schoenen liep.
En ja, het ouderschap is doodvermoeiend, zeker in combinatie met alle andere dingen die je moet doen. En dan ben je zo bekaf, dat je onhandig wordt. Het is allemaal heel herkenbaar.
Maar geef niet op! Morgen is het misschien weer heel anders. En die hand wordt elke dag een beetje beter. En je hebt inderdaad die prachtige dochter en honderdduizend andere redenen om voor te leven.
Maar wees nu maar even wat lief voor jezelf. En wat mild. Je doet je best immers en dat is genoeg.
Een hartelijke groet van Jo.
Het is altijd zwaar om een bby te hebben, en in een pandemie nog zwaarder.Je volgt colleges, een hele dag lang, met een baby erbij…meid toch…
Praat met een studiebegeleider hoe je nu een korte pauze kan inlassen, neem even vrij, praat eventueel ook met de huisarts…doe even dingen waar je van bij komt.
Jeetje, wat heftig! Ik schrik hier toch wel van. Je hebt ook wel gewoon ECHT heel veel op je bordje, he. Wees lief voor jezelf. Je kunt niet alles doen, en al zeker niet alles perfect. Dikke knuffel!
Iedereen roept altijd dat je moet genieten van je baby, maar dat lukt niet altijd, de babytijd is door het slaapgebrek een zware tijd voor ouders.
Het is alsof ik mijn oudste dochter hoor, ze heeft een stoornis, bij haar komt alles dubbel zo hard of nog harder binnen. Haar kindjes zijn 11 maanden en 4 jaar. En ze slapen vaak slecht en houden elkaar wakker. Vaak trekt dochter het nauwelijks of helemaal niet, dan wil ze inderdaad slapen en niet meer wakker worden. Nooit meer wakker worden, dat heeft ze in het verleden ook al twee keer geprobeerd.
Ooit zal het beter worden, bezweer ik haar, dan heb je kinderen die gewoon iedere nacht lekker slapen. Alleen heeft ze daar nu niets aan.
En dat geldt ook voor jou. Mijn advies: aanvaard hulp en probeer te accepteren dat het nu is zoals het is, ook al is dat zwaar.
En denk er aan: ook jij bent een goede moeder,de beste die er is voor Saar!
Wat heftig Aaf. Wat moet het onmachtig voelen om je eigen kind zo te zien. Bedankt voor je bemoedigende woorden.
Moeder is de zwaarste rol die er is. Het is de absoluut overtreffende trap van moe. Probeer er over te praten en iedere minuut bij te slapen die je kunt pakken.
Het wordt beter, heus. Wees vooral lief voor jezelf nu. Sterkte!
Heel eerlijk en open, maar praat er toch ook even met je huisarts over. Net als een andere reageerder denk ik ook aan een PPD of PPA. Je zou deze quiz eens kunnen invullen ter analyse (helaas in het Engels): https://www.psycom.net/postpartum-depression-test/
Verder, het slapen wordt beter, echt echt echt waar! Daarnaast is het ouderschap zwaar en pittig en soms gewoon te veel maar ook geweldig en bijzonder en nog veel meer.
Getekend, een moeder met een 1jarige, (onverwachts) zwanger van een tweede en met een prenatale depressie.
Het eerste jaar van mijn oudste ging ik ’s avonds om half 8 slapen en was mijn man tot 12 uur de verantwoordelijke met uitzondering van voedingen. Zij gaf zich ook slecht over maar de draagdoek was de manier voor haar om te slapen. Het wordt beter. En zij wilde het liefst mama maar heeft moeten leren anderen te accepteren. Dat was moeizaam (bij wennen op de opvang ophalen omdat ze bleef krijsen daarom gebeld haar eerder op te halen en bij ophalen binnen 3 minuten in slaap) maar als jij niet overeind blijft heb je veel langer niets te geven