Grote kans dat je nog nooit gehoord hebt van boomwhackers. Neem ik je niet kwalijk. Het zijn ronde buizen in afschuwelijke kleuren die elk een eigen noot produceren als je ermee op een lichaamsdeel slaat. Bodypercussie dus.
Het is een mooie manier om muziek te maken en dichtbij de belevingswereld van de kinderen te zijn. Muziek is meer dan ’het liedje zingen’ in mijn tijd. Het is een activiteit die gaat over ritme, muziek maken met alles om je heen, componeren en misschien nog wel het allermeest over emoties. Ik kan een uitgebreid betoog houden over de pedagogische voordelen van veel muziek in de klas, maar dat bewaar ik wel voor mijn visiestuk.
We leven in een grotemensenwereld waarin we verwachten dat we ons als grote mensen gedragen. Op school mogen de kinderen nog even oefenen met vaardigheden waarvan we verwachten dat ze die later in hun leven perfect beheersen. Vreselijke verwachting trouwens. Ik kan mezelf soms amper beheersen. Maar ik heb geleerd dat dat geen primitief gedrag is, maar dat ik authentiek ben. En degene die dat zei heeft veel levenservaring enzo. Dus ik heb het direct aangenomen.
Met boomwhackers kun je leuke dingen doen. Uiteraard deed ik er ook leuke dingen mee. En wij grotemensenjuffen zijn dan boos dat kinderen hun boomwhacker niet stil in hun handen kunnen hebben, maar er anderen mee gaan slaan en op ongewenste momenten geluid produceren. Uiteraard moeten ze leren dat er regels zijn en dat ze soms hun neigingen even moeten beheersen. De kleinegrotejuf neemt dan ook even de boomwhacker in, zonder er verder woorden aan vuil te maken, als er ongewenst gedrag vertoont wordt.
Nou, men neme een PABO-klasje van pak ’em beet 20 studenten met een gemiddelde leeftijd van 35 jaar. Men geve die mensen een stel felgekleurde stukjes plastic buis. Men hoort de docent niet meer en begint zich als een stel apen te gedragen. De muziekjuf weet op een knappe manier de aandacht te trekken. Voor een seconde of 3. Tot die 20 studenten elkaar te lijf gaan met lange en korte buizen en op tafels en stoelen slaan. De muziekdocent krijgt met moeite deze voor de wet volwassen mensen met een stukje plastic onder controle.
En diezelfde 20 studenten in deze dierentuin verwachten dan dat 30 leerlingen met een range van 6 t/m 12 jaar braaf de boomwhackers op hun tafeltje laten liggen tot de juf of meester zegt dat ze in het ritme mogen slaan ermee. En dan alleen op hun hand of been. Uhu: in welke wereld leef jij?
Hahaha, geniaal!