Ik zit nogal bijzonder in elkaar. Ik hou niet van rommel, maar ik verzamel wel graag spullen. Een opgeruimd huis vind ik fijn, maar iets wegdoen vind ik moeilijk. Wat het niet makkelijker maakt is dat meneer FF ook met moeite afstand kan doen van spullen en overal de waarde van inzit (het komt vast nog wel eens van pas, hier of daar voor).
Voor onze dochter geboren werd, hebben we een inhaalslag gemaakt door huis. Ik had last van de beroemde nesteldrang. En daar heb ik gebruik van gemaakt. Vuilniszakken met spullen verlieten het huis. En ik was te moe en te dik om nog werk te maken van het verkopen van spullen. Maar, ons huis was op orde!
En toen…. werd Saar geboren. En Saar heeft nogal wat aanbidders. Dozen met speelgoed, kleertjes en meer zooi roze speelgoed kwam het huis binnen. Naast alle kraamcadeaus kregen we van verschillende mensen spullen die ‘zo handig’ zijn. En Sinterklaas is langs geweest en ondanks dat Saar met haar 4 maanden er helemaal niets van snapt, waren er cadeaus van opa en oma en tantes en ooms. Onze Saar heeft inmiddels een huis wagenpark tot haar beschikking bestaande uit; een vintage hobbelpaard (ZO gaaf), een roze fiat 500, een groene en roze activity walker, een (tweedehands) blokkenkar en een onwijs gave roze loopbakfiets.
Ineens bedacht ik me dat er op zolder, achter het schot en ver uit het zicht nog babyspeelgoed en babyboekjes van ons verstopt lagen. Deze hebben we dit weekend tevoorschijn gehaald. Plus de andere dozen, allemaal geschikt naar leeftijd. Zo bleken we ook in het bezit van twee kinderbuggy’s en maar liefst 3 kinderwagens (om mee te spelen). Lang verhaal kort: er kwamen zoveel spullen tevoorschijn en ik wist niet meer hoe ik al die spullen moest handelen.
Afscheid nemen
En nu ben ik dus afscheid aan het nemen van spullen. Dat doet soms zeer. Maar er komt weer ruimte in mijn hoofd én in mijn hart voor nieuwe herinneringen.
Zonde: want nog bruikbaar. Dit is de categorie die voor mij het minst zeer doet. Hier hecht ik weinig emotionele waarde aan. Meneer FF vind dit juist wel een moeilijke categorie, hij ziet in alles gebruikswaarde en doet niet graag dingen weg. Ik had nog zoveel scrubs van Rituals liggen (die zitten vaak in zo’n pakket en die gebruik ik dan weer niet). Dus, die heb ik laatst uitgezocht en verkocht. Leverde me in totaal 75 euro op, toch lekker. Alle overige spullen in deze categorie probeer ik te verkopen of weg te geven. Alles wat niet meer in goede staat is, gaat weg (nadat ik het gratis op de lokale weggeefhoek heb aangeboden). Wat weg is gegaan de afgelopen periode is: Rituals spullen, puckababy’s, een spel, de borstkolf en wat hobbymateriaal.
Au: dit doet pijn! Dit is de categorie spullen waar ik emotionele waarde aan hecht. Maar dat zijn nogal wat spullen. Ik sleepte ze mee van mijn ouderlijk huis naar mijn samenwoonhuis. En daarna naar mijn volwassenmensenhuis. Het is kleding, die ik niet meer pas en die ik ook nooit meer ga passen, want maatje XXXXS voordat ik heupen enzo kreeg. Maar zo mooi. Mijn 1e galajurk. Mijn 1e hakkenschoentjes. Mijn paardenbodywarmer. Etc. Etc. Hier is de aanpak anders. Sommige dingen wil ik nog geen afscheid van nemen, dus die laat ik liggen. Sommige dingen zijn zo vaak door mijn handen gegaan en daar kan ik nu afscheid van nemen. Maar in deze categorie probeer ik het eerst weg te geven i.p.v. te verkopen. Zo heb ik een paardenmeisje héél erg blij gemaakt met een hele grote stapel paardenboeken en een wedstrijdjasje. Overigens kreeg ik daar zelf ook weer wat moois voor terug, dus minimaliseren is het niet echt. Een ander stapeltje boeken ging naar mijn buurjongetje, dat net aan het leren lezen is. En ik heb een meisje blij gemaakt met een kinderbuggy. Een aantal spullen kan ik in mijn omgeving niemand blij mee maken en verkoop ik. Zo gaat mijn paardenbodywarmer weg. Saar kan er pas over 8 jaar in en misschien houdt ze wel niet van paarden. Ik heb ‘m verkocht voor 5 euro. Dit doet een beetje au, maar een ander meisje kan er hopelijk van gaan genieten. En van sommige spullen is de glans gewoon af, kapot of in mijn herinnering mooier dan in het echt. Die spullen gaan weg. De kliko in. En waar ik nog geen afstand van kan doen, mag nog even op zolder blijven liggen.
En dan de zoete pijn. Deze term leerde ik van Marrimma. Dit zijn spulletjes van onze kleine Saar. Ik kan helaas niet alles bewaren. Aan elk kledingstuk dat ze gedragen heeft heb ik herinneringen. Het heeft zo lang geduurd voor we haar in onze armen konden houden. En nu groeit ze zo hard en moet ik spullen van haar weg doen. Niet alles natuurlijk, haar 1e pakje, haar 1e schoentje etc bewaar ik in een mooie doos voor haar. Maar al die andere schattige lieve pakjes. Ik kan ze bewaren voor een volgende. Maar ik weet niet of er nog een baby komt. En mocht er wel nog een baby komen kan dat opnieuw jaren en jaren duren. Zo lang nemen die spullen dan plek in, in mijn hoofd en hart. Dus… weg ermee. Dat deed heel veel pijn. Maar dit is zoete pijn. Met het wegdoen van haar spulletjes doe ik niet de mooie herinneringen weg. Die blijven. Ik heb een hele grote doos met babykleding en babyspullen naar een organisatie gebracht voor vrouwen die gevlucht zijn voor hun agressieve partner. Veel van hen zijn moeder en hebben geen spullen mee kunnen nemen op hun vlucht. Hopelijk krijgen de spulletjes van Saar een goede bestemming hiermee. Sommige spulletjes heb ik verkocht. En weer wat andere spullen heb ik weggegeven.
En met het geld dat ik hiermee ‘verdien’ koop ik weer aandelen voor onze dochter. Hier heeft ze later meer aan dan aan 25 babypakjes die totaal uit de mode en vergeeld zijn.
Ja! Die zoete pijn herken ik vooral van de babytijd van mijn oudste dochter. Zij kwam na een miskraam en vervolgens een dochter die tijdens de bevalling overleed. Dus eigenlijk zwangerschap nummer 3. Je kunt gerust stellen dat ik ook een moeizaam traject doorliep voordat ik moeder werd van mijn oudste. Ik kon maar moeilijk afscheid nemen van dierbare kleertjes en andere spulletjes. We waren zeer kleinbehuisd. Onze oplossing was: uitlenen en na verloop van tijd weer terug krijgen. Dat terug krijgen was maar goed ook, want twee jaar later, toen ik 36 was, kwam er nog een toegift: mijn jongste kondigde zich aan.
Na jongste heb ik, afgezien van wat speelgoed, alles definitief weggedaan.
Als ik jou was, zou ik heel dierbare spulletjes nog een paar jaar bewaren, totdat je zeker weet dat er geen 2e kindje meer komt.
Ik kan me niet voorstellen hoe het is om een kindje te verliezen. En ik kan me juist heel goed voorstellen dat je daarna ‘angstvallig’ vasthoudt aan spullen, net als dat ik nu doe.
Ik probeer het te mixen: ik heb nu een hele mooie doos waar haar dierbaarste spullen (of mijn dierbaarste herinneringen) in gaan. En qua kleertjes probeer ik zo min mogelijk te kopen en/of tweedehands te kopen.