Huiselijk geweld – deel 4

Voorlopig de laatste update in deze serie. Vandaag heb ik Kane niet gezien. Figuurlijk dan, want hij was er wel. En uiteraard gaf ik hem les en hij kreeg zelfs verlengde instructie van mij. Hij gedroeg zich zoals je van een kind in groep 6 mag verwachten. Normaal.

Na lang moed verzamelen, wikken en wegen en nadenken besloot ik Veilig Thuis te bellen voor overleg. Dit was best een lastig gesprek. Het bleek dat school niet de volledig juiste stappen had genomen volgens de meldcode kindermishandeling. Als stagiaire stond ik een beetje tussen twee vuren. Ik was niet verantwoordelijk, maar ik voelde me dat wel. Het was een lang gesprek, waarin er uitgebreid de tijd was om te praten over wat hoort en er afgewogen werd wat handig was. School heeft ernstige steken laten vallen door de ouders van dit kind telefonisch te informeren over wat het kind verteld had en zij hebben daarbij geen zorg gedragen voor het waarborgen van zijn veiligheid na dat gesprek. De meldcode vertelt dat ze dit anders aan hadden moeten pakken.

Het blijkt vrij vaak voor te komen dat de betrokken partijen bij kinderen die in heftige langdurige gewelddadige situaties verkeren ‘nonchalant’ lijken te reageren. Men denkt dan al gauw: er zijn genoeg instanties bij betrokken, iemand zal de verantwoordelijkheid wel nemen. Met andere woorden: men schrikt niet gauw meer van een klap. Anders is dat als een kind uit een voorbeeldgezin komt met een verhaal over mishandeling. Dan gaan al gauw alle seinen op rood. Vrij zorgvuldig hebben we afgewogen of dit kind in acuut gevaar verkeert. Mijn grootste zorg was dat dit het geval was. Echter de mening van de professional was dat dit niet het geval was. Hierbij maakte zij de afweging dat dit kind al langdurig aan heftig lichamelijk en geestelijk geweld blootgesteld werd. Het verhaal en de gebeurtenissen zijn slechts een extra vinkje achter de lange reeks van incidenten. Anders zou het zijn geweest als na een periode van relatieve rust er ineens excessief geweld was gebruikt. Een indicatie dat het ontspoort. Hier was ‘slechts’ spraken van een reeds ontspoorde situatie die voortduurde. We maakten afspraken, waarbij ik zou nagaan of er écht een melding gemaakt was (dit overleg deed ik volledig anoniem, zonder naam van het kind of mijn eigen naam te delen). Ik zou opnieuw contact opnemen om mijn bevindingen te bespreken.

Vandaag op school bleek dat Kane niet meer thuis woont. Kane woont bij familie, komt goed gevoed en gewassen op school. Hij heeft een voedzame lunch bij zich. We knipoogden vandaag een keer of twee naar elkaar. Een soort stilzwijgend teken dat we elkaar begrepen, ofzo.

1 gedachte over “Huiselijk geweld – deel 4”

Reacties zijn gesloten.