Als eerste wil ik iedereen hartelijk danken voor de condoleances en blijken van meeleven omtrent het uitblijven van de zwangerschap. Een heftige menstruatie heeft inmiddels definitief aangekondigd dat ik niet zwanger ben. Woensdag starten we daarom een nieuwe poging op. De laatste voorlopig. Als deze poging onvruchtbaar blijkt te zijn lassen we een pauze in. Voor mijn LIO en de nodige rust in mijn lijf. Ik verbaas me erover dat we de vorige keer 18 pogingen hebben gedaan met slechts één pauze. Mijn lichaam blijkt het behoorlijk zwaar te hebben. Ik kan me niet meer voorstellen hoe ik dat gedaan heb.
Met ruim honderdtwintig man (en vrouw) nageslacht brachten we mijn oma naar haar laatste rustplaats. Voor de begrafenisplechtigheid was er een kerkdienst. Een kerkdienst in één van de zwaarste gezindtes die Nederland kent. Strikte kledingvoorschriften werden meegegeven. Diepzwart. Hoofd bedekt. En so weiter. Mijn ouders zijn niet van deze kerkstroming en behoorlijk ’lucht’ (een flink scheldwoord in kerkelijke kringen). Wij hadden vroeger gewoon een kerstboom, deden aan Sinterklaas en nog wat andere heidense gebruiken. Ik ben één van de weinige atheïsten in die tak van de familie. Mijn wederhelft had nog nooit een dienst bijgewoond in dit kerkgenootschap. Ik bereidde hem voor op een heftige aangelegenheid. Blijkbaar had ik de lat goed hoog gelegd, want het viel hem mee. Ik had er zelf meer moeite mee.
Ik zou ik niet zijn als ik niet een klein beetje recalcitrant was. Eigenlijk wilde ik zonder hoed naar de kerk, maar ik besloot dat ik de laatste wens van de overledene niet kon schenden. En dus kocht ik een zwarte baret, die ik scheef op mijn hoofd zette. Ik bracht een donkerblauw streepje oogpotlood aan, als teken van verzet. Daarnaast was mijn jurk tot net boven de knie en bovendien doorschijnend bij de bovenbenen. Mijn decolleté was net bedekt genoeg, maar ik sloeg in de kerk nog een vestje om. Ik moest erg lachen om mezelf. De subtiele tekenen van de rebel in mij.
In een rouwdienst van dit gezindte wordt niet gezonden tijdens de dienst. Sowieso als ze psalmen zingen gaat dat in zo’n tempo dat je 5 keer moet ademhalen per woord, maar bij de rouwdienst dus niet. Het werd dus een donderpreek van bijna twee uren lang. Ik was er op voorbereid, maar na vijf minuten kon ik het al bijna niet meer aan. Ik heb geprobeerd mijn luisterhoofd uit te zetten en letters te gaan tellen. Eerst alle ’a’ in de liturgie. Daarna alle ’b’, tot ik bij ’z’ gekomen was. Alleen de ’q’ en ’x’ waren niet vertegenwoordigd. De ’e’ won ruimschoots. De dienst was nog lang en breed niet afgelopen eer ik uitgeteld was. En mijn rolletje snoep (goed gebruik in de kerk) was ook al op. Helaas kan ik meerdere dingen tegelijk en de donderpreek heb ik niet gemist. Ik heb gehoord over het oordeel dat zal volgen, de hel, over de zondaars die we zijn, de vloek die over ons afgeroepen is. Harten die koud en versteend zijn en die hopelijk deze dienst aangeraakt zouden worden. Het ging in elk geval ook over mijn hart. Want mijn 100 familieleden gaan allemaal naar deze kerk. Mensen jonger dan mij, gekleed als een bejaarde. Ik heb gehoord hoe zondig ik ben als heidens persoon en dat dit alles mij een plek in het vagevuur zal opleveren. En dat het allemaal te laat zal zijn als ik nu niet tot bekering kom. Mijn stiefvader liep vroeger zo’n groot trauma op aan deze kerk, dat hij zich uit angst voor God ruim 40 jaar niet meer gemeld heeft. Pas bij mijn moeder leerde hij iemand kennen van een ander geloof, een geloof waar God staat voor liefde. Hij gaat nu weer naar de kerk.
Dat ik verloren ben op dit gebied is onomkeerbaar. Het enige dat ik kan doen is respect tonen op de momenten dat het noodzakelijk is. Ik vraag me af waarom er zoveel over hel en verdoemenis gepreekt moet worden (ik ging naar heel wat zware diensten met mijn ex). Waarom? Het woordje hel komt geloof ik maar 2x voor in de Bijbel. Toch heb ik heel vaak over het vagevuur gehoord. En God schiep de hemel en aarde en niet de hemel en hel.
Na de begrafenisplechtigheid moesten we terug naar de kerk in vol ornaat voor een afsluiting van nog een 20 minuten. Hierna konden we dan eindelijk naar ons eigen huis, om ons in onze eigen kleding stil te staan bij het verdriet, vooral voor mijn ouders. De nu dus allebei geen ouders meer hebben.We hebben lang nagepraat met ze, eten voor ze gekookt en ze hebben gespeeld met hun kleinkind, dat een lichtpuntje voor ze was op zo’n dag als vandaag.
Wat ik persoonlijk wel wat lastig vind in deze is dat dat soort (kerk)genootschappen jou kijk op het (geloofs) leven niet of nauwelijks respecteren terwijl je het andersom wel doet. Maar ja dat is van aller tijden !!
Jup. Dat is ook hetgeen waar ik het meest moeite mee heb. Mijn eigen ouders (die dus van een lichter gezindte zijn) hebben hier gelukkig geen moeite mee. We respecteren elkaars leven en de gebruiken die daarbij horen. Zo doe ik geen boodschappen op zondag, als zij hier bij ons zijn. Verder ben ik stil als zij bidden en zorg ik ook altijd dat dat moment van stilte er is. Andersom zullen zij er nooit wat van zeggen als wij op zondag activiteiten ondernemen of onze dochter niet gelovig opvoeden.
Maar dat respect mis je vaak aan de andere kant. Zoals hier. Het lijkt (in mijn ogen) hoe ‘zwaarder’ de kerk, hoe meer moeite ze hebben met het accepteren van andersdenkenden.