Momenteel zit ik ziek thuis. Ik ben verkouden, heb keelpijn, heb lichte koorts en hoest me een ongeluk. Mijn ouders hebben er ook last van. Geen wonder, als je bedenkt dat we vorige week met ruim 125 mensen in de rij stonden bij het condoleren. Ons gezin was de enige die geen handen schudden. Ik vind het onbegrijpelijk dat men het in deze tijd acceptabel vindt om zoveel handen te schudden. Zoals dat gaat vaak na het overlijden van iemand, is hier ook een halve familieruzie over ontstaan. De meesten wilden dat er geen handen geschud werden en dat dit een collectief gebruik zou zijn. Toen puntje bij plaatje kwam, kroop één voor één terug, omdat het ‘zo onpersoonlijk was’. Ik moet zeggen dat ik het bijzonder lastig vond om tussen zoveel mensen te staan en mijn rug recht te houden en geen handen te schudden. Iemand zei ook nog met een meelijdende blik: “ja, ik respecteer iedereen hoor. Jou dus ook”. Ik had ook kunnen kiezen om niet te gaan, maar ik wilde er voor mijn ouders zijn.
En zo komt het dus dat ik hier nu half ziek een stukje zit te typen. Ik had natuurlijk ook kunnen studeren. Ik heb immers nog een aantal harde deadlines voor ik mijn LIO in kan, waaronder een toets Engels op C1 niveau. Mijn Engelse grammatica heb ik nooit onder de knie gekregen en ik knijp ‘m dus echt heel hard voor die toets. Maar YOLO.
Ik ging dus schrijven over hoe blut ik ben. Al jaren kijk ik weinig op mijn rekening. Ooit had ik een soort ‘saldocheckverslaving’. Zelfs al wist ik dat er niets veranderd was, had ik de neiging om 37 keer per dag de saldo’s van mijn bank- en beleggingsrekeningen te bekijken. Pas toen ik het loeidruk kreeg en ik DeGiro inruilde voor Meesman, veranderde dat gedrag een beetje. Het sloop er uit. Mijn beleggingsrekeningen bekijk ik nog één keer per maand als ik alle overzichten bijwerk. De bankrekeningen bekijk ik tussen de 1 á 2 keer per week. Vaker is niet nodig. Wij hebben alles onder controle en kunnen ruimschoots leven van het door ons gestelde budget. Maandelijks boeken we één bedrag naar de betaalrekeningen waar we van leven. Aan het einde van de financiële maand wordt het overschot geboekt naar de spaarrekening. En die spaarrekening romen we dan eens in de zoveel tijd weer af naar de beleggingsrekening. Vanmorgen schrok ik me een ongeluk toen ik de app opende. Er stond nog maar € 203,52 op de rekening. Onze financiële maand begint op de 21e en eindigt op de 21e. We moeten met dit bedrag dus nog een week of 3 doen, en de kinderopvang (800 euro) moet nog worden afgeschreven. Bovendien ben ik jarig en vier ik een bescheiden feestje. Vijfentwintig keer heb ik mijn wenkbrauwen opgehaald. What happend? (is dit goed Engels?) Zoveel gekke dingen hebben we niet gedaan. Nou ja. Behalve dan dat hele grote bedrag voor de fotograaf. En de tweedehands duplotrein die ik als ingeschakelde hulppiet heb gekocht voor mijn dochter. Oh en ze had een nieuw paar schoenen nodig. En ook een grotere maat buitenpak. Saar groeit zo hard! We zijn blij en dankbaar dat ze eindelijk mag groeien en ontzettend goed eet.
Als ik de transacties doorga kom ik naast bovengenoemde aankopen niet veel bijzonders tegen. Behalve dan dat we twee keer extra getankt hebben (vanwege de begrafenis) en dat de boodschappen vreselijk duur geworden lijken te zijn.
Je hoeft geen medelijden met ons te hebben. Onze beleggingsrekeningen zijn goed gevuld, al blijft het rendement dit jaar wat tegenvallen. Verder hebben we nog een hele grote buffer. Daar haal ik nu maar 1000 euro af, want de kinderopvang moet nog betaald worden. Het is een reminder voor mezelf, ik moet echt snel geld gaan verdienen. Het leven wordt duurder en ons inkomen haalt de inflatie een soort van bij. Mijn man heeft maximumtarieven en die stijgen volgend jaar met 7,7%. Een prachtig percentage na jaren van 2,37% (2022), 3,4% (2021) en 1,7% (2020). In sommige jaren is het genoeg voor de inflatie, in andere jaren blijft het wat achter. Er is verder geen groei meer mogelijk qua omzet, behalve meer uren draaien. Dus de echte groei zal toch bij mij vandaan moeten komen. Ik heb inmiddels bericht dat mijn LIO betaald zal zijn. Of dat nu schaal 10 of 11 is, maakt maar een paar tientjes uit. Sowieso zal het netto niet meer dan een paar honderd euro zijn per maand en ga ik op de reiskosten flink toeleggen. Maar na de zomer mag ik dan mijn diploma hopelijk hebben en kan ik weer helemaal mee in de ratrace.
Waar ik me meer zorgen om maak is bijvoorbeeld mijn broertje, die in een huurkamertje zit van 35m2 voor over de 1000 euro ex GWL en geen kant op kan. Of om de gastouder, die het warm moet stoken voor de kindjes in een huurhuisje dat zo lek is als een mandje. Iemand schreef onder een vorige blog dat ik niet voor iedereen het verschil kan maken, maar wel voor een aantal mensen om mij heen. Ik ben van plan om voor de gastouder een mooi kerstpakket te maken. Dat doe ik sowieso altijd. Mensen die voor mij ‘werken’ geef ik graag een extraatje rondom de feestdagen. Ik weet nog niet in wat voor vorm ik het zal doen. Cadeaubonnen van verschillende winkels in de buurt? Gewoon een envelop met geld? Een pakket met verwennerij? Als je nog tips hebt, hou ik me van harte aanbevolen.
Iets lekkers en een goede enveloppe met geld zou ik denken. Dat wordt altijd gewaardeerd en nu helemaal. Bonnen, dan ben je weer gedwongen naar een winkel te gaan (verbijsterend hoe ik altijd met mijn bonnen loop te leuren), terwijl je het misschien wel tweedehands wilt uitgeven.
Verder heb ik onlangs ontdekt, dat als je een bon niet binnen een bepaalde tijd uitgeeft er per jaar een bedrag van 6 euro af gaat. Beheervergoeding noemen ze dat. Terwijl juist mensen met weinig geld vaak lang wachten voor ze een bon uitgeven, omdat ze dat niet lichtzinnig willen doen, of omdat ze bonnen opsparen voor iets speciaals.
Ik zou een cadeaukaart van een supermarkt uit de buurt doen. De boodschappen zijn momenteel zó duur!
In “What happend?” ontbreekt de letter “e”. Het is “What happened?” Je maakt in het Engels de verleden tijd door -ed achter het werkwoord te zetten (behalve bij onregelmatige werkwoorden). Succes met de toets van Engels!
Een hartelijke groet van Jo.
Allereerst: ik lees je heel graag! Knap hoe je met (soms cynische humor=heerlijk) moeilijke dingen verwoord..wij hebben 1 zoon (nu 20) na 7 jaar gekregen met IVF. Confronterend soms dus..
Dan vwb die pakketjes. Ik maak die als volgt: het thema voor mijn Hulp
is relax dag.
In een mand( action! ) doe ik een lekkere thee, bonbons, fles wijn, zoutjes, nootjes, bonnen voor: bloemen, afhaal eten, drogist (Etos) en Pathé bon, wat lekkere maskertjes en een hand crème .
Ze kan dan ‘s middags starten met thee en bonbons, maskertje nemen, scrub etc etc.ondertussen genieten van haar zelf uitgezochte bloemen .
Het eten heeft ze kant en klaar gehaald(dit jaar kip restaurant). Na het eten kan ze een film uitzoeken en met een glaasje wijn en nootjes de dag afronden..
Ik varieer vaak met de inhoud, (tijdschrift pakket, boeken(bon), rollade , luxe etenswaren etc. etc.).
Zij heeft een minimuminkomen en vind dit geweldig.
Mss een idee?