Een déjà vu

Een flashback. Een deejaaavuu (of is het deejaaavoee?). Een tijdje geleden schreef ik een stuk over mijn stiefvader, die ik liever niet zo noem. Weer zit ik aan dat gebutste bureau. De wind waait om het huis en de regen klettert tegen het dakraam. Die brief heb ik ‘m nog niet geschreven. Mijn blog heb ik ook nog niet uitgeprint en verstuurd.

Vandaag is het vaderdag. Ik denk niet aan mijn biologische vader. Of misschien toch wel. Ik vraag me af of ik ooit spijt zal hebben. Spijt van de keuze om hem niet meer toe te laten in mijn leven. Zal hij nu denken aan mij? Ik denk het wel. Hij denkt oprecht dat hij altijd het beste heeft gedaan voor mij. Hij is psychisch heel erg ziek. Maar ik kán hem niet toelaten in mijn leven. Ik heb het wel geprobeerd. Niet één keer, niet twéé keer en ook geen drie keer. Talloze keren. Als hij er op een dag niet meer zal zijn, zal ik spijt hebben? Zal ik dan huilen om de kansen die nooit meer komen? Zal ik verdrietig zijn, als hij er niet meer is? De vraag speelt zo nu en dan op. Op dagen als vandaag denk ik daar extra aan.

Maar, ik denk ook aan die ene man in mijn leven die me nog nooit heeft laten vallen. Zou ik me op 31-jarige leeftijd nog kunnen laten adopteren? Erkennen? Kun je nog een andere achternaam aannemen? Ik weet het niet. Misschien symbolisch. Of misschien is het gewoon goed zo. Misschien moet ik vaker zeggen dat ik van ‘m hou. Maar ik denk dat hij het voelt. Hij is trots. Dat schreef hij van de week, na het behalen van mijn eindassessment.

Hoe voelt de liefde van een vader voor zijn dochter? Ik weet in elk geval hoe de liefde voor je kind voelt. Maar vaders en dochters schijnen een bijzondere band te hebben. Ik denk dat ik het voel. Want mijn papa, mijn papa dat ben jij.