Nog niet zo lang geleden schreef ik dat het even stil zou blijven. Tot ik iets positiefs te melden had. Vandaag is het al zo ver. Ik vier mijn succes.
Eigenlijk begon het niet zo goed. Afgelopen weekend kreeg ik keelpijn. Daarna hoofdpijn. Daarop volgde de niesbuien, tot ik eindigde bij een flinke verkoudheid en verhoging van mijn temperatuur. De timing was op z’n zachtst gezegd onhandig. Vandaag was namelijk de dag van het tweede deel van mijn eindassessment. Een eerste cornatest was negatief. De tweede ook. In overleg met mijn coach mocht ik toch komen.
Uiteraard had ik een writersblock. Maar dan voor mijn lessen. Normaalgesproken gaat het vanzelf. De lessen bedenken. De lessen schrijven. De juf vroeg afgelopen maandag om 08.15 uur of ik de dag wilde openen. En of ik misschien de rest van de dag ook zelfstandig voor de klas wilde? Zonder voorbereiding nam ik de klas over. Ik kan dat. Blijkbaar. Maar vraag me één les te bedenken die ik als juf-in-opleiding voor mijn mentor moet opvoeren en ik kan het niet meer. Elk idee werd afgeschoten door mezelf. En zo gebeurde het dat ik gisteren met een snotneus en verhoging om 20.00 uur nog een les zat te schrijven.
Vandaag begon ik om 05.30 uur met een glas heerlijk prikkende cola en twee boterhammen met zoveel hagelslag dat je er een heel brood mee kon beleggen. Mijn mentor kwam pas in de middag. Een tijdstip waarop 28 gillende kleuters amper stil te krijgen zijn en vooral heel erg moe zijn en naar huis willen. En ik moest ze dus iets gaan leren……. Ik blokkeerde, gevoelsmatig. Totaal a-relaxed stond ik voor de klas. Mijn mentor tussen de 28 kleuters. Aan haar gezicht was niets te zien. Ik werd er zenuwachtig van. De kinderen waren doodop. Ik ook. Een half uur kreeg ik, om op mezelf te reflecteren. Nu kan ik dat best, reflecteren. Vooral op mijn minder positieve eigenschappen. Maar ik kreeg zowaar twee zinnen op papier over betekenisvolle en waardevolle momenten. Mijn mentor verdween met mijn coach in een kamertje. Daarna werd ik op het matje geroepen. Ze verloste me uit mijn lijden: je hebt het gehaald.
Ik ben nogal perfectionistisch en kritisch ingesteld. Vooral voor mezelf. Het eerste deel van mijn eindassessment had ik twee weken geleden uitgevoerd, het tweede deel vandaag. Beide delen zijn beoordeeld met een 8. Twee achten heb ik dus. Goed, eerlijk gezegd was ik na de eerste 8 nogal ontevreden. Een 8 is maar een 8. Een 9 is beter. Een 10 is nog veel beter. Maar ja, zo’n 10 is zeldzaam. En zeker niet voor mensen als mij weggelegd. En dus heb ik twee achten. En ik ben zowaar tevreden. Een waslijst met positieve feedback kreeg ik mee naar huis. Een aantal verbeterpunten. Maar alle fundamentele zaken zijn op orde. Het mooiste compliment dat ik kreeg luidde als volgt:
Jij hebt oog voor elk individueel kind. Je laat zien dat je het kind écht kent en bent kindgericht.
Oh en nog een compliment: mijn coach heeft gevraagd of ik als-je-blieft nog een half jaar blijf.
Dit was de eindopdracht voor de propedeutische fase. Eigenlijk moet ik nog twee opdrachten afronden/inleveren. Maar het belangrijkste onderdeel heb ik vandaag dus afgerond. En dan, dan heb ik eindelijk wat bereikt in het leven.
Ruim twee jaar geleden nam ik in mijn hoofd de beslissing om mijn leven om te gooien. Ik speel niet op veilig. Ik kleur graag buiten de lijntjes. Mijn leven is niet saai. Ik probeer mijn dromen na te jagen. En daar handel ik naar. Er zijn zoveel mensen die veilig blijven zitten in het huis op de door hen zorgvuldig gebouwde fundamenten. Ze hebben hun zaakjes goed op orde. Vinden ze vooral zelf. Ze hebben wat bereikt. Een carrière enzo. Diploma’s. Veel geld. Het leven draait lekker door. Tot ze er op hun 60e misschien achter komen dat ze graag iets anders hadden gewild in het leven. Of niet…. Als je tevreden bent met je fundament en je huis is het helemaal prima natuurlijk.
Ik had een droom. Ik had de moed om mijn huis plat te gooien met een sloopkogel. Vandaag ben ik trots op wat ik bereikt heb. Ik vier mijn succes. Om te compenseren voor alle keren dat ik huilend boven mijn boeken heb gezeten. Voor alle keren dat ik op wilde geven. Voor de keren dat ik spijt had, dat ik mijn huis had afgebroken. Voor alle keren dat ik mezelf vervloekte.
Ik vind mezelf een kanjer. Moedig. Dapper. Sterk. Krachtig. Slim. Daadkrachtig. Had ik al gezegd dapper? Een doorzetter. Impulsief. Enthousiast. Open.
En dan nu de spannende ontknoping van dit epistel: misschien stop ik met de opleiding. Na het behalen van mijn propedeuse.
Wat supergoed gedaan! Enne: denk je aan tijdelijk stoppen, of wil je het helemaal laten varen? Ik denk dat je een fantastische juf zou zijn…
Ik weet het niet zo heel goed. Misschien dat ik na wat rust er anders over denk. Maar nu vind ik de keuze zo moeilijk. Ik weet niet of ik écht een goede juf zal zijn.
Volgens mij is dit de omschrijving van een écht goede juf: Jij hebt oog voor elk individueel kind. Je laat zien dat je het kind écht kent en bent kindgericht.
Laat je droom niet varen, je kunt het!
Gefeliciteerd wat een last zal van je afgevallen zijn
Je kan ook een goed genoeg juf zijn. Eentje die kinderen leert dat perfect niet bestaat, dat je ook goed bent als je een foutje maakt.
Je begeleider en je coach zien je zo te lezen als een uitstekende juf. Kindgericht is volgens mij het mooiste compliment wat je kan krijgen.