Het is ook best een moeilijk onderwerp. De dood. Geldnerd schreef een reeks blogjes over euthanasie en voltooid leven. Er ontstonden mooie (persoonlijke) gesprekken. Voor het eerst in ruim 10 jaar vertrouwde ik mensen mijn gedachten over de dood toe. En in de gesprekken die volgden bleek maar weer eens hoe ingewikkeld zo’n onderwerp is om over te praten. Sommigen kiezen ervoor om te gaan zitten op regelgeving en het gevoelsmatige gedeelte hiervan niet te willen bespreken. Voor anderen is het te confronterend om er überhaupt over te praten. Sterven is een onomkeerbaar proces.
Toen ik een onderwerp moest kiezen waar ik een sterke mening over heb en daar een moreel kompas over te schrijven was het onderwerp voor mij al snel gekozen. Veel kiezen voor onderwerpen als duurzame energie of het doodmaken van dieren om te consumeren. Helemaal prima natuurlijk, maar voor mij waren deze deuren te open. Ik daag mezelf graag uit en ga geen confrontatie over de weg. En dus schrijf ik een essay over een vrijwillig levenseinde dat beoordeeld gaat worden door een docent die theologie heeft gestudeerd. Op z’n minst riskant.
De ruwe versie van mijn essay is klaar. Vandaag besloot ik het te delen met drie studiegenoten die dichtbij staan. Ademloos luisterden ze naar mijn betoog. Eén van die studiegenoten is gereformeerd. Zelf kom ik ook ui die hoek en ik weet wat er daar gedacht wordt. Heel mooi was het om te zien dat mijn argumenten en overwegingen serieus genomen werden door haar. Ze weet dat ik weet hoe ze er over denkt. Toch had ze bewondering en respect voor mijn uiteenzetting. Dat vind ik dus het toppunt van respect. Fundamenteel anders denken en tóch naar elkaar kunnen luisteren zonder elkaar te willen overtuigen.
Maar de dood is dus moeilijk. Uit het nagesprek dat volgde bleek dat maar weer eens. Het was een mooi gesprek, maar zó moeilijk. En dus ga ik mijn essay zéker over dit onderwerp inleveren. Ik zal het met trots presenteren aan een klas met vijfendertig medestudenten die net als ik waarschijnlijk bijna nooit over de dood praten. Het is geen emotioneel betoog, maar een stuk geschreven en beargumenteerd vanuit literatuur. Ik ben er trots op.
En voor wie wil weten hoe ik over de dood denkt: hieronder kopieer ik wat ik op 21 augustus schreef in een gesprek over de dood. Dit stuk komt niet in mijn essay. Dit is namelijk te persoonlijk.
De dood sluimert altijd in mijn achterhoofd. Daarom noemde ik het ook een sluimerende doodswens. Ik heb een hele sterke wil en ga heel slecht in machtsverhoudingen. En dat maakt (denk ik) dat ik het lastig vind dat ‘een ander’ : namelijk een God/een ziekte/ouderdom/geraakt door de bliksem mijn leven neemt. Ik zou dat heel graag in mijn eigen hand nemen en houden. Of in elk geval denken dat dat zo is. Als ik morgen overreden word -en dat dat nog niet gebeurd is mag een wonder heten- heb ik ook niet zelf de regie. Mijn gedachtes over de dood worden nu vooral beïnvloed door dingen als: als ik dan wil gaan, wat kies ik? Neem ik een overdosis tabletten? Hoeveel zou voldoende zijn? Me van een brug afgooien? Maar dat vind ik eng, en verdrinken is mijn grootste nachtmerrie. Mezelf door mijn hoofd knallen? Hoe kom ik aan een geweer? En kan ik die trekker overhalen? En voor degene die me vind? Voor de trein?
Elke mogelijkheid is voor mezelf te eng en onzeker. Of voor de mensen om me heen of die er bij betrokken zouden zijn te impactvol.
En dan vind ik het heel verdrietig dat er geen andere meer humane en legale oplossing is.
Ik vind dat het mijn recht is om te beschikken over mijn eigen leven, waarom zou een ander daar meer recht op hebben of mij dat mogen verbieden? Dit heb ik nooit begrepen. Maar zelfs dit uitspreken is al een taboe. Het is mooi dat je met je essay een bijdrage geeft aan dit fundamentele thema. Yolanda
Ik ben het met je eens, zelfbeschikkingsrecht gaat boven alles in mijn ogen.