#12 Fertiliteitstraject  

Het zou een wonder zijn geweest, als ik na één behandeling zwanger was geweest. Ik weet niet of ik het zelf geloofde. Dat het mogelijk zou kunnen zijn. Een aantal dagen voor de officiële testdag had ik een positieve test in mijn handen. Het was me de 18 vorige keren gelukt om stipt twee weken te wachten. Dit keer niet. Had ik het maar wel gedaan, want nu slingerde ik heen en weer tussen blije en verdrietige momenten.

De barstende hoofdpijn die me al dagen dwars zat, vertelde me eigenlijk genoeg. Ik deed een ‘voor de vorm test’. Maar die voordevormtest deed ik in december 2019 ook. En toen bleek dat zwangerschapstesten blijkbaar ook iets anders kunnen dan een wit vlak tevoorschijn toveren.

Was ik verdrietig? Ik weet het eigenlijk niet. Heel even had ik de illusie dat ik zwanger was na die positieve test. Toen was ik euforisch. Gaandeweg het proces raakte ik wel in mineur. Eerder depressief dan verdrietig. Ik weet niet eens meer of ik gehuild heb hierom, vorige week? Alleen al het feit dat ik niet kan huilen is een grote rode vlag. Toen ik op maandag de allerlaatste definitieve bevestiging kreeg, voelde ik niets meer. Ik voelde me losraken van mezelf. Ik voelde het gebeuren en kon het niet stoppen. Ik raakte de verbinding met mezelf en mijn gevoel kwijt. Ik ben ontzettend bang voor dat gevoel. Of eigenlijk het gebrek eraan. Mijn rijke innerlijke belevingswereld staat me vaak in de weg. Maar het is veel beangstigender voor mij om er geen contact mee te hebben. Een teken dat het écht niet goed gaat.

Afgelopen maandag stopte ik definitief met de hormonen die mijn cyclus nog altijd kunstmatig in stand hielden. Op de automatische piloot draaide ons leven door. Opstaan, eten, kind verzorgen, kind wegbrengen, werken, studeren, huishoudelijke klusjes, eten koken, eten, kind naar bed, douchen, nog meer studeren, naar bed. Het abrupte einde van de hormooncyclus die bestaan heeft uit drie types hormonen in afwisselende samenstelling eisten z’n tol. Mijn lichaam kwam plotseling tot stilstand. Alles kwam eruit. Ik voel me opgeblazen, mijn huid is onrustig, ik heb last van stemmingswisselingen en mijn lichaam ontdoet zich van hetgeen een baby had kunnen zijn.

Gisteren reed ik weer op en neer naar dat kloteziekenhuis voor 5 injectiepennen. Er is weer een plankje vrij in de koelkast voor al deze doosjes. En elke keer dat ik iets uit die koelkast pak word ik geconfronteerd met waar we mee bezig zijn.

En dit is dan wat zo’n traject werkelijk met je doet: wij kregen het bericht dat hele goede vrienden van ons in verwachting zijn van een tweeling. Met die tweeling gaat het niet goed. De details ga ik omwille van privacyredenen niet delen. Het is maar de vraag of die tweeling het zal overleven. En het eerste, letterlijk het eerste wat ik dacht was: waarom zij wel en wij niet? Laat ik voorop stellen dat ik mezelf heel goed besef wat ik dacht. Ik ben me bewust van die afschuwelijke gedachte en ik walg van mezelf dat dat is wat er in me omgaat als er blijkbaar twee prille levens op het spel staan. Dit is wat zo’n verdomd traject met je doet. Je wordt jaloers op de wereld en z’n moeder. Er is geen buik of baby die je meer kan verdragen. Je gunt het alleen jezelf nog.

Op dit moment lig ik in een donkere kamer met een kruik tegen mijn buik (ha, dat rijmt!) en mijn mik vol pijnstillers. Of ik nu de lichamelijke of geestelijke pijn probeer te verdoven, dat weet ik niet eens.

Het klinkt allemaal wel een beetje zielig zo. Maar dit is wel de werkelijkheid van de meeste mensen die in een fertiliteitstraject zitten. Ik kan, wil en ga het niet mooier maken dan het is. Het proces en de impact van de hormonen is voor iedereen anders. Het sluipt langzaam je leven in. Tot het je helemaal overneemt.

1 gedachte over “#12 Fertiliteitstraject  ”

Reacties zijn gesloten.