Comfortzone

The comfortzone is where dreams go to die.

Bijna iedereen heeft wel dromen, verlangens of wellicht de wens om dingen anders te doen in het leven. Niet voor niets hoor je vaak: met de kennis van nu…. Dit blog gaat eigenlijk over geld, al schrijf ik daar zeer zelden over. Inmiddels een jaar of 10 (!!) geleden werden de eerste stapjes in onze reis naar FIRE gezet. We kenden toen de hele FIRE-beweging nog niet, maar we hadden op 23- en 25-jarige leeftijd wel in de gaten dat we iets moesten doen om een pensioen om te bouwen en inkomensverlies op te vangen. Mijn man is immers zelfstandige. De reis was lang en hobbelig; we begonnen vooral zonder te weten wat we deden. Gaandeweg het proces kwamen we erachter dat de reis misschien wel belangrijker was dan de bestemming.

Je dromen achterna gaan; het klinkt zo vanzelfsprekend. Maar hoevelen van ons doen het? Zelf ben ik in de val getrapt en meende ik dat toen ik eenmaal mijn keuze gemaakt had, ik voor altijd aan die keuze vast zou moeten blijven zitten. Al na een jaar durfde ik openlijk uit te komen voor het feit dat dit niet mijn droom was, maar écht veranderen deed ik niet. Ik zegde weliswaar mijn baan als assistent-accountant op; volledig onverantwoord in de ogen van velen. Maar ik koos alsnog voor vakgebied dat me goed lag en dat heel veilig voelde. Ik had 10 jaar de tijd en een onvervulde kinderwens nodig om mijn echte droom achter na te gaan. Hoeveel mensen zijn er technisch gezien al FIRE en werken tóch nog door. Uiteraard onder het mom van ’belangrijk werk’. Prima, als je door wilt werken om jezelf te bevredigen, je je identiteit ontleent aan je werk of gewoon nog niet wilt stoppen. Maar daar voor uit durven komen is blijkbaar toch niet zo makkelijk.

Ik snap dat wel. Ik ging verschillende dromen achterna en maakte daarin onorthodoxe keuzes. Vaak leverde dat opgetrokken wenkbrauwen op en (nog steeds) veel onbegrip. Het is niet makkelijk om je dromen achterna te gaan, terwijl de wereld naar je kijkt en denkt dat je gek geworden bent. Of erger nog: dat ze denken dat je het niet kunt. Of nóg erger: omdat ze denken dat je je succes alleen ontleent aan het feit dat je een succesvolle man hebt en je zien als ‘het domme blondje van’. Ik durf eerlijk te zeggen dat het uitmaakt of je een goede basis hebt. Sterker nog: als je basis niet goed is en je letterlijk geen euro op je rekening hebt staan kun je minder makkelijk de keuze te maken om je middelvinger op te steken naar je werkgever. Dus het maakt uit dat je samen bent. Het maakt uit dat onze boterham belegd is. Maar wat dus niet gezien werd is dat ik in de 10 jaar dat ik zelf gewerkt heb -terwijl zij nog aan het stappen waren en ’s morgens hun college’s skipten- ik ruim 60k op mijn spaarrekening verzameld had. Heel dom ja, want ik had het moeten beleggen. Maar dat wist ik toen nog niet natuurlijk. En als ik de back-up niet had gehad van mijn man, had ik veel eerder een baan moeten zoeken naast mijn studie.

Maar weet je wat pas echt gemakkelijk is? In je comfortzone blijven zitten en doen wat je altijd al deed. Het is bij uitstek de plek die voor de meeste mensen, zoals het woord al zegt, comfortabel is. Maar het is ook precies de plek waar je dromen kapot gaan. Als mensen aan mij vragen waarom ik met een studie bezig ben en wat maakte dat ik dat op mijn 30e ging doen zeg ik altijd: ”Toen het er op leek dat onze kinderwens niet vervuld zou worden durfde ik hardop aan mezelf te vragen of dit nu is wat ik in het leven wilde. Heb ik er voor mezelf het maximale uitgehaald? Ben ik al mijn dromen achterna gegaan? Het antwoord daarop was nee. Ik vroeg me af wat ik na zou laten aan de wereld, als ik er niet meer zou zijn. Ik vertelde mezelf dat ik in elk geval moest proberen om mijn grootste droom waar te maken.”

Meestal volgen er dan nog wat vragen en dan vertel ik altijd graag dat ik op de dag dat ik toegelaten werd tot de PABO erachter kwam dat ik zwanger was. Het eerste wat 90% van de mensen dan zegt is: ZIE JE WEL!!!!!! JE WAS ER EVEN NIET MEE BEZIG EN TOEN RAAKTE JE ZWANGER. GEBEURT ALTIJD HE.

Nee Truus. De grootste fabel ever. Maar dat vertel ik Truus niet. Ik laat Truus gewoon in de waan dat ik zwanger geworden ben doordat ik er even niet mee bezig was. Dat ik niet tussen de injecties door mijn toelatingstoetsen aan het maken was en dat ik midden in een werkconflict zat. Truus, mijn zegen heb je. Ga ook je dromen achter na. Want als je hier blijft zullen ze sterven.