#32 Fertiliteitstraject: behandeling

Ergens in de verte hoor ik het snerpende geluid van mijn wekker. Gedesoriënteerd vraag ik mezelf af waarom de wekker gegaan is, terwijl ik op mijn telefoon zie dat het midden in de nacht is. Ah. Langzaam word ik wakker en ik loop naar beneden. Dit keer niet voor de hoofdpijn, maar om mijn medicatie uit de koelkast te halen. Met een diepe zucht kijk ik naar de prikpen. Vroeger (lees, jaren geleden) waren het twee potjes waarvan je de inhoud met elkaar moest mengen met een mengspuit. De wat stroperige vloeistof moest je er met die mengnaald uithalen en vervolgens de naalden van de spuit wisselen. De naald die je buik in moest was ook echt angstaanjagend groot en dik. Dit medicijn wordt in mijn ziekenhuis niet meer gebruikt. Het nieuwe medicijn zit in een gebruiksvriendelijke prikpen en de naald is aanmerkelijk kleiner. Ik draai de naald vast op de pen en ik neem een koelelement uit de vriezer om mijn buik te koelen en de huid wat te verdoven. Ik treuzel wat om in de keuken. Plotseling vind ik het blijkbaar heel belangrijk om om 2 uur ’s nachts de vaatwasser uit te ruimen. En ik denk dat de wasbak ook even uitgeschrobd moet worden met soda. Heel belangrijk en dat klusje kan zéker niet wachten tot morgenvroeg. Na twee huishoudelijke klusjes vind ik het toch welles en ga ik naar boven. Ik maak meneer wakker en ik treuzel nog wat met het koelelement op mijn buik. Daarna onderhandel ik over het aantal secondes tot we aan de slag gaan. Elke onderhandeling levert uiteraard uitstel op en dit spelletje speelt mijn man in de nacht duidelijk minder goed dan overdag. De prikpen mag dan wat vriendelijker zijn, het blijft heel veel vloeistof die mijn buik in moet. Ik háát het om het mijn buik in te voelen stromen en ik háát deze prik nog meer omdat het gewoon zeer doet doordat het veel vloeistof is.

Anderhalve dag heb ik rust. De hoofdpijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik kom de dagen door zonder pijnstilling. Vrijdagmorgen begint de logistieke operatie en het geschuif met ondertekende documenten met toestemming. Met een envelop waarvan de inhoud mij nog onbekend is neem ik een sluiproute naar de afdeling. Ik heb ook nog een appeltje te schillen met Gretha. Toen ik op dinsdag aan het plannen was met haar gaf ik aan dat we een kamer nodig hadden. Wij wonen te ver van het ziekenhuis om het semen levend over te krijgen. De productie gebeurt dus ter plekke in een kamer waar normaalgesproken het ziekenhuispersoneel slaapt. Gretha was hartstikke druk en ik weet precies hoe het gaat. Ze zei: ”ik reserveer zo de ruimte nog even voor je”. Gelukkig had ze op een formulier geschreven: sleutel ophalen om 08.15 uur. Maar Gretha was vast afgeleid door een telefoontje, een andere patiënt of haar telefoon. En zodoende had mijn man geen kamer en zei diezelfde Gretha: ja dat heeft je partner niet aangegeven he. Nou fuck-off Gretha. Fouten maken is menselijk, maar ik heb echt een hekel aan het niet nemen van je verantwoordelijkheid daarin. Voor wie zich zorgen maakt: Gretha leeft nog.

Mijn verpleegkundige is echt een held. Ze is hier nieuw, maar het is precies de juiste vrouw op de juiste plek. Warm, gezellig en nuchter. Ze maakte de envelop open zei: ”ah, die lange man?” Mijn opgetrokken wenkbrauwen zeiden denk ik genoeg. Ze had het niet over mijn man trouwens, maar over de lab-medewerker. Terwijl ik lachend zei dat het klopte, legde ze uit dat ze aan de aluminiumfolie en de wijze waarop dit om het buisje heen gevouwen is precies weet wie er op het lab werkt. De opbrengst was gelukkig goed: 3,9 miljoen na bewerking. Daarna moesten we nog een keer of vijfhonderd allerlei stickers controleren, voor we aan de slag konden. Toen ik eenmaal met mijn benen wagenwijd en mijn sokken nog aan in de stoel lag zei ze: ”Ah, ik weet het alweer. Jij bent die van die verschillende sokken. Heb ik er maar één van weet je.” De ingreep was echt in letterlijk een minuut gebeurd. Daarna kon ik naar huis.

In de middag komt de kramp opzetten. Ik ben ontzettend bang voor de pijn en ervaring die ik de vorige keer heb gehad. Complicaties in die mate heb ik nog nooit gehad. De kramp komt opzetten en wordt ook steeds heftiger. Het piekt rond zes uur ’s avonds en ik heb een kruik en pijnstilling nodig. Het lukt me niet om het volledig voor Saar verborgen te houden. Ze komt bij me liggen en geeft kusjes op mijn buik. Ze zegt: ”is het zo beter mama?” Misschien moette mama naar de ziekenhuijs!” Gelukkig blijft de heftigheid van de vorige keer uit. De avond is niet fijn, maar ik kan het goed opvangen. Als ik de volgende dag wakker word is het restant een lichte kramp.

Na 21 dagen non-stop migraine-achtige aanvallen is het echt een verademing om geen gebonk te voelen in mijn hoofd. Na 21 dagen is het een heerlijkheid om geen injecties meer te krijgen. Het is heerlijk om niet meer 3 of 4 keer per week naar het ziekenhuis te moeten. Vanmorgen verzamelde ik de restanten medicatie in de koelkast en legde ik deze klaar om in te leveren bij de apotheek. Gek, er komen geen nieuwe injecties meer voorlopig. De naaldencontainer kan weg. De injecties zijn overigens vervangen door drie tabletten per dag. De hoofdpijn zal plaatsmaken voor 2 weken zeurende buikpijn. De komende weken zal in het teken staan van onzekerheid en een hyperfocus op lichamelijke signalen die niets zeggen. Ik heb zin in een borrel. Uiteraard kan dat niet. Nou ja, heel technisch misschien wel, omdat er nog niets ingenesteld is. Maar welke aanstaande moeder gaat er nu een borrel drinken? Ik niet in elk geval. Maar god, wat zou ik de afgelopen weken willen wegdrinken.

Twee weken wachten. Duimen jullie met me mee dat er een kindje mag groeien in mijn buik?