Verlatingsangst

Wij zijn gezegend met een dochter die niet mensenschuw is. Ze heeft zich nooit verscholen achter mijn rug. Probleemloos lieten we haar achter als we weg gingen. Bij het afscheid op de opvang was een knuffel al teveel gevraagd. Regelmatig stuurde ze ons letterlijk weg: jij moette weg mama. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden maakt dat ons meisje is getransformeerd naar een angstig kind. Ik denk een sprongetje in haar mentale ontwikkeling en twee weken kerstvakantie. In die tijd is ze blijkbaar enorm gehecht geraakt aan ons. Ze huilt nog steeds niet als we weggaan en er is dus ook geen gedram rondom afscheidsmomenten. Maar tijdens het spelen barst ze spontaan in huilen uit: intens verdriet om het gemis van (vooral) mama. Dit is op de opvang gebeurd en ook toen we afgelopen zaterdag weg waren. Het eerste wat ik haar zachtjes hoor mompelen over de babyfoon als ze ’s morgens wakker wordt is: ”ik ga mama heel erg missen vandaag. Dan moet ik huilen”. Dat breekt mijn hart, want blijkbaar zit het zo diep dat ze er letterlijk mee naar bed gaat en mee wakker wordt. Er is vrij weinig dat we kunnen doen in mijn optiek. Mijn moeder opperde dat we misschien niet weg moesten gaan afgelopen zaterdag, maar daar piekerde ik niet over. Dit klinkt heel gevoelloos, maar voor je het weet is iedereen gegijzeld in zo’n situatie en kun je nooit meer weg. Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat we haar nu mee kunnen geven dat ze erop kan vertrouwen dat papa of mama terugkomt om haar op te halen. Als we haar ophalen bij de opvang (nu nog steeds) zegt ze: ”ik blijf bij hier”. Ze vindt het er dus echt niet vervelend. Het hoort vast bij een gezond patroon uit de ontwikkelingspsychologie, maar als moeder is het toch hartverscheurend om je kind te zien lijden.

Als we onderweg zijn naar huis praat ik altijd met haar. Wij proberen haar voor vol aan te zien en praten op een normale manier met haar. Meestal vraag ik wat ze gedaan heeft. Uiteraard weet ik het antwoord meestal wel, maar dat doet niet ter zake. Over je dag vertellen en je ervaringen delen vinden we zelf heel belangrijk. Onder woorden leren brengen of je een leuke dag hebt gehad, of juist niet. Het antwoord dat ze geeft bevat vaak verrassend veel nuances. Uiteraard gaat het meestal over spelen, slapen of buitenactiviteiten. Maar ze kan dus ook (na doorvragen) aangeven waarmee ze gespeeld heeft, wat ze buiten gedaan heeft of wie er in z’n broek gepoept had. Wat er waarheid is en wat fantasie weet je nooit, maar verrassend vaak klopt het meeste met wat er in haar schrift staat. Vandaag vroeg ik aan Saar: “Heb je een leuke dag gehad?” Daarna ontstond

Saar: Mama ging nog een heeeeeeel klein stukjuh wejjukuh. Toen ging ik mama missuh. Heeeeejl ejjug. En toen moest ik huiluh.

Ik: Iemand missen is niet fijn, maar wel…..

Saar: goed!

Ik: Ja, dat betekent dat je van iemand houdt.

Saar: Ik hou fan mama.

Nou, veeg mij maar op hoor. Ze houdt van me. Uit zichzelf. Als je dochter zoiets voor het eerst in haar leven zegt dan maakt het niet meer uit hoe klote je dag of je leven is, voor even lijk je te zweven. Ook even aandacht voor mijn geweldige dochter die al verbanden kan leggen en kan praten. Dat laatste heb ze van d’r moeder. Volzinnen hè. De kind heeft kalenderleeftijd 2 jaar en nog wattus maanden.

Deze lofzang gaat nog even door. Vanavond aten we poffertjes op de bank. Ik had een leuke (maar intensieve) dag op stage. Manlief is dol vanwege werkomstandigheden. Saar had koorts. En vannacht hebben we alledrie niet geslapen, hoogstwaarschijnlijk van laatstgenoemde situatie. Haar vader las een boekje voor. Zelf ben ik van de tactiek: spannend en verhalend voorlezen. Hij is meer van het vragen stellen en plaatjes bekijken. Maar Saar, die alle boeken in huis uit haar hoofd kent, had geen zin om vragen te beantwoorden. Ik viel van de bank van het lachen toen het volgende gebeurde:

Papa: Saar, wat zou Bobbi in zijn tas hebben? (Zelfs ik met mijn idioot brakke geheugen weet na 500x dat Bobbi broodjes in zijn tas heeft).

Saar: Dat weet jij zelluf wel papa.

………………………………………..

Papa leest verder en besluit dat het resultatief tellen nog even geoefend moet worden.

Papa: Saar, hoeveel eendjes zie jij op het plaatje?

Saar: Dat moet jij zelluf even doen.

………………………………………….

En dan ga ik nog even ongegeneerd opscheppen over haar. Ergens op mijn blog heb ik weleens verteld over het lied dat ik altijd zing voor haar. Uit noodzaak geboren. Dat kind blijkt het dus van voor tot achter uit haar hoofd te kennen. Kwamen we een week of wat geleden achter. Wanneer ze gerepeteerd heeft: geen idee. Ze heeft nog nooit een regel met me meegezongen. Ik verdenk haar ervan dat ze dat stiekem gedaan heeft in een hoekje op haar kamer. Vanuit het niets zong ze dus twaalf zinnen op goede melodie zonder te haperen. Dit kunstje heeft ze vandaag ook bij de opvang laten zien, toevallig toen ik er net was. Ze zette het lied in met haar armen op haar rug en uit volle borst. Het is best een eerbiedig lied. En hoe kinderen blijkbaar kunnen raken, bleek vandaag maar weer eens. De tranen liepen over de wangen van de gastouder nog voor Saar op de helft was. Ik vond het best ontroerend om te zien hoe mijn kind blijkbaar kan raken. Ze is vrij bijzonder. Dat weet ik. Maar dat zien op het gezicht van een ander, is echt heel bijzonder.

Nu heb ik wel genoeg opgeschept over hoe geweldig ze is. Ik ga gauw naar bed, want haar koorts voorspelt dat we het vannacht niet rustig zullen hebben……