Principes op losse schroeven

Deze week schreef ik nog een stuk over de comfortzone. Als ik toen wist wat ik nu weet, had ik het misschien niet geschreven…….

Het is een lang en ingewikkeld verhaal; maar de formatie op school komt niet rond. Ik ben niet de slimste persoon die op aarde rondloopt. Mijn minst slimme eigenschap vind ik mijn mond. Ik heb het nog steeds niet afgeleerd en ik heb ook een klein beetje de hoop opgegeven. Ik handel (en praat) vaak uit mijn allereerste behoeftes. Het lukt me niet om na te denken, voor ik iets zeg. Het is heel primitief. Je ziet het vaak bij jonge kinderen. Eerst zeggen, dan nadenken. Ik weet dat ik het doe, ik ken mijn valkuilen en ik ben niet in staat het structureel te veranderen. Dat heeft weinig te maken met bereidheid of het niet kennen van mijn eigen handelen. Het lukt me gewoon echt niet. Het heeft me best vaak in problemen gebracht, maar het heeft me ook heel veel mooie dingen gebracht. Het allermeest van alles maakt het me puur. Een eigenschap die over het algemeen gewaardeerd wordt.

Toen het op het schoolplein ging over het formatieprobleem had ik mijn mond al open, voor ik nagedacht had. Ik hoorde mezelf zeggen dat ik eventueel op vrijdag wel zou kunnen werken, omdat mijn man thuis is. En nog voor ik de zin had afgemaakt, wist ik dat ik een kapitale fout beging. Ik was namelijk vergeten na te denken of ik dit nu wel echt wilde. Onze familiedag opofferen. Tijd met mijn kind inleveren. De dag dat we een lang weekend naar mijn ouders gaan weggeven. Tegen wat? Een schijntje geld, want ik heb mijn diploma nog niet.

Uiteraard had ik mezelf al bewezen in de paar dagen voor de klas. Iedereen was laaiend enthousiast en de directeur werd nog net niet ter plekke opgetrommeld. Vandaag kreeg ik een berichtje. En blijkbaar heb ik nu een soort van baan. Want deze troela was te dom om haar mond voor eens te houden. En nu weet ik helemaal niet of ik die baan wel wil. Ik kan 100 voors bedenken, maar deze pessimist heeft ongeveer 500 tegens. Dat is 1:5. Donderdag ga ik mezelf hard wegzetten in de onderhandeling. En waarschijnlijk ga ik dat nog redden ook. Dan is er geen ontkomen meer aan.

Tenzij ik vandaag en morgen beslis dat ik het niet ga doen. Maar ik moet vandaag nadenken over mijn assessment. Een opdracht verzinnen met rekenrekjes. Mijn visie op onderwijs beschrijven. Mijn portfolio op orde maken. En ik heb 38.9 graden koorts. En ik had gisteren ook al 38.4 en ik stond gewoon voor de klas. Ik kan het altijd nog op een koortsstuip gooien, dat ik gisteren per ongeluk zei dat ik wel kon komen werken.

IDIOOT DAT IK BEN.

SUKKEL.

DOMBO.

WAAR ZIJN JE PRINCIPES NOU?!

bij mijn verstand, gok ik.