Eigenlijk heb ik kei-zin om te relbakken. Een zojuist verzonnen woord door mij. Ik ben vandaag rete-recalcitrant. Dat komt omdat ik een dag heb ingevallen aan de balie bij manlief. Iets wat ik stiekem heel leuk vind. Alleen iedereen is eindejaarsmoe en een klein beetje saggerijnig. Dan krijg je van die mensen die 89 jaar niet op controle zijn geweest en het vreemd vinden dat ze 2 dagen voor de kerstvakantie niet langs kunnen komen met hun grafbekkies. Want ja, daar zaten we al 89 jaar op te wachten natuurlijk, dat ene mens. Verder is er niets te doen. En dan die patiënt die om drie voor half drie al begint te miepen dat de tandarts zeker uit gaat lopen. HET IS NOG NIET EENS JOUW AFSPRAAKTIJD. Ja, het is vrij jammer dat er net een jochie van 5 twee tandjes doormidden heeft toen hij op zijn mooie tandjes ging. En het hele programma in de soep liep. En dat jij daarom 2 minuten later koffie kunt drinken grenst natuurlijk aan onmenselijkheid. Dat mijn man zijn lunchpauze daardoor heeft gemist doet zeker niet ter zake? Er was ook nog iemand die het nodig vond iets te zeggen over mijn ongeorganiseerde bureau. Hou je mond Karin.
Maar dan denk ik aan alle mooie momenten vandaag en morgen. Jouw glimlach die mij een glimlach bezorgde. Je weet wel, mevrouw in de LIDL. Je zag er gezellig uit. Een paar kilo te zwaar, maar dat ben ik ook. Je pak spliterwten was kapot en je maakte er geen probleem van, je wilde alleen een zakje. Maar je werd afgesnauwd door de filiaalmanager die zich vast te goed voelde om achter de kassa te zitten. Met onverminderd enthousiasme maakte je complimentjes over de mooie en keurige winkel. Een onverwoestbare glimlach die zeer hooghartig werd beantwoord. Ik was blij, dat er nog mensen bestaan als jij. En dan die mevrouw in de Action, die te hulp schoot toen (uiteraard) de tube gouden verf met glitters uit elkaar spatte in mijn handen. Je kon het niet helpen, dat ik eruit zag als een wandelend rendier van goud. Maar je lachte lief en vertelde dat jouw vaas pas geknapt was, midden in de nacht. Gelukkig had je een vreetbui en ontdekte je het euvel redelijk vlot. Het voorkwam dat je laminaat naar de klote was. En dan was er nog de hardhorende meneer vandaag. Hij verstond er geen klap van. Dus we communiceerden met briefjes, via dat rommelige bureau van mij. Je was denk ik 105 en tekende een smiley toen we in steno een afspraak gemaakt hadden. Ja, jullie maken mijn dag goed. Zo voor de kerst, als ik zelf ook moe en gestresst ben. Als er van alles moet, maar niets lukt. En als ik dan weer even kan lachen om die korte momenten.
En dan was er ook nog het volgende……………………………………………………………………….
Ik woon dus 300 kilometer van mijn geboorte- en opgroeiplaats vandaan. Van mijn verleden dacht ik verlost te zijn. Er kwam een hele nieuwsgierige mevrouw aan de balie die direct zag dat ik geen vast gezicht was. Ze informeerde op een iets te nieuwsgierige manier of de balie assistente ziek was. Ik zei iets te terughoudend dat dat niet het geval was. En ze wist precies dat ik een leugentje om bestwil sprak, omdat de kwestie nogal delicaat was. Ze probeerde erachter te komen wat er dan daadwerkelijk met die assistente aan de hand was. Teneinde mezelf uit de situatie te redden vertelde ik dat ik even kwam invallen en dat ik de vrouw VAN ben. Een kapitale fout. Met een K.
In plat dialect volgende ongeveer dit vrij eenzijdige gesprek:
Uhhhhuhhh joe komt van XXXXX he? Jaaa ik bin van XXXXX. (dichterbij dan me lief is). Hoe is ut noe met Saar? Ja gelokkig heur dat ut noe weer goed geat met dur. Want ut was best zurgelek eey, in et begin. Nou ik hoor altied dat joe zo’n leuke bint, maar noe ken ik het met eigen oagen zien. Zo leuk dat ik joe eens tref. Nou, joe vaeader zou met dit weer zeagen dat dr iesblommen op het reem stean ee. tsjoe. Joe man is zo’n lieverd eey. Ja ik weun echt al heel lang hier, mar ik vergeet niet wear ik vandaan kom eur. Dominee Tanis die is allang doad, maar die ken je oak wel he (jazeker). Nou, dat was echt mien dominee!! Sund dat die is gean hemelen. Tsjoe, vertel eens. Hebbie oak een foto van Saar? Ik heb dur nog nooit gezien.
Haar man stond er braaf bij te knikken. Gelukkig werd ik gered door de telefoon. Mijn hemel. Op de achtergrond hoorde ik meneer en mevrouw nog even lekker smoezelen over ‘die van hem’. Ze had later tegen mijn man gezegd: nou, nu snap ik waarom jij zo vrolijk en aardig bent. Met zo’n leuke vrouw! Eerlijk, het was meer dan ik hebben kan. Maar het is ook wel weer hartverwarmend. Vooral dat mijn man dus ook regelmatig gesprekken over mij en onze dochter heeft met zijn patiënten. Hij vertelt er niet zoveel over. Maar uit het gesprek dat ik met deze vrouw had, bleek dat hij heel liefdevol over mij praat. Al jaren en jaren. Best bijzonder voor iemand die zeer gesteld is op zijn eigen privacy, niet te vinden is op internet en zelfs tegen mij beheimst doet over vrij simpele dingen. Na 12 jaar weet hij me nog steeds te verrassen 🙂