Eigenlijk zou ik zoveel willen schrijven. Mijn hoofd stroomt over. Waarschijnlijk voer voor 57 blogjes. Ik wil schrijven over mijn grandioze kind. Over mijn belevenissen op de Pabo. Over de liefde voor de mensen om me heen. Over verwondering. Over gemis. Over pijn. Over onrecht. Over de boodschappen die zo duur zijn. Over dat ik het koud heb in huis. En over het kerstpakket dat ik kreeg van mijn nieuwe ’werkgever’ zonder er één dag gewerkt te hebben. Maar van alle onderwerpen waar ik uit kan kiezen, kies ik dan toch maar voor de rode draad die overal doorheen loopt.
Terwijl ik dit in bed typ (ik typ veel van mijn blogjes in bed) wrijf ik over mijn zachte blote buik. De laatste maanden ben ik weer een beetje aangekomen. Het ligt aan de hormonen.En zeker niet aan de 800 kerstchocolaatjes die ik gegeten heb. Mijn buik is daardoor niet meer plat en recht. En kleine bolling. Zacht en liefkozend. Een moederschoot. Gek hoe zacht het voelt, terwijl er toch zoveel sporen op te vinden zijn van al die jaren. En van Saar. Ik streel zachtjes die buik. Alsof er een kindje in zit. Dat deed ik nooit tijdens het vorige traject. Want toen wist ik niet hoe het was als er een kindje in je buik zou zijn. Die moederlijke instincten ontbraken. Over je buik wrijven is zo’n automatisme dat je redelijk vaak lijkt te doen als je zwanger bent en je kindje gaat groeien. Steeds maar weer dat contact maken met je buik en het leven dat zich daarin bevind. Goed, ik dwaal af.
Afgelopen zondag (of was het maandag) was ik kotsmisselijk, zonder dat daar een aanleiding voor was. De mindfuck is weer begonnen. Rationeel weet ik dat het onmogelijk is. Het proces gaat niet zo snel en al zou ik (achteraf) ’technisch gezien’ zwanger zijn (want je krijgt 2 weken gratis cadeau), dat wás of ben ik nog niet nu. Die misselijkheid kan 500 oorzaken hebben, maar niet omdat ik zwanger ben. Ik appte nog een vriendin. Iemand die het traject ook van binnen en van buiten kent. Ze gaf me de juiste duw richting de realiteit: het is onmogelijk en dat weet je. Goed, inmiddels leven we donderdag en de innesteling kan zo ongeveer aan de gang zijn of al achter de rug zijn. Maar ik heb last van behoorlijke buikpijn. Het kwam gisteren opzetten en vandaag is het intenser geworden. Eigenlijk kan ik het vandaag niet zo negeren, die pijn. Het komt overeen met wat ik voel tijdens mijn menstruatie. Al heel vaak werd ik een week na de behandeling ongesteld. Dat is ook de reden dat ik het derde medicijn krijg: ik maak zelfs bij een bevruchte eicel te weinig hormonen aan om succesvolle innesteling te laten plaatsvinden. Dat derde hormoon zorgt dus voor voldoende hormonen om dit proces mogelijk te maken en niet vroegtijdig het baarmoederslijmvlies en de eicel af te stoten. Sinds ik dat medicijn gebruik ben ik ook nog niet eerder ongesteld geworden dan na de negatieve zwangerschapstest en na het stoppen met deze hormonen. Het houdt je cyclus een soort van kunstmatig in stand. Ik zou dus niet ongesteld moeten kunnen worden nu, maar mijn lichaam geeft wel de signalen.
Ik typ dit en neem even de tijd om mijn ogen dicht te doen en na te denken. Het ruist is mijn hoofd. Van de week nog zei iemand tegen me: ja, maar je hebt gelukkig altijd Saar nog. Ik kan niet zeggen dat ze geen gelijk heeft. Een secundair onvervulde kinderwens is anders dan een primair onvervulde kinderwens. Maar ik denk dat zo’n opmerking uit onhandigheid niet zoveel zegt over deze wens. Saar haar komst in ons leven was een geschenk. Zij zal hopelijk nog lang in ons midden stralen. Alhoewel de mooiste kaarsen snel opbranden. Een uitdrukking die denk ik ook op mij van toepassing is. Laatst nog zei weer iemand anders tegen mij: Die Saar, die leeft intens he? Ja, dat doet Saar. En ik gun haar wat anders. Maar goed, die stralende ster in ons midden geeft ons op veel momenten troost, het laat me nederig voelen over het in vervulling laten gaan van zo’n diepgekoesterde wens. Maar zij is geen excuus om nu geen verdriet of pijn te mogen voelen in onze tweede wens. Deze week vroeg weer iemand anders naar de echofoto’s die op ons prikbord hangen. Zoveel dingen zijn voor ons zo normaal geworden: de naaldencontainers, het op gezette tijden innemen of inspuiten van medicijnen, het ophangen van een echo-foto, de ziekenhuisbezoeken. De kring om ons heen die het weet wordt steeds groter. Maar ik wil niet dat het van hen is. Het mag niet van hen zijn. Ik heb totaal geen behoefte om er over te praten. Ik wil niet dat iemand vraagt hoe het is. Ik wil niet dat iemand vraagt wanneer we de uitslag hebben. Alleen hier. Hier praat ik graag. Dan kan mijn verdriet z’n eigen pad vinden. Een uitstapje nemen. De rechtstreekse confrontatie kan ik niet aan. Het is zo niet ‘ mij’ om dit niet te willen of niet te kunnen. Het is ook zo anders dan tijdens ons vorige traject.
Ik vind mezelf best zielig klinken zo. Deze reeks is natuurlijk ook een tranentrekker. Misschien publiceer ik dat jubelblogje over Saar morgen. Dan kunnen we weer lachen, gieren en brullen tegelijk. Ze doet het zo facking goed. Elke morgen gaat ze naar de kerstboom en gaat ze er even bij zitten: goedemorgen kerstboom, Saar is bij jou. Dan springen de tranen toch in je ogen, van zoveel tederheid, onschuld en tevredenheid voor een boom met lampjes.
Nu jank ik alsnog. Om mijn dochter.
Ik hoop zo het beste voor je , wat een heftige periode.
En wat lief Saar bij de boom,en ja daar krijg je ook tranen van.
Het is elke zwangerschap die je wenst anders.. de 1e maakt je ouders. De 2e je oudste broer of zus. De 3e ben je ervaren kraamvrouw. Enzovoort. Het verlangen is de eerste keer anders. De 2e keer anders. En hartverscheurend, elke keer. En dat het dan niet lukt/gebeurt is zo intens.
En dat je er niet over wilt praten… Ik wou dat ook niet. Al die hormonen die je toevoegt aan je lijf hebben ook niks te maken met je emoties die zo wisselend en heftig kunnen zijn.
Je logje typeert voor mij infertiliteit. Je hebt van alles in je leven.. mooie dingen, nare dingen. Maar niet (spontaan) zwanger worden.. dat zit vaak op de voorste rij. Verdringt andere dingen. Neemt meer ruimte in dan die 3 minuten medicatie. En die uren onderweg en in het ziekenhuis. Het is nooit echt uit je gedachten, wat je ook doet..
Sterkte met afwachten!
Ik weet niet precies wat ik moet zeggen, want het zijn allemaal open deuren. Maar ik hoor je, ik zie je, ik denk aan je.
Toch fijne kerstdagen gewenst. En ik kijk uit naar dat logje over Saar.
Bedankt dat je me ziet! ❤️