Het was drie jaar geleden waarop ik de test in handen had waardoor alles veranderde. Niet meer verwacht en zo gewenst. Toen wist ik nog niet hoe ons leven op z’n kop zou komen te staan door de geboorte van jou.
En wat mogen we in ons handen knijpen met jou. Heel vers in mijn geheugen zitten alle lastige en moeilijke momenten. De dieptepunten en alle dagen waarop we samen in het ziekenhuis bleven slapen. De foto’s die op mijn telefoon langskomen herinneren me fijntjes aan die momenten. Wat me het meest is bijgebleven is toch wel je spreidbroek. Een van de dingen die het minst zorgelijk was, maar wel een grote impact had op jouw dagelijks leven. Je voedingsproblematiek en de woekerende hemangioom bij je oog waren echt veel zorgelijker. Maar man, wat heb jij gestreden tegen die spreidbroek en wat heeft het je beperkt in je gaan en staan. Letterlijk. Ze zeggen dat kinderen er geen last van hebben. Gezapige kinderen misschien. Maar kinderen die de wereld willen ontdekken worden wel degelijk beperkt door een harnas waardoor ze een jaar lang alleen op hun rug met hun benen wijd naar het plafond kunnen staren.
Goed, die dieptepunten. Dat voelt nog heel vers en tegelijkertijd zo ver weg. Man, wat gaat het goed met jou. Er zijn geen actieve behandelingen meer. Je eet als een bouwvakker. Als je het lekker vindt tenminste en je groeit echt nog harder dan kool. Twee keer knipperen en je broek is wéér te kort. In twee opeenvolgende weekenden kwam je tante en toen zij opmerkte dat je in die week tijd gegroeid leek te zijn, hoefde ik niet meer te twijfelen aan mijn eigen waarnemingen. We mogen en hoeven echt niet te klagen met jou in ons leven. Natuurlijk zijn er kleine strubbelingen, zoals in elk ouderleven. Momenteel zijn de nachten weer wat lastiger. Maar hoe kun je nu boos zijn op een klein meisje van twee dat om half vijf ’s nachts roept : maaaaaamaaa. Lieffuuuh maaaaaamaaa. Kom jeeee Saar haaaalluuuuuuh. Liefuuuu mamaaaaaaa. Waar ben je nouuuuuuuhouuuuu mamaaaaaa?
Terwijl ik dit typ heb ik tranen in mijn ogen van geluk. Het was een lange weg voor en na de geboorte. Maar we hebben een kindje dat het zo ontzettend goed doet in deze wereld. Ze is pienter, lief en sociaal. Ze zorgt voor al haar vriendjes op de opvang. Elke poes die we tegenkomen zoekt haar op om te komen knuffelen. Ze houdt van mensen. Ze houdt van dieren. Ze houdt ook heel veel van zelf. Zelf doen. Zelf beslissen. We hebben inmiddels een weg gevonden waarin ze zich beweegt binnen onze kaders, maar wel gedeeltelijke autonomie krijgt over de keuzes die gemaakt moeten worden. En om haar op te laten groeien als zelfstandig functionerende doorzetter, proberen we geduldig te zijn als ze zelf haar schoenen wil aantrekken. Of zelf haar broek aan wil trekken. Of zelf haar broodje wil smeren. Wat betreft haar keuzes doen we het meestal zo:
- Wil Saar die schoenen of die schoenen aan?
- Saar moet nog 2 hapjes eten, wil je boerenkool of nog een stukje komkommer?
- Saar mag kiezen of ze gaat puzzelen of even gaat spelen met haar garage, maar we gaan nu niet verven.
- Saar kan kiezen uit deze of deze broek.
- Kies jij even de vork uit waarmee je wilt eten Saar?
- Zoek jij even een beker uit voor papa, mama en Saar?
Voor ons helpt het. Bestek dat wij klaar leggen is per definitie niet goed, om de reden dat wij het uitgekozen hebben. Als ze wil verven, wil ze dat NU doen. We proberen dan haar aandacht te verleggen naar twee andere keuzes die we haar geven als het verven nu niet kan. Bij het uitkiezen uit de kledingkast wil je wel dat het een beetje matcht. Dus ze krijgt een aantal keuzes. Sinds we haar laten meebeslissen, is het aantal driftbuien drastisch verminderd. En sommige dingen kan ze dan ook al zelfstandig. De tafeldekken bijvoorbeeld. Met een schuin oog van de ouder pakt ze de juiste borden, het juiste bestek en de onderzetters. Of: we gaan weg, pak je spullen maar. Dan heeft ze haar schoenen al aangedaan en komt ze vragen om hulp voor je jas. In de volzin: Mama wil je jas doen affebieft. En soms moet ze ook gewoon doen wat wij zeggen. Dat vindt onze ondeugende dame weleens een beetje lastig. Vanmorgen kwam ik in de keuken en stond ze met een dikke grijns een spekje uit de trommel snoep te halen. Toen ze zag dat ik het zag sloeg ze haar handjes voor haar mond om te proberen haar kattenkwaad te verbergen. Ik heb haar een complimentje gegeven over dat ze voor zichzelf een spekkie had geregeld voor het ontbijt. Pedagogisch heel onverantwoord, denk ik.
Op het consternatiebureau waren ze zeer tevreden over onze sprankelende Saar. Je bouwde moeiteloos, geconcentreerd en secuur een rechte blokkentoren van 12 blokjes hoog terwijl moeder en arts zaten te praten. Het was volgensmij niet perse de bedoeling dat je dit ging doen met die blokjes. De arts was in elk geval verbaasd. Ik niet zo. Je werd weer helemaal goedgekeurd.
Ik neuriede onderweg naar huis. Zo dankbaar voor wie ze is en dat juist zij in ons leven mocht komen.