Ik staar naar een scherm vol bubbels. Ze dansen in het rond. Dansen in de storm. De orkaan die alles verwoest wat op haar pad komt. Bubbels in de storm. Bubbels in mijn buik.
We spreken over de bijwerkingen van de medicatie die zo heftig zijn. Er is geen oplossing of advies voor, alleen er recht door heen. In het oog van de orkaan schijnt het windstil te zijn. Daar wil ik zijn. In de luwte.
Pas thuis dringt het tot me door. Meer hoofdpijn. Meer injecties. Meer ziekenhuisbezoeken. Drie wedstrijden op rij heb ik verloren. De vierde wordt mijn ondergang. Thuis stort ik in. Ik voel me verzwakt. Gewond. Opgeven is geen optie. Ik kijk liever mijn ondergang in de ogen dan op de mat te moeten afkloppen.
Sterk zijn betekent soms dat je op moet geven. Het moet laten gaan. Is het gek, dat ik je mis? Terwijl je hier nog niet bent? Sterk zijn betekent dat je om hulp kunt vragen. Maakt het mij zwak? Zwak door te vechten in mijn eentje. Stille tranen van verdriet. Want straks zet ik mijn lach weer op, voordat iemand het ziet.
?
Hoop maakt leven!
Don’t give up
Lieve meid,
geen woorden……
Maar ik gun het je zó.