Wat ik schrijf is vaak zwaar. Ik ben een rasechte pessimist. En ik heb een heel donker innerlijk. Vandaag eens een luchtig kletspraatje. Over niets en alles.
Ik ben dus echt vetvreselijk jaloers. Op mijn allerliefste studiemaatje. In het begin gingen we elkaar uit de weg. Twee tegenpolen. Toch lijk ik daar het best bij te gedijen. In mijn liefdesrelatie, maar ook op het gebied van vriendschappen. Een half jaar lang zagen we elkaar niet staan, maar daarna was het liefde op het tweede gezicht. Zonder haar had ik de PABO niet overleefd. We helpen elkaar bij elke opdracht en ook buiten ons studentenleven zoeken we elkaar regelmatig op. Zij heeft dus vandaag haar AOL gehaald. Het papiertje dat je nodig hebt en dat zegt dat je startbekwaam bent om je LIO te mogen beginnen. Ik heb heel intensief met haar meegedacht en meegeleefd over alles wat je hiervoor moet doen. Ze heeft het dus gewoon gehaald en ik ben er kei-kei-kei jaloers op. Wan ik moet nog………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
maar, ik ben vooral ontzettend trots op die topper van mij. En dat zal ik haar morgen zeggen ook. Met een persoonlijk cadeautje.
Dan het hoofdstuk kiespijn. Iets dat in huize Freezefire niet zo serieus genomen wordt. Als ik gil dat ik pijn heb en echt een heel groot gat heb, kijkt mijn wederhelft me heel spottend aan en zegt dat ik me aanstel. Bij elk van dit soort momenten heb ik toch een controle af weten te dwingen. En bij die controle bleek er wel degelijk iets aan de hand te zijn. Een gat. Een afgebroken stuk kies. Meer van die meuk. Dit keer verliep niet heel anders. Je stelt je aan, maar ik kan je vanmiddag wel even zien. Weer afgebroken!! Zonder verdoving boorde, zaagde en martelde hij zijn echtgenote. Het advies dat hij me me naar huis gaf: vandaag niet mee zo veel praten. Hij had zeker rust nodig aan zijn hoofd.
Deze week begin ik op mijn nieuwe LIO-plek. Waarvoor ik dat gevreesde assessment nog moet doen. Wel heel veel zin in mijn nieuwe school, klas en begeleider!