23 november 2019 om 11.00 uur

De gangen van de polikliniek waren verlaten. Het was zaterdag. Alles was anders dan anders. De behandeling vond niet plaats op de poliklniek fertiliteit, maar op de afdeling gyneacologie. Mijn eigen artsen en verpleegkundigen waren er niet. De geur in het ziekenhuis was vertrouwd. Het eerste gedeelte van de route ook. Eerst langs de oogafdeling. Een voor mij onbekende arts. De voor mij bekende lichamelijke handelingen. Dit keer was ik niet alleen. Omdat het zaterdag was. De arts had wel een andere routine. Letterlijk tientallen keren had ik een soortgelijk bezoek gebracht. Het wende nooit. Mijn lichamelijke integeriteit werd me afgenomen. Het voelde alsof mijn lichaam niet meer van mij was. De honderden keren dat de naald in mijn buik prikte. De hormonen die bezit namen van mijn hele lichaam en geest. Alle inwendige echo’s die nodig waren. Ook dat waren er meer dan honderd. In elk geval honderd keer trok ik mijn broek uit. De eerste keren maakte ik me zorgen als ik bloedde. Als ik me niet geschoren had. De eerste keren was ik bang, dat ik er vreemd uit zou zien. Bang dat ik vreemd zou ruiken. De eerste keren was het moeilijk om mijn benen in de beugels te plaatsen. De keren daarna raakte ik vertrouwd met het proces. De koude gel. De handen die me aanraakte. Het echo-apparaat waarvan ik de eerste keren schrok. Maar ook dat raakte vertrouwd. Tot ik op een dag me afgestompt voelde. Ik wist dat het nodig was, als ik ooit moeder wilde worden. Het hele proces ging ook steeds meer efficient. Tot ik op een dag binnen de 20 gratis parkeerminuten de volledige checklist had doorlopen. Daarna werd het eerder uitzondering dan regel als het niet binnen die 20 minuten lukte. Mijn lichaam was niet meer van mij. Vreemde handen zaten aan me. Alhoewel ik de artsen en verpleegkundigen bij hun voornaam kende en zij alles wisten van mij. Ik werd een kei in het herkennen van eicellen en kon vaak zelf al een inschatting maken van de rijping ervan, nog voor de arts een woord had gezegd. Meer dan eens zag ik allen maar kleine knikkers op het scherm. En dan wist ik: nog meer bezoeken, nog meer hormonen en nog meer dagen voor ik weer kans zou maken.

Elke dag zocht ik samen met mijn man een plek uit op mijn buik, waar hij de injectie mocht zetten. Om de twee of drie dagen pakten twee groen gehandschoende handen mijn schaamlippen vast en voelde ik het apparaat naar binnen gaan. Seks was niet langer een uiting van de liefde die we voor elkaar voelden, maar een noodzakelijke handeling. Later was seks niet eens meer nodig, want ook dit gedeelte werd vervangen door een klinische handeling.

Waarom schrijf je dit, zullen sommige mensen zich afvragen. Omdat het een verhaal is dat meestal niet verteld wordt. Lang, heel lang heb ik gedacht dat ik alleen was. Tot ik steeds weer dezelfde mensen tegenkwam in de wachtkamer in de kliniek. Toen ik mijn verhaal ging vertellen, bleken er meer ’van mij’. Vandaag is moederdag. Een dag die gevierd mag worden. Persoonlijk heb ik er nooit problemen mee gehad, ondanks het feit dat het voor mij lang een beladen onderwerp was. Op een dag als vandaag wordt er stil gestaan bij wensmoeders, sterretjesmoeders, bonusmoeders en alle moeders die je jezelf maar kunt bedenken.

In de nacht van 22 op 23 november huilde ik tranen met tuiten, omdat ik wakker gemaakt moest worden voor de maandelijkse injectie met levensgrote naald i.p.v. de dagelijkse injectie, die een stuk verdraagzamer was. Op 23 november 2019 om 11.00 uur was alles anders. De afdeling. De arts. De kamer. De vragen. Het gezelschap van mijn man (het was de eerste en enige keer dat hij bij de daadwerkelijk inseminatie aanwezig was). De eicel die de vorm van een hartje had, in plaats van perfect rond. Ik weet niet of het kwam omdat alles zo anders was, of omdat ik het ergens wist. Ik weet niet of ik op dat moment moeder werd, of pas later.

Vandaag is een bijzondere dag. Het is mijn tweede moederdag. Ik deel eigenlijk nooit foto’s op mijn blog. Maar vandaag is alles anders. Net als op die ene dag. En daarom wat bijzondere foto’s van bijzondere momenten.