Afgelopen week had ik een blogpost geschreven over bordspellen. Het was zomaar foetsie. We zullen zien wat er met deze gebeurt.
Het is drie uur ’s nachts terwijl ik dit typ. Ik zit midden in een episode van slapeloosheid. Al een week lang is het nog moeilijker dan anders om te slapen. Soms zou ik willen dat mijn hoofd een pauzeknop had. Nog liever zou ik een pauzeknop hebben voor wat ik allemaal voel. Want dat is de kern van wie ik ben. Mijn zijn is gestoeld op wat ik voel. Ik ben in het bezit van oersterke primitieve gevoelens. In het dagelijks leven reageren als een evenwichtige volwassene, kost me soms eindeloos veel energie. Soms voelt het als een gevecht. Ik wil helemaal niet zoveel voelen. Ik wil niet geraakt worden door een enkel woord. Een blik. Als ik mijn ogen sluit voel ik de verschillende energieën om me heen.
Wij, mensen die een bepaalde vorm van financiële onafhankelijkheid nastreven, zien FIRE als het grootste goed. Bijna als een heilige graal. We werken op onze eigen manieren hard om te komen waar we willen zijn. En soms of misschien best wel vaak vergeten we dat we onszelf altijd meenemen op die reis. Wat je doet en de keuzes die je maakt, kun je ophangen aan dat wat je nastreeft. Niet zelden zie ik mensen bij wie hun werk onderdeel is van hun identiteit. Misschien wel meer dan ze zelf denken. En zolang je hard werkt om te komen waar je zogenaamd heen wilt, is het makkelijk om te vergeten naar jezelf te kijken. Waar je ook naar onderweg bent op deze wereld, je zult jezelf altijd meenemen. Je valkuilen, je blinde vlekken, dat waar je onzeker van bent, je relaties met de mensen om je heen, ongezonde gewoontes en verslavingen.
Regelmatig zie ik mensen om me heen die keuzes maken en daarmee hardop uitspreken dat dingen daarna beter worden. Dat kan natuurlijk, als de keuze die je maakt écht gaan over het feit dat je niet meer gelukkig bent met je werk. De keren dat ik grote beslissingen maakte in mijn leven bleek een groot gedeelte van de onrust in mijzelf te zitten. Ja, ik was ongelukkig met mijn werk. Dat kwam omdat ik gepest werd op mijn werk. Maar als dat nu niet gebeurd was, was ik dan ook mijn droom achterna gegaan? Het trieste antwoord is: waarschijnlijk niet. Dan had ik genoegen genomen met de baan waar ik goed in was. Die best oké was. Waarbij ik naar huis ging en me niet bijzonder goed voelde, maar ook niet bijzonder slecht. Het najagen van mijn droom is dus voortgekomen uit ontstane onvrede over de omstandigheden op mijn werk. Maar, mijn allesoverheersende perfectionisme zit me nog steeds in de weg. Dat is niet opgelost met ‘mijn droom najagen’.
Jarenlang streed ik voor een kind. Iets dat ik ontzettend graag wilde. En wat ben ik blij dat ze in mijn leven is. Maar het heeft niets opgelost. De hoge eisen die ik aan mezelf stel, zijn niet minder geworden. Sterker nog: ik schiet nu alleen niet voor mezelf tekort, maar ook voor mijn kind. Een dubbele dosis dus.
Al twee keer in mijn leven gooide ik alles overhoop om gezonder en sterker te worden. De eerste keer, omdat ik een mooie reis wilde maken en daar fit voor wilde zijn. De tweede keer om het huis waarin mijn kind zou gaan groeien zo gezond mogelijk te maken. Twee keer behaalde ik keurige resultaten, waarbij ik een beroep moest doen op mijn eigen grote doorzettingsvermogen en kracht. En daarna liet ik het weer los. Omdat ik een emo-eter ben. Omdat ik dat doorzettingsvermogen zeer selectief in zet.
En zo kan ik nog heel veel voorbeelden noemen die over mijzelf gaan. Elk voorbeeld hierboven was lifechanging. Het gaf me inzichten en het zorgde dat ik in beweging was. Vooruit, naar links of naar rechts. En soms ook een stukje achteruit. En alhoewel al die veranderingen me veel geleerd hebben over het leven en mezelf, waren het geen oplossingen voor de ‘problemen’ die in mij zitten. Want welke verandering ik ook inzet, ik neem steeds mezelf mee. Mijn mooie gevoelige kanten. Mijn donkere gedachten. En als ik steeds tegen dezelfde problemen aanloop is het een keuze om aandacht te schenken aan datgene in mij. De verandering is niet de oplossing. Graag loop ik hand in hand met mezelf de reis van het leven. Ik hou mijn eigen hand wel vast als het even moeilijk is. Als ik een keuze maak die moeilijk is. Als ik afscheid neem. Als ik verdwaal dan doen we het samen. Als het pad op welke manier dan ook eindigt, zullen we samen zijn. Jij&ik.