Als ik naar het toilet loop, kijk ik naar de foto’s die ik heb opgehangen. Ik zie mezelf. Ik herken degene op de foto amper. Eigenlijk zie ik een hele zelfverzekerde en sterke vrouw. De liefde spat van de foto’s. Maar vooral zie ik een baby. Een kleine lieve baby. Zo klein. Zo kwetsbaar. Een vredig en ontspannen gezicht. Een bundeltje geluk. Op de foto’s was ze twee weken oud en nog maar 2600 gram. Ik pak haar kaartje op. Met zorg gemaakt. Ik kijk naar de namen die we haar gaven. Ik zie de woorden die we op haar kaartje lieten drukken. Haar namen droom ik. Net als de foto’s en de woorden die we haar meegaven.
Geboren om voor altijd lief te hebben
In mijn hoofd loop ik zoveel momenten langs. De positieve test, notabene op mijn eigen verjaardag. De echo met hartvormige eicel. Ergens voelde ik dat deze ene cel voorbestemd was voor ons. Het was anders dan normaal. De eerste schopjes. De intense bevalling. Het eerste moment dat ik haar alleen moest achterlaten op de kinderafdeling. Er waren zoveel eerste keren.
En nu zal ze binnenkort voor het eerst jarig zijn. De moeder in mij wil er een knalfuif van maken. De realist in mij weet dat mijn kind niets nodig heeft en niet eens weet dat ze jarig is. Ik ben nog op zoek naar stoffen slingers. Want ik probeer toch zo min mogelijk bij te dragen aan de plastic soep. Alhoewel een kind op de wereld zetten nou niet heel klimaatneutraal is. Stoffen slingers dus. En ik heb een vreselijk over de top roze driptaart besteld met gouden macarons er op. En haar naam in gouden letters. Het liefst had ik een smashcake inclusief vreselijk hysterische fotoshoot gedaan. Daarna in zo’n zinken teiltje soppen en ook dat fotograferen. Na een te dure bruidsfotograaf die ook de newbornshoot deed en meer dan een maandsalaris kostte bij elkaar, krijg ik manlief niet meer zo ver. Hij vermijdt de camera alsof het een besmettelijke ziekte is en bovendien heeft hij een hekel aan geld uitgeven.
Dus: wat krijgt mijn dochter voor haar verjaardag? Stoffen slingers. Een te gekke taart. Heel veel kusjes. En een paar cadeautjes: voor de vorm. Het prentenboek uit de serie ‘geef een prentenboek cadeau’. Een cadeau dat nog over is uit de kraamtijd en waarmee niet gespeeld is ga ik in elkaar zetten en met een doek inpakken. En ze krijgt 500 euro bijgeschreven op haar beleggingsrekening. Het liefst zou ik aan haar visite (familie en wat vrienden) ook geld vragen. Maar, ik heb voor hen die er om vroegen nuttige cadeaus gevraagd. Een eco lunchbox, een beker, een zwembadje en rompers.
Wat een rijkdom. Mijn kind heeft eten, een dak boven haar hoofd, een warm bad en bed. Het maakt wel degelijk uit waar in de wereld de wieg staat waarin je geboren wordt.