Het is heel vroeg. Ik ben extra vroeg opgestaan om te eten. Want, straks mag ik niet meer eten. Vandaag is de dag dat ik geopereerd word. Ik neem het er nog even van: twee boterhammen met kaas en een glas melk. Midden in de nacht. Na 5 uur mag ik niet meer eten.
Ik luister naar mijn dochter, die over de babyfoon snurkgeluidjes maak. Ik zie op tegen de dag. Ik ben zo bang. Zo ontzettend bang. De naalden. De narcose. Het geeft niet dat ik bang ben. Ik voel dat ik leef. Ik gooi de kaas van mijn brood en vervang dit door een hele berg hagelslag. De melk gaat door de gootsteen en ik drink een glas cola (guilty pleasure). Fuck it. Het is mijn dag. Het kriebelt in mijn buik. Ik zet mijn favoriete muziek op. Nog even rek ik mezelf uit. Ik neem de kalmeringstablet van de anesthesist. Ik voel mezelf in een roes glijden. Mooie gedachten dansen in mijn hoofd. De angst ebt weg. Het wordt een mooie dag.
Zoveel zou ik doen de afgelopen week. Verslagen maken. Lessen voorbereiden. Blogjes vooruit schrijven. Er kwam niets uit mijn handen. En dus wordt het hier een beetje stil de komende tijd. Maak je geen zorgen. Ik kom terug: onkruid vergaat niet. Maar, typen met 1 hand gaat nu eenmaal wat moeilijk. Het duurt veel te lang met maar 5 vingers. En dus wordt het hier even stil. Geniet van de rust; dan probeer ik dat ook te doen.
Sterkte en beterschap!