Lieve Saar: 18 maanden

Achttien maanden aka 1,5 jaar. Ja, wat valt er nog te schrijven? Nou, eigenlijk best veel. Je begint al echt op mij te lijken. Ja is soms ja, maar vaak ook nee. Nee kan ja betekenen, maar het kan ook nee zijn. Als je ja-nee-ja-NEE zegt, dan weet je het helemaal niet meer.

We hebben nogal issues met je losse handjes. Aan het einde van de dag als je moe raakt, dan weet je niet zo goed meer wat je met jezelf aan moet. Dan ga je slaan. Recht in mijn gezicht. Je kunt flink uithalen. Laatst had ik een bloedneus. Soms sla je jezelf dan ook heel hard en vaak. Dat doet me pijn. Niet om de laatste reden dat ik zelf weleens geautomutileerd heb. Nu is het vast te vroeg om te zeggen dat er zoiets aan de hand is, maar het raakt me als ik je jezelf zo hard zie pijn doen op de momenten dat je het even niet meer weet. Misschien kijk ik dan in een spiegel. Of eigenlijk kijk met jou continu in een spiegel.

Mag ik ook even zeggen dat ik trots op je ben? Anderhalf jaar ben je en je maakt houten legpuzzels als de beste. Je noemt alle dieren bij naam (waarbij je de laatste letter structureel weglaat). Mui(s) (piep!), Poe(s) (mauw), bee(r), een(d), hon(d), olieeee(fant). In één ruk maak je de puzzel. Je helpt met je kleertjes uit en aan doen. Oh en sokken. Daar heb je iets mee. Net als ik. Ik schreef er ooit een blog over. Sokken blijven bij voorkeur zo kort mogelijk aan. Je noemt alle onderdelen van je lichaam en wijst ze aan. Oh en je wijst ze het liefst ook aan bij de ander. Wederom inclusief het weglaten van de meeste laatste letters. Bui(k), Neusssss, haa(r), teetje (teentje), voe(t), mon(d). Je loopt. Los. Je komt me vaak halen om iets te laten zien. Oh en je klimt de trap op. Je hebt je eigen baby en die verzorgen is een hele serieuze taak. Als we ‘s morgens de trap aflopen dan begin je al met ‘beebuh’ en het eerste dat je doet is kijken hoe het met haar is. Je knuffelt haar en stopt haar onder een dekentje. En ze krijgt heel vaak melk. En je bent nog steeds een taaie. Eerste tand door de lip. Je huilde niet. Je keek een beetje verbaast, veegde het bloed aan je trui en speelde vrolijk verder. Andere nieuwe woorden zijn: peen (speen), kaar (klaar) en otoooooooo. En ‘mij’. Alles is ‘mij’.

Vandaag zijn we naar het zwembad geweest. Voor het eerst heb ik gezien dat je onder de indruk was. Ademloos keek je naar alle kinderen. Naar de glijbaan. Je was er stil van. Dat moment duurde niet zo lang. Later betoverde je iedereen die in de buurt kwam met je prachtige ogen, je mooie lach en je roze bal. Ontwapenend, dat ben je. Als ik zie hoe mooi je contact maakt met de ander, dan groei ik. Dan ben ik trots op het feit dat je zo puur bent. Je raakt mensen zo snel en diep. Nu weet ik dat ik niet onbevooroordeeld ben, maar dat is wel wat ik ook heel vaak terug krijg van wildvreemde mensen. Misschien komt er een dag dat ik je zal moeten vertellen over vertrouwen en grenzen. Over mensen die niet altijd het beste met je voor hebben. Maar voor nu geniet ik van het feit dat je bent wie je bent.

Toen we samen door de stormwind naar de auto liepen. Jij met je roze muts. Ik zonder jas. Je trok je muts af. Eigenwijs ding. Wat kan ik je verwijten? Ik vroeg je:

Saar, ben je moe: NEE

Saar, vond je het leuk: jaaaaa (grote lach)

Ik denk dat je prima weet wat ‘ja’ en ‘nee’ betekent. Alleen soms, dan is ja nee en nee ja.

1 gedachte over “Lieve Saar: 18 maanden”

Reacties zijn gesloten.