Het was in de zomer van 2019 dat ik de knoop doorhakte om te stoppen met werken. Daar ging een hele periode aan vooraf waarin ik me onveilig voelde op mijn werkplek. Na vier onvruchtbare jaren kwam ik tot het besef dat ik misschien voor altijd kinderloos zou blijven. De enige vraag die toen nog in me naar boven kwam was: ben ik dan gelukkig met het leven dat ik leid? Het antwoord was ‘nee’.
Fast forward naar 2022. Ik nam een advocaat in de arm en uiteindelijk durfde ik mijn baan te beëindigen. Ik vraag me af of ik die keuze had kunnen maken zonder financiële back-up van het thuisfront. Of ik dat gedurfd had. Toen accountant worden me nog een spontaan orgasme bezorgde, solliciteerde ik op mijn 17e (!) bij een accountantsbureau en werd ik aangenomen. Vanaf mijn 18e werk ik dus voor een ‘grotemensensalaris’. Na een jaar kwam ik erachter dat accountant worden echt anders was dan in mijn dromen en ook toen durfde ik al een ander pad te kiezen. Gelukkig had ik 11 jaar hard gewerkt en gespaard. Helaas leerde ik pas op mijn 25e iets over beleggen. Van mijn buffer kan ik wel een tijdje leven. Toch gaf het feit dat ik een partner heb met inkomen me het laatste zetje om al mijn zekerheden op te geven en mijn droom achterna te gaan. Sommigen zullen daarvan gruwelen. Financieel afhankelijk. Ja, daar mag je best van gruwelen. Je mag het ook anders doen dan ik. Veel mensen twijfelen openlijk aan het feit dat ik ‘niets’ doe (naast een kind opvoeden en studeren dan). Veel mensen menen ook te weten hoe wij dat financieel regelen. En dan wordt er gezegd: zorgt hij voor jou? Nou poeh, dat zou ik echt niet willen hoor. Afhankelijk zijn van iemand. Gek genoeg is er niemand die ooit openlijk gezegd heeft: maar zorg JIJ er dan voor dat jullie een kind kunnen krijgen? Ga je echt drie keer per week naar het ziekenhuis? Spuit je je lichaam elke dag vol met hormonen? Is hij afhankelijk van jou voor het krijgen van zijn kind en offer jij alles op daarvoor? Wat fijn dat hij kan blijven werken, als jij met je manager moet regelen dat je drie keer per week weg mag van je werk. Oh ja, daar zijn wettelijke vastgelegde regels voor. Ik wil je best even vertellen hoe het in de praktijk werkte.
Financieel gezien had het de volgende consequenties: In de zomer van 2019 werd er een vaststellingsovereenkomst opgesteld. Ik kreeg nog doorbetaald tot einde 2019. Daarnaast kreeg ik nog rond de 13.000 euro mee. Vanaf januari 2020 tot en met november 2020 had ik een WW-uiterking, waarbij je inkomen ook al wat omlaag gaat. Goed om te wennen. Omdat ik zwanger raakte, had ik recht op zwangerschapsverlof. Uiteindelijk had ik in maart 2021 mijn eerste volledige maand zonder inkomen. Dat betekent dat ik elke maand zo’n 1700 euro minder binnenkrijg dan toen ik nog 28 uur werkte. Ja, je leest het goed. Ik was toen al een deeltijdprinses. Om te kunnen studeren betaal ik collegegeld en studieboeken. En kinderopvang. Mijn lasten gaan (gedeeltelijk) gewoon door. Ja, mijn partner en ik hebben hier afspraken over gemaakt.
Liever ook kijk ik naar wat het me opgeleverd heeft. Zelfinzicht. Nieuwe contacten. Ontwikkeling. Groei. Dromen. Lachen. Het dumpen van de ongelofelijk zware last van elke dag naar een plek gaan waar je niet wilt zijn, omdat je denkt dat het moet. Keuzevrijheid. Het besef dat je elke keuze kunt maken in je leven die je wilt.
Morgen ga ik weer fluitend naar mijn stageplek. Dat is beter dan met buikpijn.