Ik kreeg een aantal bezorgde berichten omdat ik al een hele week geen blog geschreven had. Er zijn echter ook bloggers bij wie de frequentie nog iets lager ligt. Ik ben er gewoon. Maar ik had het druk met geld uitgeven belangrijke zaken. En ik blog niet vooruit, want zo ben ik nu eenmaal niet.
Het gezin
Mijn lieve Saar is ontzettend vrolijk, maar de nachten zijn op dit moment zwaar. Het lijkt alsof er tandjes doorkomen. Dat denken we alleen al vier maanden, dus ooit komt de prognose wel uit. Ook wordt ze weer wakker met vreselijke nachtmerries en is ze dan moeilijk te troosten, deze nacht stonden we haar vier keer te wiegen. En vanmorgen belandde ze, geheel tegen onze principes in, bij ons in bed.
De studie
Hier kan ik vrij kort over zijn: ruk. Dat er in het eerste jaar 40 van de 60 studenten afhaakten, zegt misschien wel wat over de studie. Zo’n beetje de helft van onze docenten is inmiddels overspannen (geweest) het afgelopen jaar. Maar ik zoek ook de oorzaak bij mezelf. In de drukte van alledag met een toch wel kwetsbare kind, mijn eigen operatie en een verward hoofd kan ik niet de focus vinden om me op mijn studie te richten. We zijn een eerste lichting studenten van deze nieuwe vorm van de opleiding en zijn zodoende een soort proefkonijnen. Als je iets niet weet, moet je het vooral niet aan de docenten vragen. Dat zorgt er namelijk voor dat je met meer vragen dan dat je voor het gesprek had. Bij sommige toetsen weten we op het toetsmoment zelf nog niet of het formatief of summatief is en of het cijfer minimaal een 8 moet zijn, of dat 5,5 een voldoende is. Ik heb er over gedacht om te stoppen. Zo’n 100 keer denk ik. De afgelopen week wilde ik ook meermaals de handdoek in de ring gooien. Ik doe het niet. Ik doe het nog niet. Ik doe het vandaag nog niet. Hou je kop erbij. Misschien stop ik er morgen mee. Of nu?
Gezondheid
Krankjorum, dat word ik ervan. Deze week is het zes weken geleden dat ik geopereerd werd. Er zit een stijgende lijn in mijn herstel, maar het gaat me veel te langzaam. Ik wil autorijden, mijn dochter vasthouden, typen met twee handen, zelfs een schoonmaakdoekje vasthouden lijkt me prettig op dit moment. Geduld dus, dat heb ik nog even nodig. Met de gezondheid van mijn dochter gaat het redelijk goed, regelmatig gaan we nog naar het ziekenhuis voor een check-up en/of bijstelling van de procedures.
En verder
Dat mijn focus verdwenen is, uit zich in nog veel meer zaken. Ik maakte hele domme fouten bij het bestellen van de boodschappen, vergeet regelmatig eten mee te geven naar de gastouder voor mijn dochter en ik heb zelfs een waardebon van € 70 laten verlopen. En ik wist dat hij lag. En wat de datum was. Ik liep zelfs dagelijks langs de bon heen. Het is een teken dat ik verward ben en niet geconcentreerd op mijn taken. Het komt wel weer. Als mijn hoofd weer rustig wordt.