Wat een pret. De dag begon met een telefoontje van de slager dat Saar een prijs gewonnen had met haar kleurplaat. Ze had er erg hard op gezwoegd. Met wasco’s en alle kleuren door elkaar. Ik zie in haar een artistiek. Zonder gekheid: een 2-jarige kan nog niet binnen de lijntjes blijven, dus het was vooral een dolle boel van krassen. Ze heeft er in haar categorie wel mee gewonnen. Een chocoladesint van 65 centimeter en een kilo zwaar. Het feit dat ik drie appjes kreeg van mensen: ‘ ah, ze lijkt op haar moeder’ zegt wat over hoe regelmatig ik iets win.
Toen we de prijs opgehaald hadden, troffen we bij thuiskomst twee zakken met cadeautjes aan. Wow! Ik denk dat ik één van de weinige kinderen heb die niet staan te popelen om hun pakjes uit te pakken. Saar had er gewoon niet zo’n zin in. Een beetje pepernootjes snoepen en met haar oude vertrouwde speelgoed spelen was voor haar genoeg. We hebben haar flink moeten motiveren om cadeautjes open te maken. We hebben het proces organisch laten verlopen en op den duur heb ik er ook pakjes uitgehaald. Leg ik nog maar even aan de kant tot het inhaalfeestje bij mijn ouders.
Voor mij was haar snoet bij interessante cadeautjes het allerbelangrijkste. Afgaande op haar reacties en de mate waarmee ze er mee gespeeld heeft was het volgende het leukst:
- Statische stickers van haar favoriete tv-programma
- Magnetisch tekenbord
- Een puzzel van ’ikleer’
- Een sinterklaasballon
- Knuffel van haar lievelingsdier de giraffe aka langnek
- Duplotrein
Er is ook hier enige vorm van discussie over ontstaan of zoveel nou echt nodig was.Tja. Wat mijn familie meeneemt, heb ik geen invloed op. Maar ik heb ook een flinke duit in het zakje gedaan. En dat had best wat minder gemogen. Ik doe nog steeds mee met de consumptiemaatschappij…. Ben ik niet perse trots op…
Maar, we hebben een leuke dag gehad met elkaar. Dat is wat vandaag even telt.