Een mijlpaal voor Saar (en haar moeder)

Temidden van alle ellende op deze wereld hebben wij een klein feestje te vieren. Ik heb al best veel geschreven over je gezondheid. Mijn hart breekt opnieuw als ik denk aan de vele ziekenhuisbezoeken die we samen hebben afgelegd.

Al bij je geboorte bleek je vriend en vijand te verrassen. Eerst kwam je veel te klein en een kilo lichter dan de zogenaamde bewijzen die ik met eigen ogen gezien had ter wereld. Voor altijd blijft me de oorverdovende stilte bij. Geen geluid. Geen enkel geluid. Alleen maar twee ogen die eindeloos nieuwsgierig de wereld in keken. Je hebt het later ruimschoots ingehaald, met dat geluid. Het heeft geen zin de hele geschiedenis te herhalen, maar op het absolute dieptepunt reden we heen en weer tussen twee ziekenhuizen en 6 poliklinieken. Twee keer heb je in het ziekenhuis gelegen. We hebben maanden met je gevochten. Want jij wilde je medicijnen niet. Een normaal kind geeft de strijd na een paar dagen wel op. Maar jij bent alles behalve normaal. Jij bent zo bijzonder. Daarna die verdomde spreidbroek. Bijna twaalf hele maanden werd je gegijzeld door dat ding. Merken ze niets. Hebben ze geen last van. Jaja. Dat kunnen ze allemaal wel zeggen he. Ik geloof het niet. Want ik heb het gezien.

Meer dan 30 keer kwamen we in het ziekenhuis. Liters medicijnen spoten we erdoorheen. Talloze bezoeken aan de kinderfysiotherapeut. Maar vijf april gaat de boeken in als de dag dat jij van alle actieve behandelingen ontslagen bent. Je staat nog onder controle. Bij twee artsen in twee ziekenhuizen. Zo nu en dan zullen we ons gezicht nog eens laten zien. En jij je lach. Als het nodig is kunnen we terugvallen op de expertise van de ongelofelijk bekwame en betrokken artsen van het Radboud UMC. Maar vandaag kreeg jij je laatste milliliters medicijnen. Je spreidbroek is af. Je groeit, weliswaar op je eigen tempo. De betablokkers en de bijbehorende heftige bijwerkingen behoren hopelijk definitief tot het verleden.

En dan wil ik nu graag de ruimte nemen op dit blog naar de ouders van dit ongelofelijke kind. Of eigenlijk wil ik vooral iets tegen mezelf zeggen.

Je bent knettergek. Je zat met je studieboeken naast het ziekenhuisbed van een 6 weken oud meisje. Je reed honderden kilometers, wandelde door meterslange lege gangen, je probeerde het verdriet van je kind over te nemen. En al die tijd bleef je maar doorgaan. Het had best een tandje minder gemogen. Je had best verdrietig mogen zijn. Of om hulp mogen vragen. Maar je hebt het dus goed gedaan. Beter had je het niet kunnen doen, want je deed je best. En je best is goed genoeg.