Dineren in pure eenvoud

Spoiler-alert: wát een tegenvaller.

Ik hou van een gastronomisch avondje uit . Je doet mij een plezier met eten op een bijzondere locatie. Tien jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik een 8-gangen menu zou bestellen en dus niet zou weten wat ik op mijn bord aan zou treffen. Als je het aan iemand gevraagd had die mij kende, had hij of zij je waarschijnlijk voor gek verklaard als je had gezegd dat ik überhaupt in een restaurant zou eten. De oorsprong daarvan ligt in een eettrauma, dat er verder nu niet toe doet. Mensen veranderen. En dat is maar goed ook.

Pure eenvoud, vol van smaak. De slogan van een vrij nieuw restaurant in de buurt. Iemand in mijn omgeving was er lyrisch over. Tegenwoordig komen we niet zo vaak meer buiten de deur voor een diner. Samen eten we hooguit eens per twee maanden ergens anders. Voor onze trouwdag had ik een couvert geregeld in deze nieuwe tent. Emancipatie ja. Ik heb mijn hoop op romantiek wel een beetje opgegeven. Alhoewel ik zelf eindeloos romantisch ben. Dus ik regel het zelf maar.

Ik weet niet of het aan mijn verwachtingen lag of aan datgene wat ze zelf pretenderen neer te zetten, maar ik vond het een dikke onvoldoende. Het restaurant is een combinatie van de Franse en Italiaanse keuken. Wat een dikdoenerij zeg. Ik kan etiquette wel waarderen. Ik weet zelf ook hoe het moet. Niet dat ik me er altijd aan hou. Soms heb ik zin om een beetje dwars te liggen en ik vind het heerlijk om een beetje naïef het domme blonde meisje te spelen. Nog leuker vind ik het om vervolgens te laten zien hoe het heurt. Ellebogen van tafel. Je servet is geen decoratie, maar gebruik je om over je schoot te deponeren. Het bestek op de juiste manier geplaatst op je bord nadat je uitgegeten bent.

De eigenaar was arrogant. Ik werd ook onpasselijk van zijn gezoen en geknuffel met jan-en-alleman. De krappe ruimte die wel ambiance uitstraalde huisvestte 20 tweepersoonstafeltjes. Het pand was lang en smal. De tafels, die toch al vrij dicht op elkaar stonden werden nog dichter bij elkaar geplaatst om ruimte te maken voor nog een zitje. Ik overdrijf graag een beetje en ik weet zeker dat bijna elke man overdrijft over zijn eigen maten, maar de tafels stonden hooguit 25 centimeter uit elkaar. Met wat marge vanwege het feit dat ik het zeg, 30 centimeter. Ik vond dat heel, heel naar. Ik kon het gesprek van beide buren letterlijk volgen. Een beetje privacy tijdens een intiem diner is wel gewenst. Ik kon zien hoeveel vullingen ze in hun mond hadden en zelfs de haar in de soep bij de buurman kon ik met het blote oog waarnemen. Door het gebrek aan privacy hebben mijn man en ik het alleen maar over koetjes en kalfjes gehad. Ik voelde vrij weinig behoefte om het over de financiele stand van zaken, zakelijke belangen of een eventuele kinderwens te hebben.

Het was ook vrij duidelijk dat hoe beter je de eigenaar kende of hoe protsiger je was, hoe meer aandacht je kreeg van meneer-himself. En ik zag ook een verband tussen de diepte van het decolleté en de hoeveelheid spreektijd die geserveerd werd. Een meneer waar je niet omheen kon. Hij wist heel goed hoe het heurde en was er niet vies van om aan iedereen te vertellen hoe geweldig hij wel niet was en van welk kaliber zijn opleiding was geweest. Het eten was prima te nassen, maar het was zeker niet de ruim 180 euro waard die aan het eind van de avond in rekening gebracht werd. Van zo’n prijs schrik ik niet. Maar voor zo’n prijs ben ik wel gewend iets beters te krijgen. Het dessert had de naam ”Ile Flottante” en was een soort van eiwitschuim in een karamelsoep. Verder werden er honingparels beloofd. Toevallig had ik een goed uitzicht op de chefkok en datgene wat hij uitspookte. Tot mijn grote verbazing kneep hij in een knijpfles honing die ik thuis ook in de kast heb staan. Bij mij thuis is het altijd een hel, omdat die honing versuikerd is en ik denk dat zelfs popeye moeite zou hebben met de knijpfles. Nou, zo zag Wouter er ook een beetje uit. De verbazing was dus niet heel groot toen op het toch al niet zo verfijnde toetje een streep honing zat die korrelig smaakte. En het toetje is dus écht mijn allerlievelingste gang ever ever. Wat een deceptie. Ik heb nog wel een tip voor Wouter: als je die knijpfles in een pannetje met kokend water zet (en het vuur er onder vandaan haalt), dan wordt de honing weer vloeibaar. En dan is het in elk geval niet meer zo korrelig. Wel zo fijn voor de mondbeleving.

De hele ervaring zit ergens in mijn allergie en dat krijg je er bij mij niet zo snel meer uit. Bij het weggaan raakte hij me meerdere malen aan. Niet op een ongepaste manier. Wel heel overdreven en totaal onnodig.

Ik denk dat de patron cuisinier, zoals hij zichzelf noemt, best wel onder de indruk zou zijn van het decadente taalgebruik in dit blog. Nou, het zal me aan mijn poezelige anus oxideren.