Vannacht rond half twee word ik wakker van de hoofdpijn. Oh man. Is er dan niets dat helpt? Ik slik al tien dagen lang het maximale aan pijnstillers, maar het is een hardnekkig probleem.
Vanmorgen vertrek ik in alle vroegte naar college. Het is weer even wennen om Saar om 07.15 uur weg te brengen en zelf in het donker onderweg te zijn. Mijn studiemaatje vraagt met welk been ik uit bed gestapt ben. Ja, mijn humeur is niet zo zonnig. Halverwege het eerste college moet ik mezelf excuseren. Laptop opruimen, parkeerkaartje kopen en naar het ziekenhuis. Na de echo doe ik het in omgekeerde volgorde. Tussendoor moet ik ook nog naar de apotheek, voor nog meer prikpennen. Ik ben net te laat voor het tweede college en ik trakteer mezelf op een latte en cake. Soms krijg ik de opmerking: waarom ga je niet naar Duitsland? Daar hebben ze goede resultaten. Nu heb ik niet de illusie dat ik in een ander land ineens eierstokken heb die het wel doen, of dat curryworst een goede invloed heeft op de innesteling van een eicel. Maar alleen al het praktische gedeelte: drie of vier keer per week op en neer naar Duitsland. Ik snap dat leken denken dat je ’het er even bij doet’, maar de praktijk is dus een stuk weerbarstiger.
Op het echoscherm dansen nog steeds de bubbels vrolijk rond. Ik tel er zelf een stuk of 10, maar het zullen er ongetwijfeld meer zijn. Niet eentje vecht om voorrang. Niet eentje lijkt haast te maken om een fantastisch broertje of zusje te worden voor Saar. De tijd begint te dringen, er is letterlijk niets gebeurd de afgelopen 2 weken in mijn buik. De bijwerkingen die ik heb worden weer besproken. De arts geeft aan dat het nodig is om de medicatie op te hogen, in een laatste poging de follikels aan te sporen. Ze twijfelt of ze dit moet doen, omdat ik zoveel pijn heb in mijn hoofd. Ik hoor mezelf zeggen dat het geen probleem is, dat ik het aan kan en dat nog een beetje hoofdpijn er wel bij kan. Ze kijkt me ernstig aan als ze zegt: drink anderhalve liter meer op een dag dan je nu doet, je gaat een nieuwe klap krijgen. Het aantal eenheden wordt verhoogd van 112,5 naar 150. Ik loop naar de apotheek en met weer twee nieuwe prikpennen kan ik wel een dag of wat vooruit. De komende dagen spuit ik opnieuw voor honderden euro’s een soort chateau migraine mijn lichaam in.
Vrijdag weer. Dan had ik toch nog niets te doen.