De eerste schooldag…

Gisteren had ik vlinders in mijn buik en een steen in mijn maag. Je weet wel, je kunt naar iets verlangen en het toch doodeng vinden. Vandaag was mijn eerste schooldag. Op mijn toekomstige LIO-plek.

Je kunt je vast herinneren dat ik de halve PABO op mijn nek heb en ze de relaties met het werkveld belangrijker vinden dan het toekomstige werkveld. Mijn PPI’er, die houdt van mensen die buiten de lijntjes kleuren tot er iemand is die de viltstift pakt en je muur ruïneert, is nog steeds pislink op me. Zulke uitspraken zijn dus alleen voor de bühne. Terwijl ik vandaag mijn eerste ‘werkdag’ had, zitten 4 mijn 6 mede-afstudeerders zonder LIO-plek. Ik lach in mijn vuistje. Ik ben nog nét niet geschorst op disciplinaire gronden vanwege het regelen van mijn eigen LIO-plek. En zij die vertrouwden op Bureau Werkplek Verneuken zitten nu dus zonder plekje.

Wát een dag heb ik gehad. Met mijn begeleider (dag, stagecoach!) heb ik de dag doorgesproken. Ik kreeg alle ruimte om invulling te geven aan de dag: wilde ik observeren of lesgeven? Ik heb gekozen voor beiden. Het is fijn om in het ritme en de gebruiken van de klas mee te gaan, maar het kriebelt natuurlijk altijd om het ’zelf’ te doen. Vorig jaar heb ik al stage gelopen in groep drie. Groep drie is een bijzondere groep. Sowieso is de overgang van het kleuteren met veel ruimte voor spel naar de structuur van het schoolse een flinke overgang. Maar ook het leren lezen, schrijven en rekenen is een vak apart. Voor het leren lezen is er een methode die bijna universeel in Nederland gebruikt wordt. Daar heb ik dus ook al mee gewerkt en zodoende was het voor mij redelijk makkelijk ’inspringen’. Een nieuwe methode (zoals ik die nu wel voor rekenen, spelling en schrijven heb) is namelijk altijd best weer even lastig om onder de knie te krijgen. De dag heb ik opgestart door zelf de leerlingen te begroeten bij de deur. De leerlingen hadden ook vlinders in hun buik! Ze hadden uitgekeken naar ‘een nieuwe’ juf. Er was zelfs een leerling die voor mij een knutselwerk gemaakt had, omdat hij dacht dat ik het wel spannend zou vinden. Het kostte me maar een paar minuten om te ontdekken hoe gevoelig dit jongetje heel gevoelig en kwetsbaar is. Uiteindelijk heb ik best veel gedaan. Ik ben er best trots op, dat ik dit zonder enige voorbereiding gedaan heb. Ik kende de namen, methodes en ritmes niet. Maar ik heb wel de verlengde instructie rekenen gedaan en 3 (!) lessen. Onvoorbereid. Voor mij een teken dat ik toch echt (ja!) klaar ben voor het ’echte’ werk. Tijdens het voorlezen hingen de leerlingen aan mijn lippen. Ik zie mezelf nog voor het eerst voorlezen in groep vijf op mijn allereerste stagedag. Er was geen contact met de leerlingen en wat er om mij heen gebeurde zag ik niet. Laat staan dat ik de juiste stemmen, intonatie en spanning aan het verhaal kon meegeven. Met een grote glimlach kijk ik naar mezelf. De juf moest op vakantie en een uur eerder weg. Er was vervanging geregeld. Dat is het voordeel van deze grote school. Er zijn altijd twee ambulante collega’s aanwezig en die kunnen dit soort dingen opvangen. Al in de ochtendpauze maakte ik een opmerking over het overnemen van de klas. Met een verbaasde blik werd mijn voorstel ontvangen: ik wilde jou niet voor de leeuwen gooien, maar als je het ziet zitten: heel graag! En zodoende stond ik dus op mijn eerste dag al gedeeltelijk zonder toezicht. Het is mijn zeer nabije toekomst.

De directeur, met wie ik een toch wel bijzonder gesprek had, liet zich gelijk van zijn beste kant zien toen ik binnen kwam lopen. Hij vroeg in de volle personeelskamer -met 30 collega’s- de aandacht om mij kort voor te stellen. Een kleine moeite, maar hij (h)erkende me. Ook leuk: drie juffen (uh, collega’s) hebben gevraagd naar het merk van mijn broekpak. Dat is echt op elke stageplek gebeurd tot nu toe.

Maar ik zal aan de bak moeten. En niet zo’n beetje ook. Ik moet dat verdomde AOL nog halen. Mijn assessor stelde volgende week. VOLGENDE week. Ik weet nog niet eens hoe de kinderen heten. Ik hink op twee gedachten: of ik ga er vol voor zonder gedegen voorbereidingstijd of ik ga me nog een aantal weken voorbereiden. De eerste keuze past het best bij me, ik presteer ook het best op die manier. Maar een AOL is niet een lichtzinnige meting. Je moet je visie op levensbeschouwelijk, pedagogisch en didactisch gebied verantwoorden. Een les en lesovergang laten zien waarin die drie aspecten aan bod komen. En ook drie situaties uit de onderwijspraktijk schetsen en reflecteren volgens de STARRT-methode. Daarna word je nog bevraagd over al deze onderwerpen. Het hele assessment neemt 3,5 uur in beslag. Ik zie mezelf dit doen nadat ik in een uur een presentatie in elkaar heb gedraaid, maar ik weet niet of het de beste aanpak is voor deze situatie. Klein detail: alle gegevens (lesvoorbereiding, portfolio, 3 situaties en visie) moeten 10 werkdagen voor je assessment ingeleverd worden. Reken je even mee?

Mijn hart stroomt over van liefde. Liefde voor de kinderen. Passie voor het vak. Ik voel het weer helemaal. Maar ik ben zó ontzettend bang om te voelen dat ik het kan. Want liever zeg ik dat ik het niet kan. Het is zoveel makkelijker om te doen alsof je het niets kan, je dom te houden of voor te doen. Want ik ben maar die vrouw van die tandartsassistente die nooit een opleiding afmaakte omdat ze haar interesse steeds weer verloor. Het is zoveel makkelijker om de illusie in stand te houden dat ik niets kan.

Oh en ik kreeg ook nog mijn kerstpakket. En mijn eigen NAAMBORDJE. Ik sta tussen ALLE juffen en meesters en directeuren en andere belangrijke mensen en moet dus mijn naam op AANWEZIG zetten en aan het einde van de dag weer op AFWEZIG. En ik had ook nog een lunchpauze van 20 minuten! YOLO. Gauw, allemaal solliciteren op een functie in het onderwijs. Altijd vakantie!!!!!!!! Klink ik blij? Ben ik ook.